Το ξεκίνημα της Επανάστασης στον Μοριά το 1821 και ο ξεσηκωμός που ακολούθησε βρήκε ευήκοα ώτα και σε άλλες περιοχές του Ελληνισμού, αλλά φαίνεται ότι άλλοι δεν ήταν προετοιμασμένοι και άλλοι δεν ήθελαν να «ξεβολευτούν» από την επικρατούσα κατάσταση.
Το Πήλιο, που εκείνα τα χρόνια ευημερούσε από κάθε πλευρά, κάθε άλλο παρά ένιωσε την καταπίεση της οθωμανικής σκλαβιάς, αφού οι κάτοικοί του στα 24 φημισμένα χωριά του, απολάμβαναν σχεδόν πλήρη αυτονομία, ζούσαν από την πλούσια παραγωγική γη τους και είχαν ελεύθερες εμπορικές δοσοληψίες με τη Δύση και γενικώς με το εξωτερικό.
Αυτοί ήταν και οι κύριοι λόγοι που ούτε κατά διάνοια δεν ήθελαν να σκεφτούν ένα ξεσηκωμό και σε καμιά περίπτωση δεν ήθελαν να κάνουν κάτι που θα προκαλούσε και θα ενοχλούσε τους Οθωμανούς, που στάθμευαν στη Λάρισα και ήλεγχαν όλη τη Θεσσαλία.
Ο σπουδαίος δημοδιδάσκαλος και Φιλικός Άνθιμος Γαζής που δραστηριοποιείτο στις Μηλιές του Πηλίου, μάταια προσπαθούσε να τους εμφυσήσει το πνεύμα της Επανάστασης και να τους ξεσηκώσει .Όμως, οι προσπάθειές του ευοδώθηκαν και ενώ ο Μοριάς είχε ξεσηκωθεί στις 4 Μάιου του 1821, στο Τρίκερι, στην απόληξη της χερσονήσου της Μαγνησίας, κατέφθασε ο Υδραίος πλοίαρχος Αλέξανδρος Κριεζής, ο οποίος ανήκε στην οικογένεια του μετέπειτα πρωθυπουργού Αντώνη Κριεζή.
Ο Αλέξανδρος Κριεζής είχε σαν στόχο να πείσει τον πληθυσμό και να βοηθήσει στο άναμμα μιας ακόμη επαναστατικής εστίας και ξεσηκωμού στην αντικρινή βόρεια Εύβοια και για τον λόγο αυτό ύψωσε το λάβαρο της Σημαίας της Επανάστασης και απέκλεισε με ντόπιους πατριώτες το τουρκικό οχυρό που υπήρχε στην σημερινή Ιστιαία, που τότε ονομαζόταν Ξηροχώρι.
Παράλληλα τα γεγονότα έτρεχαν και την επόμενη ημέρα, 5 Μαΐου, έκαναν την εμφάνισή τους, αφού πέρασαν από τον δίαυλο του Τρικερίου και μπήκαν μέσα στον Παγασητικό, συνολικά επτά σπετσιώτικα και υδραίικα πλοία που είχαν ως επικεφαλής τους τον Αναστάση Τσαμαδό. Η εμφάνιση των αρματωμένων πλοίων που αγκυροβόλησαν στον όρμο των Λεχωνίων πανικόβαλε τους Τούρκους οι οποίοι έσπευσαν να ταμπουρωθούν στα γειτονικά οχυρά τους.
Η απρόσμενη εξέλιξη προκάλεσε ενθουσιασμό, με αποτέλεσμα ο Άνθιμος Γαζής κι ο οπλαρχηγός Κυριάκος Μπασδέκης, που ήταν αρματολός στο Πήλιο και μυημένος στη Φιλική Εταιρεία φιλικός συγκάλεσαν αμέσως μεγάλη λαϊκή συνέλευση στις Μηλιές, για τις 7 Μάιου.
