Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Από τη στιγμή της δημιουργίας του Τεχνοχώρου Cartel μας ενδιέφεραν έργα ρεπορτορίου. Έργα που αφήνουν το αποτύπωμά τους στη σκέψη και την ψυχή όχι μόνο των καλλιτεχνών αλλά και των θεατών. Άλλωστε στη σχέση αυτή καλλιτεχνών, έργου και θεατών στηρίζεται το θέατρο. Το «Άνθρωποι και ποντίκια» λοιπόν είναι ένα έργο που με ελκύει για τα θέματα και τους προβληματισμούς που θέτει. Αυτό που με συγκινεί στον ρόλο μου, είναι η απόλυτη αφοσίωσή του στον φίλο του, που φτάνει σε επίπεδα που γίνονται δύσκολα κατανοητά. Βάζει τις ανάγκες του σε δεύτερη μοίρα από τις ανάγκες του φίλου του. Με συγκινεί το φινάλε του έργου όπου καλείται να κάνει μια πράξη που θα λυτρώσει τον φίλο του. Τον σκοτώνει για να τον σώσει. Έχει ένα μεγαλείο ψυχής, που δύσκολα γίνεται κατανοητό», αναφέρει μεταξύ άλλων στο zougla.gr ο Βασίλης Μπισμπίκης με αφορμή την παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια» στονΤεχνοχώρο Cartel. Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης πρωταγωνιστεί στο κλασικό έργο του Τζον Στάινμπεκ και υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, η οποία έχει κερδίσει τους θεατές.
«Οι θεατές από τη μια γελάνε κι από την άλλη κλαίνε. Το θέατρο είναι μια πολιτική πράξη. Και ως τέτοια μπορεί να ξεσηκώσει την καρδιά του θεατή, να τον αφυπνίσει. Όταν το πετυχαίνει μια παράσταση δικαιώνεται ο ρόλος της. Κι αυτό το βιώνουμε.» τονίζει ο δημοφιλής καλλιτέχνης.
Μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Βοτανικού δίπλα από τα hot spot των μεταναστών και προσφύγων, γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο οι ήρωες δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονια ονειρεύονται και ελπίζουν.
«Οι θεατές από τη μια γελάνε κι από την άλλη κλαίνε. Το θέατρο είναι μια πολιτική πράξη. Και ως τέτοια μπορεί να ξεσηκώσει την καρδιά του θεατή, να τον αφυπνίσει. Όταν το πετυχαίνει μια παράσταση δικαιώνεται ο ρόλος της. Κι αυτό το βιώνουμε.» τονίζει ο δημοφιλής καλλιτέχνης.
Μιλήστε μας λίγο για το πώς προέκυψε η συγκεκριμένη παράσταση, τη διαδικασία της σκηνοθεσίας και την αίσθηση σας από αυτό το εγχείρημα.
Από τη στιγμή της δημιουργίας του Τεχνοχώρου Cartel μας ενδιέφεραν έργα ρεπορτορίου. Έργα που αφήνουν το αποτύπωμά τους στη σκέψη και την ψυχή όχι μόνο των καλλιτεχνών αλλά και των θεατών. Άλλωστε στη σχέση αυτή καλλιτεχνών, έργου και θεατών στηρίζεται το θέατρο. Το «Άνθρωποι και ποντίκια» λοιπόν είναι ένα έργο που με ελκύει για τα θέματα και τους προβληματισμούς που θέτει. Αυτή ήταν η αρχή. Στις πρόβες ανακαλύψαμε τη γοητεία και την ανάγκη να έρθει στο σήμερα, όχι όμως με πειραματική διάθεση, αλλά με πρόθεση να μιλήσουμε ανοιχτά και με θάρρος για όσα συμβαίνουν στις ζωές αυτών των ηρώων που ζουν δίπλα μας. Το εγχείρημα αυτό που πια έγινε πράξη, μας δικαιώνει γιατί συναντά την επιθυμία και την ανάγκη του θεατή και μας δίνει μεγάλη χαρά.
Τι σας γοήτευσε στο έργο «Άνθρωποι και Ποντίκια»;
Τα θέματα που θέτει. Αγώνας επιβίωσης, φιλία, αλληλεγγύη, μοναξιά, προδομένα όνειρα, προκατάληψη, βία, ρατσισμός… Οι ήρωες του, μοναχικοί στο βάθος της ψυχής τους, λιγομίλητοι, τρωτοί, στερούμενοι μόρφωσης, συγκρούονται, σαν άλλες τραγικές φιγούρες, καθημερινά με μια πραγματικότητα που διαψεύδει κρυφά και φανερά όνειρα, βγάζοντας στην επιφάνεια τον σκληρότερο εαυτό τους, για να αναδειχτούν μέσα από αυτή την άνιση σύγκρουση, εντέλει σε κοινωνούς μιας ιδιαίτερης ανθρωπιάς και ενός σπάνιου ήθους.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον ήρωα που υποδύεστε και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.
