Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια της ζωγράφου, σκηνογράφου και ενδυματολόγου Ρένας Γεωργιάδου, η οποία συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε περισσότερες από 15 παραγωγές έργων του ελληνικού και διεθνούς δραματολογίου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνογραφία, ενδυματολογία και ιστορία της τέχνης στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρώμης και ξένες γλώσσες στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης.
Η πρώτη της επαγγελματική σκηνογραφία στο θέατρο χρονολογείται το 1966, χρονιά κατά την οποία σχεδίασε τα σκηνικά του έργου του Λουίτζι Πιραντέλλο Κυρία Μάρλι (σκηνοθεσία: Αλέξης Σολομός), για λογαριασμό της Ελληνικής Σκηνής της Άννας Συνοδινού. Στη συνέχεια σχεδίασε σκηνικά και κοστούμια για περισσότερες από 120 παραστάσεις, σε έργα τόσο του διεθνούς όσο και του ελληνικού δραματολογίου.
Έχει συνεργαστεί με όλες τις κρατικές σκηνές (Εθνικό Θέατρο, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Εθνική Λυρική Σκηνή, Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα) και με πολλούς ιδιωτικούς θιάσους (θίασος Αντιγόνης Βαλάκου-Αλέκου Αλεξανδράκη, θίασος Γιώργου Κιμούλη, θίασος Βάσιας Παναγοπούλου, Θέατρο «Κάτω από τη Γέφυρα» κ.ά.). Στο πλαίσιο των παραπάνω συνεργασιών, δούλεψε με τους περισσότερους έλληνες σκηνοθέτες: Κωστή Μιχαηλίδη, Θάνο Κωτσόπουλο, Ανδρέα Φιλιππίδη, Νίκο Χατζίσκο, Μήτσο Λυγίζο, Αλέξη Σολομό, Σπύρο Ευαγγελάτο, Κώστα Τσιάνο, Ανδρέα Βουτσινά, Γιώργο Θεοδοσιάδη, Ντίνο Δημόπουλο, Γιώργο Μεσσάλα, Γιώργο Ρεμούνδο, Στέλιο Παπαδάκη, Νίκο Ραφτόπουλο, Κανέλλο Αποστόλου, Πέρη Μιχαηλίδη κ.ά.
Είναι η πρώτη γυναίκα σκηνογράφος η οποία σχεδίασε σκηνικό παράστασης που παρουσιάστηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (Ιφιγένεια η εν Ταύροις του Ευριπίδη, σκηνοθεσία: Γιώργος Θεοδοσιάδης, ΚΘΒΕ, 1972).
Το 1975 ορίστηκε υπεύθυνη τεχνικού τομέα της κρατικής μονάδας στο περιοδεύον Άρμα Θέσπιδος. Το 2001, ύστερα από τριάντα πέντε χρόνια αδιάλειπτης ενασχόλησης με τη σκηνογραφία, έγινε η πρώτη γυναίκα υπεύθυνη τεχνικού τομέα του Εθνικού Θεάτρου.
Από το 1969 ως το 1973 δούλεψε για την ιταλική κρατική τηλεόραση (RAI-TV), χάρη στην ιταλική υποτροφία ΕΝΙ. Σχεδίασε επίσης σκηνικά και κοστούμια για μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές, όπως Το τελευταίο αντίο (σκηνοθεσία: Γιάννη Διαμαντόπουλου), Κόντρα στον άνεμο, Ο κατάδικος, Ο κίτρινος φάκελος, Πρόβα νυφικού, Η αγάπη άργησε μια μέρα (όλες σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη) κ.ά.
Το διάστημα 1965-1968 δίδαξε στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο-Σχολή Δοξιάδη. Την εικοσαετία 1988-2008 δίδαξε σκηνογραφία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Τιμήθηκε με το βραβείο σκηνογραφίας και ενδυματολογίας «Πρόσωπα του ’97» της εφημερίδας Έθνος για τη δουλειά της στην τηλεοπτική σειρά Η αγάπη άργησε μια μέρα (σκηνοθεσία: Κώστας Κουτσομύτης, 1997).
Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος στις εξής παραγωγές:
«Σέντζας» του Παντελή Χορν, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου (2003)
«Δόνα Ροζίτα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε σκηνοθεσία Τάκη Καλφόπουλου (1991)
«Πάρτυ γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Στέλιου Γούτη (1989)
«Δάφνες και πικροδάφνες» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένη Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Τάκη Καλφόπουλου (1988)
«Τα ξαδέλφια» του Κώστα Θλιμμένου, σε σκηνοθεσία Πάνου Παπαϊωάννου (1985)
«Η βέρα – Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, σε σκηνοθεσία Τάκη Καλφόπουλου (1984)
«Αγάπης αγώνας άγονος» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κανέλλου Αποστόλου (1983)
«Ο ανακριτής έρχεται» του Τζων Μπόυντον Πρίσλεϋ, σε σκηνοθεσία Τάκη Καλφόπουλου (1983)
«Πλούτος» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη (1981)
«Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο’ Νηλ, σε σκηνοθεσία Κούλας Αντωνιάδη (1981)
«Στη γέφυρα του Λουλέ-Μπουργκάζ» του Στέφανου Ιωαννίδη, σε σκηνοθεσία Τάκη Καλφόπουλου (1980)
«Ο ματωμένος γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε σκηνοθεσία Πάνου Παπαϊωάννου (1978)
«Ο Ταρτούφος» του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Πάνου Χαρίτογλου (1978)
«Η δοκιμασία» του Άρθουρ Μίλλερ, σε σκηνοθεσία Νίκου Ραφτόπουλου (1976)
«Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη (1974)
«Βάκχες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη (1973)
«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη (1972)
«Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου, σε σκηνοθεσία Θάνου Κωτσόπουλου (1969)
