Με την παράσταση «Το δείπνο» στην οποία πρωταγωνιστεί θα ολοκληρώσει την εφετινή θεατρική σεζόν ο Στέλιος Μάινας. Πρόκειται όπως επισήμανε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για ένα έργο του Χέρμαν Κοχ «το οποίο θέτει προβληματισμούς σχετικά με τις ευθύνες των γονέων στο μεγάλωμα των παιδιών τους» και το οποίο θα παρουσιάζεται ως τις 21 Απριλίου στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας και από 2 έως 12 Μαΐου στο θέατρο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης.
Ο δημοφιλής ηθοποιός μίλησε επίσης για την -κατά καιρούς- συνεργασία του επί σκηνής με τη σύζυγό του Κάτια Σπερελάκη, για την αποχή του από την τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, εξηγώντας τους λόγους, καθώς και για τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Αλέξη Καρδαρά στην οποία θα πρωταγωνιστήσει.
Αναφερόμενος γενικότερα στον ελληνικό κινηματογράφο τόνισε -μεταξύ άλλων- πως στην Ελλάδα έχουμε καταπληκτικούς κινηματογραφιστές με δυναμική, αλλά η αγορά μας είναι συγκεκριμένη και περιορισμένη.
Την παράσταση «Το δείπνο» έχει μεταφράσει η σύζυγός σας Κάτια Σπερελάκη, με την οποία έχετε παίξει σε πάρα πολλές παραστάσεις με ποιο πρόσφατη τον «Κήπο». Πώς είναι να συνυπάρχετε δύο σύζυγοι επί σκηνής;
Όπως είναι να συνυπάρχει σε οποιαδήποτε εργασία μια γυναίκα με τον άνδρα της. Βεβαίως με τον χρόνο είναι φυσικό να υπάρχει η τριβή και η γνώση των αντιδράσεων. Είναι ένας δικός σου άνθρωπος. Ας μην ξεχνάμε πως η σχέση που έχεις με τους κοντινούς σου ανθρώπους στη σκηνή μεταφράζεται ως μία ευκολία στο να προσεγγίσεις το αντικείμενό σου. Δεν υπάρχει δηλαδή αυτό που λέμε μία ντροπή και δεν σκέφτεσαι μήπως παρεξηγηθείς για κάτι που θα πεις ή θα κάνεις; Είναι δικός σου άνθρωπος…
Μπορούμε να πούμε πως είναι μία προέκταση της οικογενειακής σχέσης;
Όχι. Η σκηνή είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Μπορεί να είσαι ζευγάρι με κάποιον αλλά να μην «κολλάς» στη σκηνή. Μου ΄χει τύχει με ανθρώπους που δεν συμπαθώ, δεν μου είναι καθόλου οικείοι στη σκηνή να χουμε χημεία! Είναι κάτι ανεξάρτητο. Η σκηνή έχει δικούς της κανόνες, δικούς της νόμους που δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητά μας.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πως απέχετε από την τηλεόραση. Σε μία συνέντευξή σας μετά «Το νησί» -το 2010- είχατε πει πως μάλλον ζούμε τις τελευταίες καλές στιγμές της τηλεόρασης. Για ποιο λόγο εκφράσατε αυτήν την άποψη; Πιστεύετε πως τελικά δικαιωθήκατε;
Οι παραγωγές και η τηλεόραση και όχι μόνο επειδή είναι «μικρές βιομηχανίες» έχουν ανάγκη το χρήμα. Δηλαδή έχουν ανάγκη τον μοχλό για να κινηθεί αυτή η «μικρή βιομηχανία» που είναι η τηλεόραση όσον αφορά στις εργατοώρες. «Το νησί» ήταν η εξαίρεση σ΄ έναν μεγάλο κανόνα διότι κόστισε πάρα πολλά χρήματα -ήταν «αστρονομικό» το νούμερο που κόστισε για τα δικά μας δεδομένα- γι΄ αυτό ήταν και ανάλογο το αποτέλεσμα. Διαθέτουμε πάρα πολλά ταλέντα στη χώρα μας σε όλους τους τομείς, συγγραφικά, σκηνοθετικά κ.α. Δυστυχώς όμως δεν έχουμε χρήματα. Γιατί επαναλαμβάνω, η τηλεόραση είναι κι αυτή ένα μέσο που χρειάζεται χρήματα για να γίνουν μεγάλες, σοβαρές παραγωγές. Χωρίς χρήματα δεν μπορούν να γίνουν. Συνεπώς αυτή η δήλωσή μου τότε ήταν ακριβώς επειδή έβλεπα επερχόμενο το σύννεφο αυτής της κρίσης, που αναγκαστικά το πρώτο πράγμα που θα χτυπούσε, λογικά, ήταν η τηλεόραση. Γιατί η τηλεόραση όπως πολύ καλά ξέρετε εξαρτάται αποκλειστικά από τον διαφημιστικό χρόνο ο οποίος επίσης εξαρτάται από την κίνηση της αγοράς. Άρα πτώση της αγοράς σημαίνει και πτώση του τηλεοπτικού προϊόντος.
