Εξαιρετική επιτυχία σημειώνει η παράσταση «Σίρλεϋ Βαλεντάιν», μία γλυκόπικρη κωμωδία-μονόλογο, στην οποία η Μπέσυ Μάλφα υποδύεται μία πενηντάχρονη Βρετανίδα μάνα δύο παιδιών, τη Σίρλεϋ Βαλεντάιν, που «έχει για μόνη της παρέα τον τοίχο της κουζίνας της, με τον οποίο μιλάει συνέχεια λέγοντάς του ακόμα και τα όνειρά της».
Η Μπέσυ Μάλφα σε συνέντευξή της στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων αναφέρεται στην παράσταση επισημαίνοντας πως το έργο αποτελεί έναν ύμνο για την Ελλάδα!
Σημειώνει πως η Σίρλεϋ μιλάει για «αχρησιμοποίητη ζωή», ενώ υπογραμμίζει πως όσες φορές κι αν παίξει τη Σίρλεϋ την ίδια μέρα, νιώθει σαν να «πετάει», γιατί κάθε φορά λυτρώνεται!
Η παράσταση εκτός από το θέατρο «Ριάλτο» στην Αθήνα, έχει παρουσιαστεί -επί δέκα μέρες- στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια, ενώ θα περιοδεύσει και σε άλλες περιοχές τις Ελλάδας, καθώς και στη Γερμανία και τη Βρετανία.
Τι πραγματεύεται η παράσταση «Σίρλεϋ Βαλεντάιν»;
Πρόκειται για ένα έργο που το αγάπησε πολύ ο κόσμος. Η Σίρλεϋ είναι μία Βρετανίδα που έχει μεγαλώσει τα παιδιά της, ο άνδρας της δουλεύει απ΄ το πρωί ως το βράδυ κι έχει για μόνη της παρέα τον τοίχο της κουζίνας της, με τον οποίο μιλάει συνέχεια λέγοντάς του ακόμα και τα όνειρά της. Το έργο όμως ξεκινάει από τη στιγμή που μία φίλη της τής κάνει δώρο ένα εισιτήριο για να έρθει για διακοπές στην Ελλάδα. Μοιράζεται αυτό το όνειρό της με τα παιδιά της και τον άνδρα της, αλλά με κάποιον τρόπο όλοι την ειρωνεύονται και όταν πλέον δεν ανέχεται το τέλμα στο οποίο έχει φτάσει, αποφασίζει να φύγει από το Λίβερπουλ και να έρθει στην Ελλάδα, τη χώρα της θάλασσας, του ήλιου και του φωτός, όπως την αποκαλεί. Στη συνέχεια βλέπουμε πως την αποκαλεί χώρα της Δημοκρατίας, της Φιλοσοφίας, του Πολιτισμού και των Τεχνών. Είναι ένας ύμνος για την Ελλάδα. Την Ελλάδα, στην οποία η Σίρλεϋ Βαλεντάιν ψάχνει τον εαυτό της, την ύπαρξή της, ποια είναι και πού πάει. Να θυμίσουμε ότι η φιλοσοφία για το ον ξεκίνησε απ΄ την Ελλάδα. Πραγματικά, μέσα από έναν Πλατωνικο-Αριστοτελικό τρόπο θα έλεγα, η Σίρλεϋ βρίσκει τον εαυτό της στην Ελλάδα. Έτσι όπως το περιγράφω ίσως ακούγεται βαρύ ως έργο, αλλά πρόκειται για μία παράσταση που ο κόσμος θα γελάσει και πιθανόν κάποια στιγμή ίσως ακόμα και να κλάψει… Μία γλυκόπικρη κωμωδία-μονόλογο. Είναι ένα έργο που έχω αγαπήσει πολύ και δεν είναι τυχαίο ότι το αγαπάει και ο κόσμος. Η Σίρλεϋ μιλάει για τα παιδικά της χρόνια, κάποια στιγμή για όλα τα πρόσωπα που πέρασαν απ΄τη ζωή της κι έχουν καθορίσει τις επιλογές της και για το ποια είναι η ίδια μέχρι αυτήν την ηλικία στην οποία βρίσκεται. Όλα αυτά τα βλέπουμε επί σκηνής επειδή τα αναπολεί η ίδια και φτάνουμε στη λύτρωση και την κάθαρση όπως ονομάζουμε στο θέατρο, την οποία η Σίρλεϋ βρίσκει στην Ελλάδα. Βρίσκει την ταυτότητά της και τη ζωή της.
