Τέσσερις νέες παραγωγές που σίγουρα θα αγαπήσει το κοινό κάνουν πρεμιέρα στην Αθήνα τον Δεκέμβριο. Πρόκειται για τις παραστάσεις «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χ. Μίσσιου σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, «Έξοδος» της Φένιας Παπαδόδημα, «Musicoma» σε σκηνοθεσία Δανάης Κατσαμένη – Μ.Όλιας Ντακογιάννη και «Πεθαίνω σαν Χώρα» του Δ. Δημητριάδη, η οποία παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά σε σκηνοθεσία Αλίκης Στενού.
«Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χ. Μίσσιου στο Θέατρο 104
Η παράσταση «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χ. Μίσσιου σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου στο Θέατρο 104. Παίζουν: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος.
Η ομάδα GAFF, μετά την «Πανούκλα» του Καμί, που απέσπασε το Βραβείο Διεθνούς Ρεπερτορίου από την Ένωση Θεατρικών Κριτικών, και το Βραβείο καλύτερης παράστασης, σκηνοθεσίας, και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022, μεταφέρει στη σκηνή του Θεάτρου 104 το αφήγημα του Χρόνη Μίσσιου «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς. Πρόκειται για μια εξομολόγηση διώξεων, συλλήψεων, φυλακίσεων και βασανιστηρίων σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και τους Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Κωνσταντίνο Πασσά, Δημήτρη Μαμιό και Γιάννη Μάνθο επί σκηνής από 5 Δεκεμβρίου.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που η Ελλάδα παραδίνεται στο χάος του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει εικοσιένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία “…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”.
«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη», έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή δίνει στην ομάδα μας το έναυσμα να τολμήσουμε να ανεβάσουμε στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ίσως πάλι γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε ‘μάς. Ίσως γιατί η αντίληψη του Μίσσιου για τη ζωή , την ιστορία, το όνειρο δεν είναι μόνο γεμάτη από πολιτική κριτική αλλά και από αισιοδοξία για τη ζωή και πίστη στη δημιουργική δύναμη του ανθρώπου. Ίσως, πάλι, γιατί μας έχουν συμβεί αδιανόητα πράγματα και είναι η στιγμή να αναρωτηθούμε, πώς αντιστέκεται κάποιος σήμερα;
«Έξοδος» της Φένιας Παπαδόδημα στο θέατρο ΕΛΕΡ
«Έξοδος», η μουσική παράσταση της Φένιας Παπαδόδημα που συνομιλεί με την ψηφιακή ζωγραφική του Γιώργου Κόρδη, κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου στο θέατρο ΕΛΕΡ. Παίζουν: Φένια Παπαδόδημα, Γεράσιμος Γεννατάς. Επίσης: Ελένη Ποζατζίδου: Eρμηνεία- φωνή, Θωμάς Μελετέας: Ούτι, Γωγώ Ξαγαρά: Άρπα, Ήβη Παπαθανασίου : Τσέλο, Γιώργος Παλαμιώτης: Ηχητικά τοπία – Ενορχήστρωση.
Η Φένια Παπαδόδημα γράφει μουσική και τραγούδια που συνομιλούν με τους ψηφιακούς πίνακες που δημιουργούνται μπροστά στα μάτια του θεατή σε μία μεγάλη οθόνη.
Τα κείμενα της παράστασης, αποσπάσματα από το οδοιπορικό του Γιώργου Σεφέρη «Τρεις μέρες στα μοναστήρια της Καππαδοκίας», γράμματα από την αλληλογραφία του με τον Ζήσιμο Λορετζάτο 1948-1968, αναφορές στο ημερολόγιο της Σόφης Μανουσάκη Αναστασιάδη «Μνήμες Καππαδοκίας», καθώς και αληθινές μαρτυρίες προσφύγων από την έκδοση «Έξοδος» του Κέντρου Μικρασιατικών σπουδών, αποτελούν ένα ενιαίο σώμα που αναπτύσσεται μουσικά.
