Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Ο Βασίλης Μυριανθόπουλος μετά τις μεγάλες του επιτυχίες επιστρέφει στη θεατρική σκηνή τελείως διαφορετικός απ΄ό,τι τον γνωρίσαμε έως σήμερα. Ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης σκηνοθετεί και γράφει μια ενδιαφέρουσα παράσταση με τίτλο «Μετά τον Βυσσινόκηπο».
«Το έργο μιλάει για την απώλεια. Αυτό που ανακαλύπτει λοιπόν κάποιος, είτε εγώ που το δούλεψα, είτε εκείνος που το διαβάζει, είτε εκείνος που βλέπει την παράσταση, είναι να θυμηθεί τις απώλειες που είχε, που θα έχει και πόσο σημαντικές είναι.Η παράσταση είναι ένα διάλειμμα από την επικαιρότητα και την καθημερινότητα που ζούμε. Μια στάση, για να βάλουμε τον άνθρωπο στο κέντρο. Να ασχοληθούμε και πάλι με κείνον. Με το τι είναι σημαντικό. Το έργο αγαπάει και συγχωρεί όλα τα λάθη. Τα καταλαβαίνει και καταλαβαίνει πάντα την αναγκαιότητα τους» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Βασίλης Μυριανθόπουλος στο zougla.gr. και υπογραμίζει: «Η μουσική της παράστασης είναι απόλυτα σημαντική. Έλεγα πάντα ότι αυτή η παράσταση είναι σαν τραγούδι που μου αρέσει να το ακούω ξανά και ξανά. Αυτό οφείλεται και στη μουσική που είναι απόλυτα οργανική. Ανοίγει κεφάλαια της ιστορίας, δημιουργεί συναισθήματα, μας πηγαίνει σε συγκεκριμένους τόπους και όλα αυτά τα ολοκληρώνει το τραγούδι που ερμήνευσε μοναδικά η Αλέκα Κανελλίδου».
O Βασίλης Μυριανθόπουλος αναφερόμενος στη Γωγώ Μπρέμπου, η οποία πρωταγωνιστεί στην παράσταση επισημαίνει: «Με τη Γωγώ γνωριστήκαμε πέρυσι καλλιτεχνικά. Το έργο ήταν ήδη γραμμένο. Η φωνή της, η συμπεριφορά της, η ευαισθησία της, ήταν αυτά που απάντησαν στο ερώτημα που με απασχολούσε αρκετό καιρό, «ποια ηθοποιός θα ενσάρκωνε τις ηρωίδες μου». Από κει και πέρα άρχισε μια πλήρης διαδρομή, με βασικό μας στόχο την κοινή αισθητική και τελικά την αισθητική που έπρεπε να έχει η παράσταση.»
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση σας «Μετά τον Βυσσινόκηπο». Πώς συνδέετε την ηρωίδα του Τσέχωφ με μια πραγματική γυναίκα, την Ανθή Χαλκίδη.
Η Άννα είναι ηθοποιός, η οποία ενσαρκώνει τη Λιουμπόβ Αντρέγιεβνα, σε μία παράσταση του Βυσσινόκηπου που, από τα πράγματα που την περιβάλλουν, καταλαβαίνουμε ότι βρίσκεται σε μία περιοδεία του Βυσσινόκηπου. Όλα τα αντικείμενα είναι για να φύγουν, όλα κινούνται, τίποτα δεν έχει ρίζες, δεν είναι μόνιμο. Είναι μέρος ενός ταξιδιού. Σε ένα σταθμό, σε μία στάση, σε αυτό το ταξίδι της, η Άννα φέρνει την Ανθή και τη Λιούμποβ να συζητήσουν. Ουσιαστικά είναι η πορεία της Ανθής από το σπίτι της στο καινούργιο της σπίτι, οι αποφάσεις της, οι σχέσεις της με τους ανθρώπους, με τη ζωή, με τον κόσμο και σε παράλληλη δράση, η αγαπημένη της ηρωίδα, η Λιουμπόβ. Πώς έφυγε την πρώτη φορά από τον Βυσσινόκηπο, μετά τον πνιγμό του γιου της, πώς επέστρεψε και πώς έφυγε τελειωτικά, με ποιες συνθήκες και ποια ήταν η διαδρομή της ψυχής της. Αυτές τις δύο διαδρομές έρχεται και ενώνει η Άννα, πηγαίνοντας από την Ανθή στη Λιουμπόβ.
