Στον τέταρτο όροφο του κτηρίου στην οδό Αριστοτέλους 2, η Αλίκη Τέλλογλου -ιδρύτρια μαζί με τον σύζυγό της Νέστορα του Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών- βρέθηκε για πρώτη φορά το 1940. Την 1η Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια του πρώτου βομβαρδισμού της Θεσσαλονίκης από τους Ιταλούς, πήγε εκεί από …περιέργεια για το αεροπλάνο που έμαθε ότι έπεσε στο κτήριο. Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, αγόρασε εκείνο το διαμέρισμα με τον σύζυγό της Νέστορα και σήμερα πλέον, αυτό το κόσμημα της πόλης, ανήκει στο Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών και ανά περιόδους είναι επισκέψιμο για το κοινό.
Στο θεατρικό που έγραψε το 2019 για την Αλίκη Τέλλογλου, που έφυγε από τη ζωή το 2008, ο συγγραφέας Σάκης Σερέφας, με τίτλο «Μπόλικη ψυχή», περιγράφει την ιδιότυπη αυτή γνωριμία της ιδρύτριας του Τελλογλείου με το θρυλικό διαμέρισμα.
Ήταν Παρασκευή, 1η Νοεμβρίου του 1940 και με μια συμμαθήτριά της αποφάσισαν να κάνουν …κοπάνα από το σχολείο. Φεύγοντας άκουσαν σειρήνες και βόμβες να πέφτουν. Έβλεπαν κόσμο να τρέχει και κρύφτηκαν μαζί με πολλούς άλλους στη Ροτόντα. Όταν ηρέμησαν λίγο τα πράγματα και βγήκαν, άκουσαν ότι έπεσε ένα αεροπλάνο στην Αριστοτέλους.
«Σε ένα από τα κτήρια που χτιζόντουσαν τότε κι ήτανε γιαπί, στα τσιμέντα ακόμα, είχε καρφωθεί στην τελευταία την πλάκα που είχανε ρίξει μέχρι τότε, ένα αεροπλάνο. Ακόμα έβγαζε καπνούς, θυμάμαι! Κι ο κοσμάκης να περιμένει ουρά στις σκάλες να ανεβεί να δει από κοντά. Τι μας θες εμάς, πρώτες και καλύτερες, οι τρελάρες! Στηθήκαμε στην ουρά στο γιαπί σαν να περιμέναμε έξω απ’ τον κινηματόγραφο κι όταν ήρθε η σειρά μας, τ’ ανεβήκαμε δύο δύο τα σκαλιά μέχρι τον τέταρτο», περιγράφει η συμμαθήτρια της Τέλλογλου, η κυρία Νίτσα, στο θεατρικό του Σερέφα, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε και το καινούργιο του βιβλίο με τίτλο «Οδοιπορικό Θεσσαλονίκης» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
«Πρώτη μου φορά που έβλεπα αεροπλάνο από κοντά. Και πεθαμένο από κοντά. Και μάτια πεθαμένου από κοντά. Α πα πα! Σαν να με κοίταγε ο πάτος από ένα πηγάδι ήτανε! Ο κόσμος πλησίαζε την ουρά του αεροπλάνου κι έκοβε κομματάκια μέταλλο. Λυγίζανε εύκολα έτσι όπως είχε τσακιστεί. “Πάρτε κι εσείς, καλέ, για φυλαχτό”, μας είπε μια κυρά “για να μην σας πετυχαίνουνε οι μπόμπες”. Πλησιάσαμε με την Αλίκη, κόψαμε από ένα κομματάκι, φύγαμε. Εκείνη το έχασε σε μια μετακόμιση. Εγώ δεν το αποχωρίζομαι από πάνω μου», λέει στο έργο η κυρία Νίτσα, η οποία δεν μπορούσε να καταλάβει πώς η Αλίκη ζούσε με τις αναμνήσεις του καρφωμένου αεροπλάνου και του νεκρού πιλότου.
«Νίτσα μου, εγώ τους νεκρούς μου δεν τους σκιάζομαι, τούς έχω για παρέα μου. Τους μιλάω και μου μιλάνε. Φτάνει να ξέρεις ν’ ακούς», της είχε απαντήσει η Αλίκη.
Η ιστορία του κτηρίου, όπου βρίσκεται το Ολύμπιον, το οποίο από το 1998 αποτελεί έδρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στον τέταρτο όροφο το σπίτι- μουσείο πια της Αλίκης και του Νέστορα Τέλλογλου, ξεκίνησε το 1938, όταν εκδόθηκε η άδεια οικοδομής και άρχισε να κατασκευάζεται με σκοπό να στεγάσει τρία κινηματοθέατρα, ένα ζαχαροπλαστείο στο ισόγειο και οκτώ διαμερίσματα. Η ανέγερσή του σταμάτησε εξαιτίας των φθορών που προκάλεσε στο κτίριο το ιταλικό αεροπλάνο. Στη σημερινή του μορφή σχεδιάστηκε την περίοδο 1948-1950 από τον πολιτικό μηχανικό Ζακ Μωσσέ, δημιουργό πολλών και σημαντικών κτηρίων της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκη.