Οι πίνακες του Γιώργου Κορδη αναπαριστούν επεισόδια από την πορεία μίας πομπής προσφύγων. Εκεί καταγράφεται η σταδιακή απώλεια των ανθρώπινων δεσμών και σχέσεων, που καταντά απώλεια μνήμης, ταυτότητας, προσώπου.
Αυτή την «απώλεια προσώπου» εκφράζει μέσα από τη δική του αγωνία ο Γ. Σεφέρης.
Ο «εγκλεισμός » του ως διπλωματικός ακόλουθος στην Άγκυρα από το 1948 καθώς και η απώλεια του αδερφού του, τον κάνουν να ταξιδεύει ξανά και ξανά, όχι σαν τουρίστας αλλά σαν «προσκυνητής» γύρω από την γενέτειρα του, την Καππαδοκία. Στο οδοιπορικό του αλλά και στα γράμματα του προς τον Λορετζάτο, καταγράφει σκέψεις , συναισθήματα και «πικρά επιμύθια» που αφορούν τόσο στο «διαχρονικό αδιέξοδο» της ελληνικής ιστορίας έτσι όπως αντικατοπτρίζεται στα γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής, όσο και στο δικό του εσώτερο, προσωπικό αδιέξοδο.
Ο Γεράσιμος Γεννατάς ταυτίζεται ενίοτε με το πρόσωπο του Σεφέρη, διαβάζοντας επί σκηνής τα γράμματα, τα ημερολόγια, τα ποιήματα του. Η απώλεια «μιας προσωπικής μνήμης του τόπου», το εσωτερικό αδιέξοδο που δημιουργούν οι «διαρκείς μετοικεσίες», η αβεβαιότητα μιας εποχής που θυμίζει πολύ την σύγχρονη πραγματικότητα, όπου όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε χάσει «το ακίνητο σημείο» μέσα στη βουή του κόσμου- όλα αυτά συνθέτουν την «σιωπηλή κραυγή» του Σεφέρη που διαπερνά τους αιώνες της ελληνικής ιστορίας.
Ένα σύνολο κορυφαίων μουσικών επί σκηνής οδηγούν μουσικά την αφήγηση του παράδοξου αυτού ταξιδιού.
Η μουσική είναι της Φένιας Παπαδόδημα, συνθέσεις οργανικές αλλά και μελοποιήσεις στίχων δικών της και ποίησης του Σεφέρη. Με τη φωνή της ταξιδεύει από την υμνωδία, στο τραγούδι, στον αυτοσχεδιασμό, στον λόγο. Μαζί της στο τραγούδι και στην ερμηνεία κειμένων, η Ελένη Ποζατζίδου .
Musicoma: Ένα κόμικ μιούζικαλ στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός
«Musicoma: Ένα κόμικ μιούζικαλ», η μουσικοθεατρική παράσταση που συνδυάζει Video-art, μουσική τζαζ και αφήγηση κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός. Παίζουν Δανάη Κατσαμένη, Σαμουήλ Ακίνολα, Στέφανος Καλτσής, Κωνσταντίνα Κορδούλη και το Gilad Atzmon Quartet
Μεγάλες τζαζ προσωπικότητες όπως ο Τσάρλι Πάρκερ, ο ΝτίζιΓκιλέσπι, ο ΘελόνιουςΜονκ και ο Τσάρλι Μίνγκους εμπλέκονται σε μια τρυφερή ιστορία που επανατοποθετεί τις αξίες της ζωής και ζωντανεύει μέσα από τις φωνές των ηθοποιών-τραγουδιστών, καθώς αυτοί ενσαρκώνουν τα σκιτσαρισμένα alterego τους .
Τα πρωτότυπα σχέδια της έντυπης εκδοχής του Musicoma αποκτούν ζωή από το animation του Γιάννη Ντουσιόπουλου και επενδύονται μουσικά από το τζαζ κουαρτέτο του Gilad Atzmon, σε μια πρώτη ζωντανή εκτέλεση των πρωτότυπων μουσικών συνθέσεων που γράφτηκαν για το Musicoma.