Και η Λιουμπόβ και η Ανθή διώχτηκαν από τον τόπο τους και ρίχτηκαν σε ένα μέλλον που φαινόταν άγνωστο. Και οι δύο υπήρξαν κορίτσια, σύζυγοι, μητέρες. Και οι δύο έχασαν. Και η Λιουμπόβ, μία θεατρική ηρωίδα και η Ανθή, μια ηρωίδα, της οποίας ο χαρακτήρας βασίστηκε πάνω στη ζωή μιας πραγματικής γυναίκας, είχαν την ίδια εκκίνηση με διαφορετικές πορείες. Η Λιουμπόβ, δεν ξέρουμε τι έγινε μετά και όπως αναρωτιέται και η Ανθή, «να έφτασε το τρένο της στο Παρίσι;» Η Ανθή, ξέρουμε. Ρίζωσε σε έναν καινούργιο τόπο, μια καινούργια πατρίδα, έκανε οικογένεια, εξαπλώθηκε, άρχισε να υπάρχει ακόμα και μετά τον Βυσσινόκηπο. Αυτό που τις συνδέει είναι η απώλεια τους, Με όποιο τρόπο κι αν έφυγε ο Βυσσινόκηπος από μέσα τους, εάν έφυγε ποτέ. Ή ο αέρας που μύριζαν, ή το χώμα που πατούσαν. Η σύνδεση τους προκύπτει μόνη της, σαν μια άλλη εκδοχή της ιστορίας.
Έχετε πει πως η κωμωδία είναι το είδος που αγαπάτε περισσότερο και το πεδίο στο οποίο εκπέμπετε περισσότερη ενέργεια. Tώρα επιστρέφετε στη θεατρική σκηνή τελείως διαφορετικός απ’ ό,τι σας έχουμε γνωρίσει έως σήμερα. Ξεκινάει μια νέα καλλιτεχνική περίοδος για εσάς;
Δεν ξέρω αν πρόκειται για νέα περίοδο ή θεματολογία. Κάθε φορά αυτό που με ενδιαφέρει ουσιαστικά, είναι και αυτό που ασχολούμαι.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σας με τη Γωγώ Μπρέμπου
Με τη Γωγώ γνωριστήκαμε πέρυσι καλλιτεχνικά. Το έργο ήταν ήδη γραμμένο. Η φωνή της, η συμπεριφορά της, η ευαισθησία της, ήταν αυτά που απάντησαν στο ερώτημα που με απασχολούσε αρκετό καιρό, «ποια ηθοποιός θα ενσάρκωνε τις ηρωίδες μου». Από κει και πέρα άρχισε μια πλήρης διαδρομή, με βασικό μας στόχο την κοινή αισθητική και τελικά την αισθητική που έπρεπε να έχει η παράσταση.
Στο έργο πραγματοποιείται μια «συνάντηση» επί σκηνής όλων των γυναικών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Τελικά με αφορμή την παράσταση σας τι θα λέγατε πως είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή.
Το έργο μιλάει για την απώλεια. Αυτό που ανακαλύπτει λοιπόν κάποιος, είτε εγώ που το δούλεψα, είτε εκείνος που το διαβάζει, είτε εκείνος που βλέπει την παράσταση, είναι να θυμηθεί τις απώλειες που είχε, που θα έχει και πόσο σημαντικές είναι.
Η παράσταση είναι ένα διάλειμμα από την επικαιρότητα και την καθημερινότητα που ζούμε. Μια στάση, για να βάλουμε τον άνθρωπο στο κέντρο. Να ασχοληθούμε και πάλι με κείνον. Με το τι είναι σημαντικό. Το έργο αγαπάει και συγχωρεί όλα τα λάθη. Τα καταλαβαίνει και καταλαβαίνει πάντα την αναγκαιότητα τους.
Η Άννα, η ηρωίδα μας, αυτήν τη στιγμή βρίσκει ξανά τα κομμάτια της. Πού πάτησε η ερμηνεία της για την Λιουμπόβ. Πού πάτησε όλη η ζωή της. Ποια είναι αυτή τη στιγμή και τι σημαίνει, «εκτιμώ πάλι αυτό που έχω στα χέρια μου. Τη ζωή μου ολόκληρη, τους ανθρώπους που με αγαπούν. Πώς εκτιμώ τη διαδρομή ενός ανθρώπου, την απόφαση του για μία ζωή, χωρίς να σταθώ στα γεγονότα».
