Το «θρυλικό» Καπλάνι της βιτρίνας «ζωντανεύει» από τον Οκτώβριο στο ανακαινισμένο Θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη.
Το αριστουργηματικό έργο της Άλκης Ζέη, που διασκευάστηκε με τεράστια επιτυχία για το θέατρο από την Ανδρομάχη Χρυσομάλη, ηθοποιό, σκηνοθέτη και θεατρολόγο και ανέβηκε για πρώτη φορά την περίοδο 2015-2016 στην Αθήνα, στο Θέατρο Βρετάνια και τη Θεσσαλονίκη, στο Μέγαρο Μουσικής, σε μια υπερ-παραγωγή που συγκίνησε περισσότερους από 100.000 θεατές, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του στις ψυχές των παιδιών και των ενηλίκων, θα «ζωντανέψει» ξανά στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αμαλία.
Πρόκειται για την παράσταση που καταγράφηκε από κοινό και κριτικούς ως μία από τις καλύτερες παραστάσεις της τελευταίας δεκαετίας, άρτια καλλιτεχνικά και αισθητικά, αντάξια του κλασικού πλέον μυθιστορήματος, σε μια μεγάλη παραγωγή που σκηνοθέτησε η Ανδρομάχη Χρυσομάλη, με 11 ταλαντούχους ηθοποιούς και συντελεστές, με προβολές 3D και Video art, που συνθέτουν ένα ονειρικό σκηνικό κατασκευασμένο από τον κορυφαίο σκηνογράφο και ενδυματολόγο Γιάννη Μετζικώφ, με τις εξαίσιες μουσικές του Μιχάλη Αβραμίδη, που θα μας μεταφέρουν μικρούς και μεγάλους στο Λαμαγάρι, στο «σκηνικό» των παιδικών χρόνων της Άλκης Ζέη και κυρίως στα συναισθήματα, την ψυχή και την αθωότητα των δύο μικρών κοριτσιών, της Μέλιας και της Μυρτώς, χαρτογραφώντας το καλοκαίρι του 1936.
Η συγγραφέας κ. Άλκη Ζέη δήλωσε για το πρώτο ανέβασμα της παράστασης:
«Πήγα με πολύ αγωνία να δω Το Καπλάνι της Βιτρίνας διασκευασμένο στο θέατρο. Έριξα μια ματιά στην πλατεία. Δίπλα μου καθόντανε τα παιδιά και τα εγγόνια μου και λίγο πιο πέρα ξαδέλφια, ανίψια και μικρανίψια. Την ένιωθα την ανυπομονησία τους. Άνοιξε η αυλαία μα δεν έβλεπα θέατρο. Είδα τον εαυτό μου μικρό κοριτσάκι και την αδελφή μου, τον παππού, τις θείες, τους μικρούς φίλους και τον μεγαλύτερο ξάδελφό μας. Στο βάθος το αγαπημένο μου Μαλαγάρι, τη θάλασσα με τα κύματα και κάπου ψηλά το Καπλάνι να με κοιτάζει με το γαλάζιο του μάτι. Το μικρό κοριτσάκι – δηλαδή εγώ- να φορεί το φουστανάκι μου, να μιλάει και να κινείται όπως εγώ κι αδελφή μου το ίδιο. Και ρίγη με τη δικτατορία, όχι την τελευταία, τότε… του Μεταξά και τις μισητές στολές νεολαίας και τα βιβλία που καίγονταν.
»Μόνο σαν υποκλίθηκαν οι ηθοποιοί βγήκα από το όνειρο και βούρκωσα και γύρω οι δικοί μου μα κι όλος ο κόσμος έμεινε για μια στιγμή βουβός κι ύστερα ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
Δεν ξέρω ποιος συγγραφέας είχε τέτοια τύχη να ξαναζήσει τα παιδικά του χρόνια. Πρέπει να έβαλαν πολλή αγάπη και πολύ κόπο όλοι οι συντελεστές ανεξαιρέτως.
Τους ευχαριστώ λοιπόν γι’ αυτό το αξέχαστο ταξίδι».
Θέατρο Βρετάνια, 6 /11/2015
