Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια του Σταύρου Τσιώλη, ενός σπουδαίου σκηνοθέτη και σεναριογράφου, το έργο του οποίου σημάδεψε τον νέο ελληνικό κινηματογράφο με το ξεχωριστό του στυλ.
Ο Σταύρος Τσιώλης γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1937. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Σταυράκου. Από το 1958, δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 54 ταινίες, πολλές από τις οποίες της Φίνος Φιλμ. Η πρώτη δική του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο, ήταν «Ο μικρός δραπέτης» για τη Φίνος Φιλμ το 1968 και το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία «Κατάχρησις Εξουσίας», η οποία παίχτηκε σε 36 χώρες. Την ίδια χρονιά εγκατέλειψε τον κινηματογράφο.
Το 1985 επέστρεψε στην ενεργό δράση με την ταινία του «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία», η οποία απέσπασε τα έξι πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1985, ενώ το 1988 η ταινία «Ακατανίκητοι Εραστές» παίχτηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το 1992 σκηνοθέτησε το «Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε» και το 1998 το «Ας περιμένουν οι γυναίκες». Η τριλογία του Τσιώλη «Γυναίκες» ολοκληρώθηκε το 2018, με την ταινία «Γυναίκες που Περάσατε από Δω», η οποία χρηματοδοτήθηκε με crowdfunding. Ο Σταύρος Τσιώλης έχει γράψει ακόμη θεατρικά έργα και στίχους τραγουδιών.
Το 2016, ανέβηκε στο ΚΘΒΕ η παράσταση του «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ», σε σκηνοθεσία Ταξιάρχη Χάνου, στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Φιλμογραφία
Ο μικρός δραπέτης (1969)
Πανικός (1969)
Ζούγκλα των πόλεων (1970)
Κατάχρησις εξουσίας (1971)
Μια τόσο μακρινή απουσία (1985)
Σχετικά με το Βασίλη (1986)
Ακατανίκητοι εραστές (1988)
Έρωτας στη Χουρμαδιά (1990)
Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (1992)
Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά (1996)
Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998)
Φτάσαμεε! (2004)
Γυναίκες που περάσατε απο δω (2017)
Θεατρικά έργα
Τα κοκκινομπλέ πατίνια (2006)
Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ (2011)
Η πόρτα (2012)
Η Δημοπρασία (2013)
Η Γυναίκα του Αυστροναύτη (2015)
Δήλωση Καλλιτεχνικού Διευθυντή ΚΘΒΕ
«Χάσαμε έναν τολμηρό κινηματογραφιστή που αγαπήσαμε πολύ. Οι ταινίες του λάμπουν από τη δική του αθωότητα, το ιδιότυπο χιούμορ του, την αγάπη του για τον άνθρωπο. Διάλεξε να φωτίσει τα “μικρά”, αυτά που προσπερνάμε όλοι οι υπόλοιποι, με μια βαθιά προσωπική ματιά. Και μας συγκίνησε. Και μας έκανε να χαμογελάσουμε. Και μας σκλάβωσε με την αγνή ματιά του. Χάσαμε ένα φίλο. Συλλυπητήρια στους δικούς του. Κατερίνα, κουράγιο. Ο πατέρας σου ήταν σπουδαίος σε όλα του.»
Γιάννης Αναστασάκης
