Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Εύχομαι να έχω όμορφες, διαφορετικές, πολυσχιδείς εμπνεύσεις στο μέλλον, να συνεχίσω να έχω συνεργάτες που πιστεύουν στην ελεύθερη μείξη ιδιοτήτων και άλλους που να είναι «μάγοι» στην ειδικότητά τους και ονειρεύομαι ότι θα υπάρξουν εκείνοι-ες που θα αγκαλιάσουν και θα υποστηρίξουν την υλοποίηση των σχεδίων μου-μας με πρακτικό τρόπο. Το τελευταίο, αν και ακούγεται σαν φαντασίωση, θα ήταν υπέροχο να γίνει πραγματικότητα» αναφέρει μεταξύ άλλων στο zougla.gr η Νέλλη Πουλοπούλου με αφορμή την παράσταση της «Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι: Ον» η οποία θα παρουσιάζεται στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων από το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018.
Η πολυτάλαντη καλλιτέχνις υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης και υποδύεται 8 διαφορετικά πρόσωπα.
«Στην παράσταση παίζω με τις εκφάνσεις του εαυτού μου, σαν να πρόκειται για διαφορετικούς ανθρώπους. Προσωπικά μου στοιχεία, κείμενα και χαρακτηριστικά συναντούν τη θεατρική επεξεργασία και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον καθώς τα βλέπω με άλλη ματιά. Συνολικά υποδύομαι οκτώ διαφορετικά πρόσωπα θα μπορούσε κανείς να πει» επισημαίνει Νέλλη Πουλοπούλου.
Aκόμη η πολυσχιδής καλλιτέχνις επισημαίνει ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση και εξηγεί πώς ο άνθρωπος φτιάχνει τον κόσμο και ο κόσμος φτιάχνει τον άνθρωπο!
Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη συγκεκριμένη performance;
Η ανάγκη μου να κατανοήσω τη νόρμα, την κοινωνική «κανονικότητα». Η σύλληψη της έρευνας ήταν μια παιδική σκέψη: Αν ήμουν εξωγήινος και ερχόμουν ξαφνικά στη γη, αν δεν είχα συνηθίσει καμία από όλες τις συμπεριφορές που ακολουθούνται ως αυτονόητες, τι θα μου φαινόταν παράξενο και τι αναμενόμενο; Πώς μπορώ να δω τον κόσμο με καινούργια ματιά; Η συνθήκη που υιοθετήθηκε και στις τρεις παραστάσεις της τριλογίας ήταν αυτή των ανθρώπινων ζωολογικών κήπων, των θεματικών πάρκων δηλαδή που εκθέταν ζωντανά οικονομικούς σκλάβους στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Βάλαμε στο μικροσκόπιο τη σχέση εκθέτη, εκτιθέμενου και κοινού και παρατηρήσαμε τις συμπεριφορές τους. Η έρευνα και η δημιουργία των παρατάσεων μοιράστηκε με πολλούς συνεργάτες και συλλογικότητες, όπως η κίνηση καλλιτεχνών με αναπηρία, το αντιφασιστικό φεστιβάλ παραστατικών τεχνών, η μαθητική ερευνητική ομάδα quilombola, και πολλοί ανεξάρτητοι καλλιτέχνες.
Πείτε μας λίγα λόγια την παράσταση «Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι: Ον »
Η παράσταση «Ον», το τελευταίο μέρος της τριλογίας, είναι μια αυτοψία των λαθών και ελαττωμάτων ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Συμπυκνώνουμε τους κοινωνικούς προβληματισμούς και τις γενικές συμπεριφορές στο άτομο. Βλέπουμε την προσπάθεια του να γίνει καλύτερο, με κατανοητική και ταυτόχρονα σκωπτική και προκλητική ματιά. Σχολιάζουμε με τον δικό μας τρόπο την τελειοθηρία, το κυνήγι του κέρδους, όχι μόνο του οικονομικού, την αυταπάρνηση, την αυτοπαρατήρηση, την ανάγκη του να ανήκει στο σύνολο. Τη σύνθεση και την ερμηνεία της μουσικής ζωής του όντος φτιάχνει η Βάλυ Ιωάννου, η οποία λειτουργεί και ως εκθέτης-συντονιστής της δράσης.