Είναι ένας άνθρωπος που η μοίρα -και η θεία του Λένου- τον «όρισαν» σύντροφο και προστάτη του ανήμπορου να διαχειριστεί μόνος του τη ζωή, κολλητού του. Όσο σκληρός και δυνατός κι αν δείχνει, τόσο ευαίσθητος είναι. Όσο κι αν λέει ότι θα ήταν διαφορετική, δηλαδή καλύτερη η ζωή του χωρίς τον Λένο, στην πραγματικότητα δίνει νόημα στη ζωή του αυτή η υποχρέωση. Έχοντας μόνον ο ένας τον άλλο μέσα στη μοναξιά και την αποξένωσή τους, ο Τζωρτζ και ο φίλος του Λένι, ονειρεύονται, όπως κάνουν οι περιπλανώμενοι, ένα δικό τους σπίτι. Όμως η τύχη δεν θα είναι με το μέρος τους και το όνειρό τους θα διαψευστεί από την ίδια τη ζωή.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί στον ρόλο σας;
Οι δυσκολίες δεν είναι εύκολο να περιγραφούν γιατί έχουν να κάνουν με βουτιές και δοκιμασίες του μυαλού και της ψυχής στη διαδικασία προσέγγισης των ηρώων και της ζωής τους. Αυτό που με συγκινεί στον ρόλο μου, είναι η απόλυτη αφοσίωσή του στον φίλο του, που φτάνει σε επίπεδα που γίνονται δύσκολα κατανοητά. Βάζει τις ανάγκες του σε δεύτερη μοίρα από τις ανάγκες του φίλου του. Με συγκινεί το φινάλε του έργου όπου καλείται να κάνει μια πράξη που θα λυτρώσει τον φίλο του. Τον σκοτώνει για να τον σώσει. Έχει ένα μεγαλείο ψυχής, που δύσκολα γίνεται κατανοητό.
Πόσο δύσκολο ήταν για σας να είστε σκηνοθέτης και ηθοποιός στη συγκεκριμένη παράσταση;
Δεν ξέρω τι θα πει δύσκολο ή εύκολο στο να σκηνοθετώ και να παίζω. Σίγουρα μπορώ να σας πω ότι ήταν γοητευτικό. Ασκούνται όλες οι αισθήσεις και αυτό έχει ενδιαφέρον.
Ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να περάσει στους θεατές, η συγκεκριμένη παράσταση και η σκηνοθετική οπτική σας;
Το μήνυμα όταν το αναλύσεις χάνει την αξία του. Τα μηνύματα εξάλλου ποτέ δεν είναι ίδια για κάθε θεατή. Ο καθένας εισπράττει αυτό που αντέχει η καρδιά του.
Πώς βλέπετε την ανταπόκριση του κόσμου;
Είναι γοητευτικά θερμή. Υπάρχει μια αμφίπλευρη συγκίνηση. Μια συγκίνηση που δεν εκβιάζεται. Απλά συμβαίνει. Μαζί με πολύ μαύρο χιούμορ. Οι θεατές από τη μια γελάνε κι από την άλλη κλαίνε. Το θέατρο είναι μια πολιτική πράξη. Και ως τέτοια μπορεί να ξεσηκώσει την καρδιά του θεατή, να τον αφυπνίσει. Όταν το πετυχαίνει μια παράσταση δικαιώνεται ο ρόλος της. Κι αυτό το βιώνουμε.
Αν μπορούσατε να απομονώσετε μια φράση του έργου ποια θα επιλέγατε;
«Άνθρωποι σαν κι εμάς είναι οι πιο έρημοι άνθρωποι στον κόσμο».
Πρόκειται για ένα έργο που έχει γραφτεί το 1937. Ποια η αντιστοιχία στο σήμερα;
Είναι μερικά πράγματα στη ζωή των ανθρώπων που δεν αλλάζουν με το πέρασμα των χρόνων. Εδώ δεν έχουν αλλάξει με το πέρασμα των αιώνων. Οι αντιστοιχίες είναι πολλές. Και έγιναν πιό φανερές με την «ανάγνωσή» μας.
Οι συνεργασίες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη ενός καλλιτέχνη. Εσείς είστε ευχαριστημένoς από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σας;
Ναι είμαι τυχερός από τις συνεργασίες μου. Αλλά ακόμη και από τις όχι τόσο καλές συνεργασίες γίνεσαι εξίσου πλούσιος σε γνώση που την χρειάζεσαι για το προχώρημά σου.
Η ευτυχία του καλλιτέχνη περνά μέσα από…
Την ουτοπία του.
Tι θα λέγατε ότι σας χαρακτηρίζει;
Η επιμονή.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Να κάνουμε τέτοιες παραστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη για τις επόμενες.
Eτοιμάζετε κάτι άλλο;
Σκέφτομαι διάφορα έργα που μ’ ενδιαφέρουν. Ένα από αυτά είναι το «Ζερμινάλ» του Ζολά. Ένα έργο-ορόσημο που έχει πρωταγωνιστές τους μεγάλους χαμένους της Γαλλικής Επανάστασης, τους εργάτες. Μια πάλη της αναρχίας με τον κομμουνισμό.
Διαβάστε επίσης:«Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ στον τεχνοχώρο «Cartel»