Τα γεγονότα, έτσι κι αλλιώς, είναι πάντα εκεί. Σε όποια φάση της και να βρίσκεται η Ιστορία, οι κύκλοι που κάνει, είναι οι ίδιοι. Σημασία έχει ο άνθρωπος και πως στέκεται απέναντι σε αυτά τα γεγονότα, πως τον αλλάζουν.
Αν μπορούσατε να απομονώσετε μια φράση του έργου ποια θα επιλέγατε;
«Όταν ήταν να φύγει η Ανθή, με έβαζε να της διαβάζω ιστορία… Κι εκεί ανάμεσα στις γραμμές των ιστορικών, έβλεπε το σπίτι της να καίγεται και τους φίλους της να τουφεκίζονται. Τις κερασιές της να κόβονται η μία μετά την άλλη. Αχ Λιουμπόβ… Να έφτασε άραγε ποτέ στο Παρίσι;…»
Ποιος ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση;
Η μουσική της παράστασης είναι απόλυτα σημαντική. Έλεγα πάντα ότι αυτή η παράσταση είναι σαν τραγούδι που μου αρέσει να το ακούω ξανά και ξανά. Αυτό οφείλεται και στη μουσική που είναι απόλυτα οργανική. Ανοίγει κεφάλαια της ιστορίας, δημιουργεί συναισθήματα, μας πηγαίνει σε συγκεκριμένους τόπους και όλα αυτά τα ολοκληρώνει το τραγούδι που ερμήνευσε μοναδικά η Αλέκα Κανελλίδου.
Μιλήστε μας για το τραγούδι σας «Όχι άλλες θάλασσες» και για τη συνεργασία με την Αλέκα Κανελλίδου.
Η αρχική μου πρόθεση ήταν το τραγούδι να είναι αυθύπαρκτο και ταυτόχρονα αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης. Νομίζω ότι τα πετύχαμε και τα δύο. Ο συνθέτης Κωνσταντίνος Κωτούλας δημιούργησε ένα υπέροχο τραγούδι, που ακούγοντας το συνδέεται κάποιος άμεσα και από την άλλη, πάνω του στηρίζεται και όλη η παράσταση. Τη στιγμή που η Αλέκα Κανελλίδου τραγούδησε τον πρώτο στίχο, μεταφέρθηκα ακαριαία στο σημείο που έγραψα αυτόν τον πρώτο στίχο. Τότε κατάλαβα ότι μιλάμε για ένα ακόμη μεγάλο τραγούδι απόλυτα δικό της. Οι λέξεις μου για εκείνην δεν είναι ποτέ αρκετές. Μόνο το βλέμμα μου να ατενίζει το άπειρο και ένα χαμόγελο, μπορούν να περιγράψουν αυτό που νιώθω όταν την ακούω να τραγουδάει.
Είστε ηθοποιός, σκηνοθέτης, χορευτής, συγγραφέας. Με ποια ιδιότητα νιώθετε περισσότερο ολοκληρωμένος;
Αν πρέπει να επιλέξω μία ιδιότητα, αυτή είναι η σκηνοθεσία. Αλλά επειδή πάντα μου λείπουν οι άλλες προεκτάσεις, φροντίζω να ενέχονται πάντα.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Ονειρεύομαι» να ολοκληρώσω κάποια συγκεκριμένα έργα, θεατρικά και κινηματογραφικά, αλλά επειδή μου αρέσουν οι εκπλήξεις της ζωής, αφήνω την αναπάντεχη εξέλιξη των διαδρομών μου να πάει εκεί που πρέπει.
Τι σας βοηθάει στη ζωή να ισορροπείτε και να ξεπερνάτε τις δυσκολίες;
Κυρίως η παρατήρηση για τη σωστή εκτίμηση των δυσκολιών κάθε φορά. Ότι τα καλά και τα κακά συμβαίνουν για να επανέλθει η ισορροπία πάντα, να κλονιστεί και πάλι από την αρχή. Όλα είναι κύκλοι. Οι φίλοι μου, η οικογένεια μου και η θάλασσα, είναι αυτά που μου το θυμίζουν πάντα και είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Με βοηθούν να δω που βρίσκομαι κάθε φορά.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Για τους επόμενους μήνες θέλω μόνο να γράψω.