Η επανάσταση της Σίρλεϋ πόσο διαρκεί; Καταφέρνει να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με το μέσα της και με τους δικούς της ανθρώπους;
Φυσιολογικά έτσι γίνεται, αλλά έχει ένα μυστικό το έργο, το οποίο νομίζω πως απασχολεί όλους τους ανθρώπους -έτσι όπως είναι η ζωή- σε όλον τον πλανήτη. Η Σίρλεϋ μιλάει για «αχρησιμοποίητη ζωή». Μια ζωή χαμένη και μ΄ έναν τρόπο μας λέει: ξυπνήστε, κάντε το ταξίδι όποιο κι αν είναι αυτό. Δηλαδή ευχαριστηθείτε τις επιλογές σας…
Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κοινού διαπιστώνετε πως υπάρχουν κάποιες γυναίκες που βλέπουν τον εαυτό τους στη Σίρλεϋ Βαλεντάιν;
Νομίζω ότι οι περισσότερες κυρίες βλέπουν τον εαυτό τους, αλλά το παράξενο είναι ότι τον βλέπουν και οι άνδρες σ΄ αυτήν την παράσταση, τον βλέπουν τα παιδιά, τον βλέπουν και οι νέοι. Σ΄ αυτήν την παράσταση συμβαίνει κάτι παράξενο. Έχουμε κοινό από μικρές ηλικίες μέχρι πολύ μεγάλες, και αυτή η Σίρλεϋ δεν είναι η ιστορία μιας νοικοκυράς που ψάχνει να βρει τον εαυτό της, επειδή την έκανε η ζωή να σιδερώνει πουκάμισα ή να καθαρίζει πατάτες. Έτσι όπως είναι σκηνοθετημένη απ΄ τον Αλέξανδρο Ρήγα, με συγκλονιστικό τρόπο και εστιασμένη στο ίδιο το κείμενο και την ουσία του, ο θεατής βλέπει τον εαυτό του και τα ερωτήματα που έχει θέσει κατά καιρούς.
Βλέπουμε πως παίζετε και δύο παραστάσεις την ίδια μέρα και αντεπεξέρχεστε και στις δύο με την ίδια ζωντάνια και ευεξία. Πώς το καταφέρνετε αυτό, μιας και πρόκειται για μονόλογο;
Θα σας πω ένα μυστικό. Όσες φορές κι αν παίξω τη Σίρλεϋ την ίδια μέρα, νιώθω σαν να πετάω, γιατί κάθε φορά λυτρώνομαι, όπως και οι θεατές! Είναι κάτι που δεν μου έχει ξανασυμβεί… Πιστεύω πως όταν αγαπάει πολύ κάποιος αυτό που κάνει δεν κουράζεται με τίποτα. Υπάρχει βέβαια μια γλυκιά κόπωση, είναι πολύ δύσκολο μετά να βγω από την κατάσταση της Σίρλεϋ, γιατί η συναισθηματική φόρτιση είναι πολύ έντονη αλλά είναι και γλυκιά γιατί ούτως ή άλλως κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος έτσι και στη ζωή μου.
Κι όσον αφορά τα επόμενα θεατρικά βήματά σας ποια θα είναι;
Θα συνεχίσω με τη Σίρλεϋ την οποία θα παίζω κάθε Δευτέρα στην Αθήνα στο θέατρο «Ριάλτο» και παράλληλα τα Σαββατοκύριακα θα περιοδεύω σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας αλλά και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά να αναφέρω πως θα παίξω κατά σειρά, στη Χαλκίδα, στη Λιβαδειά, στη Στουτγάρδη, στον Πειραιά, στο Λονδίνο, στην Κατερίνη, στα Τρίκαλα και έπεται συνέχεια…
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