Τη δεκαετία του 1950 μια νεαρή τζαζ τραγουδίστρια κυκλοφορεί στους δρόμους του Μανχάταν, όταν δέχεται μια μοιραία επίθεση που θα την αφήσει σε ημιθανή κατάσταση. Είναι το πνεύμα του μέντορα της Τσάρλι «Μπερντ» Πάρκερ, που θα μεσολαβήσει για να της σώσει τη ζωή, δημιουργώντας μια ασφαλή εκδοχή της Νέας Υόρκης μόνο για εκείνη, το Musicoma. Σε αυτήν, η Άλι Μπράουν θα μπορεί να αφιερώσει τη ζωή της στη τζαζ, μέχρι να νιώσει έτοιμη να επιστρέψει στον κόσμο. Εξήντα χρόνια μετά, η επίσκεψη ενός νεαρού αγοριού από τη γενιά των millenials στην τζαζ ουτοπία της, θ’ ανατρέψει την αντίληψη της για την ίδια τη ζωή, θυμίζοντας της όλα εκείνα τα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζει κανείς.
Το έργο πραγματεύεται την ανάγκη μιας μουσικής σαν την τζαζ, με μακρά παράδοση και ιστορία, να επικαιροποιηθεί ξανά, να ξεφύγει από τα δεσμά του ακαδημαϊσμού και του ελιτισμού, να απευθυνθεί εκ νέου στην καρδιά των ακροατών της αλλά και να αποκτήσει νέους και νεαρούς θαυμαστές. Ένα κόμικ αφιερωμένο σε αυτή τη μουσική είναι ίσως ένας τρόπος να γεφυρωθούν αυτοί οι δύο κόσμοι. Ο αναγνώστης-ακροατής του Musicoma, ακροβατώντας διαρκώς ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα θα γνωρίσει μέσα από μια γλυκόπικρη ερωτική ιστορία, μια μεγάλης ηλικίας μουσική που παραμένει ωστόσο πάντοτε νέα, αφού ποτέ δεν είναι ίδια, πάντοτε αλλάζει.
«Πεθαίνω σαν Χώρα» του Δ. Δημητριάδη στο Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ
«Πεθαίνω σαν Χώρα» του Δ. Δημητριάδη, για δεύτερη χρονιά σε σκηνοθεσία Αλίκης Στενού, κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου στο Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ. Παίζουν: Δημήτρης Καραμάνος, Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αλίκη Στενού, Μουσικός επί σκηνής: Νίκος Τουλιάτος.
Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή κοινού και κριτικών την άνοιξη του 2022 στην κεντρική σκηνή του BIOS, η παράσταση «Πεθαίνω σαν Χώρα» έρχεται στην ΠΛΥΦΑ για λίγες παραστάσεις.
… Θα ‘λεγε κανείς πως το αδιέξοδο της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της ή πως η ψυχή όλων των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο…
Το έργο «Πεθαίνω σαν χώρα», γραμμένο το 1978 από τον Δημήτρη Δημητριάδη, μας κάνει μάρτυρες μιας χώρας που βρίσκεται σε ένα τέλος καιρού, σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή όπου καμιά γυναίκα δεν φέρνει πια παιδί στον κόσμο. Μετά από χίλια χρόνια πολέμου και ενώ ο εχθρικός στρατός πρόκειται να περάσει από ώρα σε ώρα τα σύνορα, βλέπουμε το εξουθενωμένο έθνος να υποδέχεται έναν νέο ιστορικό κύκλο. Τις στιγμές εκείνες θρονιάζεται σε όλα τα κεφάλια το πολυμέτωπο βασίλειο της φαντασίας και συμβαίνουν κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις. Το τέλος μιας εποχής έχει έρθει όπως ο προμελετημένος θάνατος μιας αθεράπευτης αρρώστιας.
Όταν όμως κάτι τελειώνει, κάτι νέο ξεκινά.
«…εύχομαι να έρθει γρήγορα ο θάνατος αυτός, γιατί ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Είναι νομοτελειακό. Βρισκόμαστε στην κίνηση ενός μηχανισμού ο οποίος δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα έχει ολοκληρώσει την τροχιά του. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και πολλή ζωή γύρω μου. Και θα νικήσει στο τέλος.» (Δημήτρης Δημητριάδης)