Από αυτή την λαϊκή συνέλευση των Μηλεών «γεννήθηκε» η κήρυξη της Επανάστασης του Πηλίου ως συμπόρευση με την Επανάσταση στον Μοριά. Την απόφαση για τον πηλιορίτικο ξεσηκωμό των Ελλήνων δεν γινόταν να μην «ευλογήσουν» οι προύχοντες και οι πρόκριτοι των 24 χωριών της περιοχής και έτσι άρχισαν να καταφθάνουν στις Μηλιές εκατοντάδες οπλισμένοι άνδρες από όλα τα χωριά και τις κωμοπόλεις του Πηλίου. Στόχος ήταν να κατέβουν στην παραθαλάσσια πεδιάδα και να προσβάλλουν το Κάστρο, δηλαδή τον σημερινό Βόλο, που τότε δεν ήταν παρά ένας μικρός οικισμός ,αλλά σημαντικός λόγω του προσήνεμου της θάλασσας.
Η επίθεση και η προσβολή του Κάστρου του Βόλου έγινε στις 9 Μαΐου του 1821 και ο μοναδικός έμπειρος πολεμιστής, ο Κυριάκος Μπασδέκης, τραυματίσθηκε και αποχώρησε, με αποτέλεσμα να αποτύχει η επίθεση και η πολιορκία του Βόλου.
Την ίδια μέρα εκατοντάδες πατριώτες έκαναν έφοδο και πολιόρκησαν και το Βελεστίνο, όπου μέσα κλείστηκαν όλοι οι Οθωμανοί της περιοχής.
Στην γειτονική Λάρισα όμως τα νέα για τον ξεσηκωμό των Πηλιοριτών ήταν πραγματική πρόκληση για τους Τούρκους, που οι «αγνώμονες» Πηλιορίτες, παρά τα προνόμια και την σχεδόν απόλυτη αυτονομία που απολάμβαναν, θέλησαν να σηκώσουν κεφάλι.
Ο Μαχμούτ πασάς Δράμαλης που στρατοπέδευε στη Λάρισα και διέθετε ισχυρότατες δυνάμεις ξεκίνησε για τον Βόλο και την ξεσηκωμένη Μαγνησία και αφού πέρασε πρώτα από το Βελεστίνο, ανάγκασε τους Έλληνες να λύσουν την πολιορκία και στην μάχη να χαθούν 60 Έλληνες άνδρες.
Τα στρατεύματα του Δράμαλη προχώρησαν προς τον Βόλο η πολιορκία του οποίου λύθηκε άδοξα, χωρίς μάχη και χωρίς κανένα θύμα, αφού οι ξεσηκωμένοι Πηλιορίτες πρόλαβαν να καταφύγουν στο Τρίκερι και με τα πλοία των καπεταναίων της περιοχής να περάσουν στη Σκιάθο και τα υπόλοιπα νησιά.
Ο Δράμαλης όμως για να εκδικηθεί για την «αχαριστία» των Πηλιοριτών, ανέβηκε με τα στρατεύματά του ως την Μακρινίτσα και έκαψε δεκάδες σπίτια προεστών και φιλικών, ως τιμωρία για τη στάση τους. Μετά τη Μακρινίτσα σειρά πήραν ένα προς ένα τα χωριά και τα κεφαλοχώρια του Πηλίου, όπου ο κόσμος δεν έφερνε αντίσταση για να μην έχει την τύχη της Μακρινίτσας και το δικό τους χωριό.
Έτσι τελείωσε άδοξα σχεδόν, εν τη γένεση της, η Επανάσταση του Πηλίου το 1821. Ο Δράμαλης στο τέλος Μαΐου είχε καταφέρει να καταστείλει κάθε ιδέα ξεσηκωμού, έκαψε και κατέστρεψε τα σπίτια όλων των Φιλικών και σαν αντίποινα υποχρέωσε τους Πηλιορίτες να του καταβάλλουν ως αποζημίωση όλα τα έξοδα της εκστρατείας από την Λάρισα στο Πήλιο.
Η απελευθέρωση στο Πήλιο, τον Βόλο και το μεγαλύτερο μέρος της Θεσσαλίας ήρθε 60 χρόνια αργότερα, το 1881,όταν επιτέλους η Θεσσαλία ενσωματώθηκε στην Ελλάδα.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
