Σαν σήμερα στις 18 Μαρτίου του 2012, έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Νίκος Βασταρδής, ο οποίος προσέφερε πολλά στην τέχνη για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες.
Ο Νίκος Βασταρδής ήταν πατέρας της επίσης ηθοποιού και σεναριογράφου Άννας Ανδριανού.
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, του Κάρολου Κουν. Παρέμεινε κοντά στο δάσκαλό του και πρωτοεμφανίστηκε το 1942 στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν. Έως το 1944 εμφανίστηκε στα θεατρικά έργα «Για ένα κομμάτι γης» του Κόντγουελ, όπου ερμήνευσε το ρόλο του Ντιούντ, «Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγόρη Ξενόπουλου και «Χαρούμενα νιάτα» του Πιζέ.
Μετά το «Θέατρο Τέχνης» συνεργάστηκε με το «Θέατρο του Λαού» και τους «Ενωμένους Καλλιτέχνες» (1945-1946), παίζοντας στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ, στον «Μακρινό δρόμο» του Αρμπούζοφ και στο έργο του Μπέρναρντ Σο «Πάνω στα βράχια». Το 1947 συμμετείχε στο θίασο του Γιώργου Παππά και το 1948 στο θίασο Βασίλη Λογοθετίδη. Στη συνέχεια, στράφηκε προς το μουσικό θέατρο, όπου εργάστηκε για αρκετά χρόνια.
Το 1953 συγκρότησε δικό του θίασο οπερέτας, ενώ το 1955 ανέβασε διάφορες επιθεωρήσεις. Το 1956 επέστρεψε στην πρόζα και ερμήνευσε τον Βοναπάρτη στο έργο του Τσβάιχ «Του φτωχού τ’ αρνί» με τον θίασο Τζ. Καρούσου – Μαίρης Λεκκού.
Από το 1958 έως το 1962 συνεργάστηκε με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη κι έπαιξε στα έργα «Βασίλισσα Αμαλία» του Γ. Ρούσσου (Όθων), «Το τέλος του ταξιδιού» του Ρ. Σέρριφφ (Ίμπερ), «Εμπορος της Βενετίας» του Σαίξπηρ (Βασσάνης), «Η δίκη των πιθήκων» των Λόρενς – Λι, «Ατμόπλοιο Τζόαν Ντάνβερς» του Φρανκ Στέιτον (πλοίαρχος Ρος), «Οδύσσεια» του Μαν. Σκουλούδη, «Μαριμπέλ» του Μίγελ Μιούρα, «Βαθιές είναι οι ρίζες» των Ντ’ Υσσώ – Γκάου.
Από το 1962 έως το 1964 συμμετείχε στον θίασο Έλσας Βεργή και πρωταγωνίστησε στα έργα «Το μπαλκόνι» του Ζενέ, «Η βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ» του Όσκαρ Ουάιλντ, «Ο φυγάς» του Τένεσι Ουίλιαμς. Το 1965 ως συνθιασάρχης με τον Κατράκη και τη Βεργή, περιόδευσε στην Ευρώπη, παρουσιάζοντας αρχαίες τραγωδίες.
Την περίοδο 1965-1966 έγινε συνθιασάρχης με τον Κώστα Ρηγόπουλο και την Κάκια Αναλυτή. Έπαιξε στο θέατρο «Πορεία» στο έργο του Κ. Μπαλ «Αν ο κόσμος μας έβλεπε μαζί».
Ακολούθησαν τα «Ευλαβικό γύναιο» του Ζαν Πολ Σαρτρ στο Θέατρο «Φλωρίντα» με την Τιτίκα Νικηφοράκη, «Ο Τίγρης» του Σίσγκαλ στο «Θέατρο Βεργή», «Επιστροφή στις Μυκήνες» του Ευάγγελου Αβέρωφ και «Λεωφορείον ο πόθος» του Τένεσι Ουίλλιαμς (Κοβάλσκι), στο «Θέατρο Κάβα» θίασος Τζένη Καρέζη, «Θεοδώρα» του Γ. Ρούσσου και «Κυρία δε με μέλει» του Σαρντού (Ναπολέων), «Βασιλιάς Ληρ» του Σαίξπηρ με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη (Έντγκαρ) 1971, «Μαυρόλυκοι» του Θαν. Πετσάλη με το «Εθνικό Θέατρο» στο Ηρώδειο 1971-1972, θίασος Τζ. Καρέζη, «Ασπασία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη (Ανακριτής).
Το 1973 περιόδευσε με προσωπικό θίασο στις επαρχιακές πόλεις και αμέσως μετά έπαιξε, σε συνεργασία με τη Νόρα Βαλσάμη, το έργο του Σωβαζόν «Ξενοδοχείο η ευτυχία» στο θέατρο «Όρβο». Τον επόμενο χρόνο (1974), ως συνθιασάρχης με την Ελένη Ερήμου, ανέβασε στο Θέατρο «Γκλόρια» το έργο του Άλκη Παπά «Σου χαρίζω τη γυναίκα μου». Ακολούθησαν τα «Πάμπλο Νερούντα Δόξα και Θάνατος» του Ιωακείμ Μουριέτα στο Θέατρο «Διάνα» (1978), θίασος Παπαγιαννόπουλου – Βασταρδή – Ερήμου, «Σκάνδαλο στην Τράπεζα» του Βερνέιγ – θίασος Ζωής Λάσκαρη, Γ. Ρούσσου «Φρύνη» (Ευθείας). Το 1981 έκανε περιοδεία με δικό του θίασο.
Το 1982 ίδρυσε το Θέατρο «Θεμέλιο», στην οδό Λέσβου, όπου σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε πολλά έργα, όπως «Η κυρία με τα κρεμμυδάκια», «Τα διαστημικά χρυσάνθεμα» του Ζίντελ, «Κλειστές πόρτες» του Σαρτρ, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, που παίχτηκε και στο Θέατρο Λυκαβηττού, «Ως εδώ σύντροφοι» του Βασ. Ανδρεόπουλου, «Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο ‘Νηλ, «Ο ιμπρεσάριος της Σμύρνης» του Γκολντόνι, «Προικοθήρας επί Θήρας» του Γ. Χατζιδάκη, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε σε μερικές ταινίες («Χωρίς συνείδηση», «Ιπποκράτης και Δημοκρατία», «Παύλος Μελάς», Το τεμπελόσκυλο κ.ά.), ενώ στην τηλεόραση έπαιξε σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές («Εν τούτω νίκα», «Ανακριτικό γραφείο», «Πορφύρα και αίμα» ή «Ρωμανός Διογένης» κ.ά.) και σε τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων.
Υπήρξε για πολλά χρόνια καθηγητής υποκριτικής στη Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη και το 1992 ίδρυσε δική του Δραματική Σχολή, που λειτουργεί στο πλαίσιο του Θεάτρου Θεμέλιο. Ήταν μέλος της Εταιρείας Σκηνοθετών και της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, ενώ μετέφρασε και διασκεύασε διάφορα θεατρικά έργα.
Πέθανε, σε ηλικία 88 ετών, στις 18 Μαρτίου του 2012.