Πραγματοποιήσατε τη σχετική έρευνα, γράψατε το κείμενο, αναλάβατε τη σκηνοθεσία της παράστασης και συμμετέχετε σε αυτήν. Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε και τι κρατάτε από αυτό το εγχείρημα;
Η όλη διαδικασία δημιουργίας της παράστασης πήρε δύο χρόνια. Αποφάσισα από την αρχή ότι το κείμενο θα είναι αυτογραφικό. Τον πρώτο χρόνο δούλεψα μόνη μου. Έγραφα σκέψεις, δοκίμαζα στο studio δικές μου κινητικές συμπεριφορές και παράλληλα κατέγραφα γνώμες και απόψεις από ανθρώπους διαφορετικών χαρακτηριστικών, θέλοντας να δω τι είναι κοινό, τι ανήκει σε κατηγορία και τι είναι προσωπικό. Η δυσκολία σε αυτό ήταν το να παραμείνω πιστή στη θεωρία μου ότι το θέμα αφορά όλους, δεν είναι αυτοαναφορικό, δηλαδή δεν είναι ένα κλειστό κύκλωμα αλλά μπορεί να δεχτεί και άλλους. Τον επόμενο χρόνο άρχισα να δουλεύω καταρχήν με το alter ego, τον πρώτο άλλο, που ήταν η μουσικός της παράστασης και αργότερα με τους υπόλοιπους συνεργάτες. Είχα πολλή βοήθεια από την Άννα Τζάκου ως εξωτερική αλλά και εσωτερική ματιά. Με τις πολλές αρμοδιότητες δεν αντιμετώπισα μεγάλη δυσκολία, μπορώ να πω μάλιστα ότι έχει ευκολία να καταπιάνεσαι με όλες τις πτυχές ενός έργου. Το δύσκολο έρχεται όταν πρέπει να αναλάβεις και την παραγωγή. Το καθετί χρειάζεται τον χρόνο του. Το παράξενο είναι ότι ενώ πίστευα ότι θα συναντήσω δυσκολία στο να μείνω συνεπής στο ραντεβού με τον εαυτό μου και στο να συνδεθώ με τους συνεργάτες μου σε μια ισότιμη βάση, αυτό έγινε σχετικά εύκολα.
Ποιο είναι το στοιχείο που θέλει πρωτίστως να αναδείξει η παράσταση;
Τη ροή της σκέψης ότι ο άνθρωπος φτιάχνει τον κόσμο και ο κόσμος φτιάχνει τον άνθρωπο.
Ποιους ρόλους υποδύεστε στην παράσταση;
Στην παράσταση παίζω με τις εκφάνσεις του εαυτού μου, σαν να πρόκειται για διαφορετικούς ανθρώπους. Προσωπικά μου στοιχεία, κείμενα και χαρακτηριστικά συναντούν τη θεατρική επεξεργασία και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον καθώς τα βλέπω με άλλη ματιά. Συνολικά υποδύομαι οκτώ διαφορετικά πρόσωπα θα μπορούσε κανείς να πει.
Τελικά γιατί επιμένουμε να λειτουργούμε με τα ίδια δεδομένα χωρίς να συνειδητοποιούμε τα λάθη του παρελθόντος;
Γιατί φοβόμαστε το άγνωστο. Φυσικά αυτή είναι η άποψή μου, μπορεί να κάνω και λάθος.
