Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 74 ετών, άφησε ο Γιώργος Κοτανίδης. Η είδηση προκάλεσε θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο. Ο διάσημος ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1945 στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε το δημοτικό στη Δράμα και το γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε δύο χρόνια στην Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου μπήκε κατά λάθος, και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημιουργία του φοιτητικού θεάτρου και της κινηματογραφικής λέσχης (ΦΟΘΚ).
Με την επιβολή της δικτατορίας, άφησε το πανεπιστήμιο και κατέβηκε στην Αθήνα για να γίνει ηθοποιός. Τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1970 και αμέσως μετά συμμετείχε στη δημιουργία του Ελεύθερου Θεάτρου, όπου παρέμεινε την περίοδο 1970-75. Αργότερα συνεργάστηκε με την Άννα Συνοδινού, τον Γιώργο Μιχαηλίδη, τον Αλέξη Σολομό, την Ξένια Καλογεροπούλου, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Γιάννη Χουβαρδά, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, τη Νέα Πορεία, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Από Μηχανής Θέατρο, το Θέατρο Στοά και άλλους θιάσους και σκηνοθέτες, ερμηνεύοντας ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη.
Το 2004 ίδρυσε το θίασο Σαλτιμπάγκοι και ανέβασε τα έργα «QED ή Τι απέδειξε ο κύριος Φάινμαν» του Πίτερ Παρνέλ, «Δέκατη έβδομη νύχτα» του Απόστολου Δοξιάδη, «Bal-Trap» του Ξαβιέ Ντιριγκέρ, «Low Level Panic» της Κλερ Μακ Ιντάιρ, «Μια Τρελή Μέρα» του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ, «Οι Αγνοούμενοι» του Βασίλη Κατσικονούρη και σε συνεργασία με την Adam Productions το «Rock ‘n’ Roll» του Τομ Στόπαρντ, το οποίο σκηνοθέτησε.
Επίσης συνεργάστηκε με την Κατερίνα Ευαγγελάτου στο «Cock» του Μάικ Μπάρτλετ, καθώς και με το Εθνικό Θέατρο.
Στον κινηματογράφο έπαιξε σε ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές. Ανάμεσά τους «Βίος και Πολιτεία» του Νίκου Περάκη, «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου, «Ηλεκτρικός Άγγελος» του Θανάση Ρεντζή, «Τον καιρό των Ελλήνων» του Λάκη Παπαστάθη, «Το κορίτσι της Μάνης» του Paul Annet, «Hard Bodies Nr 2» του Mark Griffiths, «Der Joker» του Marco Serafini, «Der Spielverderberin» της Ines Krammer, «Το Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλλι» του Τζων Μάντεν, «Ο παράδεισος είναι προσωπική υπόθεση» της Δήμητρας Αράπογλου, «Πάμπτωχοι Α.Ε.» του Αντώνη Κόκκινου, «My Family And Other Annimals» της Sherrie Folkson, «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» του Γιάννη Σμαραγδή και «Highway to Hellas» του Aron Lehmann.
Πρωταγωνίστησε σε κωμικούς και δραματικούς ρόλους, σε τηλεοπτικές σειρές της κρατικής και της ιδιωτικής τηλεόρασης, σε θεατρικά έργα για την ΕΡΤ καθώς και σε διεθνείς τηλεοπτικές παραγωγές.
Έχοντας πολιτικοποιηθεί από πολύ νέος, στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα ενταγμένος στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ) και σε άλλους πολιτικούς φορείς, όπως η Ελληνοευρωπαϊκή Κίνηση Νέων (ΕΚΙΝ). Για τη δράση του συνελήφθη επανειλημμένα, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Την περίοδο 1980-85 δημιούργησε με τον Θ. Κακουλίδη τον εκδοτικό οίκο Ιθάκη και τύπωσε βιβλία για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μουσική. Το 1995 εκδόθηκε η νουβέλα του «Περί Μαιάνδρου» και το 1999 το μυθιστόρημα «Απρόσμενα Αισθήματα» από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη. Το 2004 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Οι Σαλτιμπάγκοι» από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Η τελευταία του εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι ήταν στην παράσταση «Το Δείπνο» στο Σύγχρονο Θέατρο.
«Πρέπει να τον κάνετε ηθοποιό» έλεγε η δασκάλα του Γιώργου Κοτανίδη
«Τελειώνοντας το σχολείο, ήθελα να γίνω ηθοποιός και τραγουδιστής. Είχα κόντρα με τους γονείς μου, παρότι η δασκάλα μου στο δημοτικό έλεγε: “Πρέπει να τον κάνετε ηθοποιό”» ανέφερε ο Γιώργος Κοτανίδης μιλώντας στο bovary.gr.
«Για να ικανοποιήσω την επιθυμία των γονιών μου, έδωσα στο πανεπιστήμιο και κατά τύχη πέρασα στην Κτηνιατρική Σχολή, όπου φοίτησα για δύο χρόνια. Σε αυτά τα δύο χρόνια ασχολούμουν παράλληλα με το φοιτητικό θέατρο και, φυσικά, με το φοιτητικό κίνημα. Παραμονή των γενεθλίων μου, είχα βρεθεί μπροστά στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Όταν ήρθε η δικτατορία, έφυγα από τη Θεσσαλονίκη, παράτησα το πανεπιστήμιο, κατέβηκα στην Αθήνα κι έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Για μένα, η Αθήνα ήταν η “πρωτεύουσα”. Η πόλη-σύμβολο της ιστορίας, με καλλιτεχνική και πνευματική άνθηση. Γι’ αυτούς τους λόγους δεν ήθελα να φύγω στο εξωτερικό. Στη διάρκεια των τριών χρόνων της σχολής, βρισκόμουν ανάμεσα σε παιδιά που ξεχώριζαν: Δημήτρη Καμπερίδη, Άννα Μιχαλιτσιάνου, Κώστα Αρζόγλου, Νίκο Σκυλοδήμο, Μηνά Χατζησάββα, Υβόννη Μαλτέζου».
Αφήνει πίσω τις κόρες του Εύα και Αντιγόνη και τη σύντροφό του Ιωάννα.