Περίπου εννιά χρόνια μετά από εκείνη της δήλωσή σας και την έναρξη της οικονομικής κρίσης, σύμφωνα με κάποια στοιχεία υπάρχουν δείγματα ανάκαμψης. Η τηλεόραση ανακάμπτει;
Η αλήθεια είναι πως δεν παρακολουθώ με αφοσίωση τηλεόραση…
Υπάρχει όμως το μέτρο σύγκρισης ως προς τις προτάσεις που σας γίνονται σε σχέση με το παρελθόν. Γιατί από το 1988 μέχρι το 2010 βλέπαμε σχεδόν κάθε χρόνο να πρωταγωνιστείτε σε κάποια τηλεοπτική σειρά και ορισμένες χρονιές και σε δύο σειρές τον ίδιο χρόνο. Στη συνέχεια δεν σας έγιναν προτάσεις ή εσείς συνειδητά δεν θέλατε να συμμετάσχετε σε κάποια σειρά;
Μου έγιναν αρκετές προτάσεις αλλά όσο περνούν τα χρόνια και δημιουργείς ορισμένα προσωπικά status για τη δουλειά σου είσαι αναγκασμένος να τα ακολουθήσεις, γιατί διαφορετικά θα κάνεις εκπτώσεις. Είναι οι λεγόμενες «αβαρίες». Και για να μην κάνεις «αβαρίες» απέχεις!
Συνεπώς συνειδητά απέχετε αυτά τα χρόνια από την τηλεόραση;
Απολύτως…
Βλέπετε να αλλάζει κάτι στην τηλεόραση προς το καλύτερο;
Πιστεύω πως αυτό θα γίνει ούτως ή άλλως. Κάποια στιγμή θα ανακάμψει και η τηλεόραση. Λογικό είναι.
Κι όσον αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο, που έχει ως πρεσβευτή του τον Γιώργο Λάνθιμο, ο οποίος μεσουρανεί πλέον στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα, πώς τον βλέπετε;
Ο Γιώργος Λάνθιμος αν δεν έφευγε από την Ελλάδα δεν θα πετύχαινε σημαντικά πράγματα, επειδή στη χώρα μας δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να γίνει γνωστός στον διεθνή χώρο κάποιος κινηματογραφιστής. Στην Ελλάδα έχουμε καταπληκτικούς κινηματογραφιστές με δυναμική, αλλά η αγορά μας είναι συγκεκριμένη και περιορισμένη. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε μία γλώσσα… ανάδελφο. Και όχι μόνον εμείς. Όλες οι χώρες που έχουν ανάδελφες γλώσσες έχουνε σχετικά μικρές κινηματογραφίες. Θα σας πω ένα παράδειγμα επειδή μ΄ έχει απασχολήσει εδώ και αρκετά χρόνια αυτό το θέμα. Η Ολλανδία η οποία είναι μία χώρα λίγο μεγαλύτερη σε πληθυσμό από την Ελλάδα έχει έναν ανάλογο κινηματογράφο με μας. Κι εκείνη δεν μπορεί να βγει εύκολα από τα σύνορά της επειδή την εμποδίζει η γλώσσα. Έχουμε λοιπόν αυτό το φυσικό εμπόδιο της επικοινωνίας με τους υπόλοιπους λαούς για έναν και μόνο λόγο. Επειδή έχει καθιερωθεί η αγγλική γλώσσα ως η γλώσσα της διεθνούς επικοινωνίας. Κι επειδή ο κινηματογράφος είναι ένα κομμάτι επικοινωνίας εννοείται πως ό,τι γυρίζεται στην αγγλική γλώσσα έχει ένα προβάδισμα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη γλώσσα.
Έχετε υπηρετήσει με επιτυχία και τον ελληνικό κινηματογράφο. Αυτήν την περίοδο ετοιμάζετε κάτι;
Βεβαίως. Την 1η Απριλίου ξεκινάω γυρίσματα για μία ταινία του Αλέξη Καρδαρά που λέγεται «Φαντασία». Πρόκειται για μία ιστορία συναισθηματικά φορτισμένη για μία μεγάλη τραγουδίστρια -φανταστικό πρόσωπο- κι έναν δεξιοτέχνη του μπουζουκιού.