Υπάρχει στις επιλογές μας ελεύθερη και ανεξάρτητη βούληση;
Υπάρχει, αρκεί να ξεδιαλύνουμε τι θέλουμε και για ποιο λόγο. Αλλά αυτή η ανακατάταξη θα πρέπει να πάει κάτω κάτω, μέχρι τα βάθη της ύπαρξης. Και αυτή η διαδικασία αποτελεί ένα μακρύ ταξίδι, έχουμε σχηματίσει πολλές άμυνες. Η κατάσταση όμως της ελευθερίας έρχεται σε μια στιγμή. Είναι μία η στιγμή που λες. Ε ναι, τώρα νιώθω ελεύθερη. Και μετά πάλι φεύγει.
Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ο φόβος;
Περιμένω να εξαφανιστεί ο φόβος όταν εξαφανιστεί η αιτία που τον προκαλεί. Αυτή η σειρά όμως γίνεται φαύλος κύκλος όταν η πηγή του φόβου δεν είναι σωματική, δεν απειλείται δηλαδή με κάποιο τρόπο η ζωή μου, αλλά βρίσκεται στη φαντασία. Φαντασιακά απειλούμαι, θα μπορούσε κάποιος να με κλέψει, θα μπορούσε να μου πάρει τη δουλειά, να με εγκαταλείψει, να με κρίνει. Αν συνεχίσω να ρίχνω όλο το φταίξιμο στην υποτιθέμενη αιτία του φόβου μου, και από τη στιγμή που αυτή η αιτία, αυτή η πηγή του φόβου δεν έχει συγκεκριμένο πρόσωπο, αποκλείεται να μπορέσει να πάρει την ευθύνη από μόνη της και να εξαφανιστεί. Πολύ συχνά οδηγούμαστε σε συμπεριφορές βίας και αφανισμού με την ελπίδα ότι θα σωθούμε. Αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται και ο φόβος είναι ακόμα εδώ. Τι θα γινόταν αν αναλαμβάναμε την ευθύνη του φόβου μας και τον κοιτάζαμε στα μάτια σαν να κοιτάζουμε τον καθρέφτη μας;
Είστε περφόρμερ, σκηνοθέτις και χορογράφος. Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Δεν μπορώ να διαχωρίσω τις τρεις αυτές ιδιότητες, δεν μπορώ να σκηνοθετήσω αν με κάποιο τρόπο δεν παίξω το ρόλο, ακόμα και αν στην τελική μορφή ενός έργου δεν υπάρχω ως περφόρμερ, σίγουρα θα έχω την εμπειρία του ρόλου. Το ίδιο και ως ηθοποιός, ή χορογράφος ακόμα και αν είναι άλλος-η ο-η σκηνοθέτης δεν υπάρχει περίπτωση να μην σκηνοθετήσω πάνω στη σκηνοθεσία του-της, να μη συνεισφέρω στο όραμα. Εύχομαι να έχω όμορφες, διαφορετικές, πολυσχιδείς εμπνεύσεις στο μέλλον, να συνεχίσω να έχω συνεργάτες που πιστεύουν στην ελεύθερη μείξη ιδιοτήτων και άλλους που να είναι «μάγοι» στην ειδικότητά τους και ονειρεύομαι ότι θα υπάρξουν εκείνοι-ες που θα αγκαλιάσουν και θα υποστηρίξουν την υλοποίηση των σχεδίων μου-μας με πρακτικό τρόπο. Το τελευταίο, αν και ακούγεται σαν φαντασίωση, θα ήταν υπέροχο να γίνει πραγματικότητα.
Tι σας δίνει χαρά στην καθημερινότητα σας και από πού αντλείτε για να είστε καλά;
Υπάρχουν οι πηγές και τα ρυάκια. Τα δέντρα και πάσης φύσεως φυτά, τα ζώα, η τέχνη, ο ύπνος, η αγάπη είναι πηγές. Τα ρυάκια είναι οι καλές συζητήσεις, τα παιχνίδια, οι βόλτες, ο έρωτας.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Υπάρχουν πολλά σχέδια. Κάνω υπομονή για να αναδυθεί αυτό που θα αξίζει τον κόπο.
