Την ξεχασμένη για πολλές δεκαετίες και παραγνωρισμένη Γαλλίδα γλύπτρια και ζωγράφο Καμίλ Κλοντέλ ενσαρκώνει η Μάνια Παπαδημητρίου στο έργο του Γιάννη Λασπιά «Camille Claudel Mudness». Το έργο αναφέρεται σε μία δύσκολη εποχή για γυναίκες, στο 1913, και η δημοφιλής ηθοποιός σε συνέντευξή της στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων εξηγεί τους λόγους που την ώθησαν να παίξει στο συγκεκριμένο έργο και να υποδυθεί την Κλοντέλ.
Μιλάει, επίσης, για τη δική μας εποχή, την οποία χαρακτηρίζει δύσκολη, επισημαίνοντας πως όλα τα πράγματα γίνονται σε δύσκολες συνθήκες, με λίγα χρήματα και πολλές φορές χωρίς προοπτική – και γι αυτό, όπως υπογραμμίζει, πρέπει να προσφέρουμε ό,τι μπορεί ο καθένας.
Αναφέρει ακόμη πως το θέατρο δεν βρέθηκε εκεί που είναι τώρα, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά πολύ πριν την κρίση.
Η Μάνια Παπαδημητρίου δηλώνει ότι εμπιστεύεται τους νέους ανθρώπους και θα τους εμπιστευτεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον! Και τονίζει πως πρέπει όλοι μαζί να σκύβουμε χωρίς εγωισμούς γύρω απ’ αυτό που αγαπάμε και μας κάνει και νιώθουμε καλά.
Επιπλέον, αναφερόμενη στα δικαιώματα των γυναικών σήμερα λέει πως έχουν κερδίσει πολλά, υπογραμμίζοντας πως το πρόβλημα δημιουργείται όταν τίθενται θέματα εξουσίας. Δηλαδή όταν μία γυναίκα ζητάει την εξουσία από έναν άνδρα.
Τι σας ώθησε να παίξετε στο συγκεκριμένο έργο και να υποδυθείτε την γλύπτρια Καμίλ Κλοντέλ; Σας αρέσει η γλυπτική ή η ζωγραφική;
Μου αρέσει η γλυπτική, η ζωγραφική, καθώς και η προσωπικότητα αυτής της γυναίκας. Παλιά είχα διαβάσει τη βιογραφία της και είχα δει μία παράσταση που είχε ανεβάσει στην Αθήνα η Λυδία Φωτοπούλου με βιογραφικά στοιχεία της Καμίλ Κλοντέλ. Αυτά με ώθησαν να συμμετάσχω σ΄ αυτήν την παράσταση και να υποδυθώ τον ρόλο της Κλοντέλ.
Δυσκολευτήκατε να προσεγγίσετε τον συγκεκριμένο ρόλο;
Εμείς έχουμε ένα έργο στα χέρια μας που έχει γράψει ο Γιάννης Λασπιάς, το οποίο ήταν δική του επινόηση. Δεν πάμε να επαληθεύσουμε το πρόσωπο. Πάμε χρησιμοποιώντας δύο πρόσωπα της ιστορίας εκείνης της εποχής: ένα εντελώς αντισυμβατικό, η Κλοντέλ, και μία γυναίκα, η Κονστάνς Πασκάλ, που ήταν η πρώτη γυναίκα ψυχίατρος στη Γαλλία, ήταν μέλος του φεμινιστικού κινήματος και κατάφερε με τη στάση που κράτησε εκείνη την εποχή να γίνει μέχρι και διευθύντρια της Ville Evrard, του ψυχιατρείου στο οποίο νοσηλεύτηκε η Κλοντέλ. Στην παράσταση βλέπουμε οι δύο γυναίκες να μιλάνε μεταξύ τους.
Πρόκειται για φανταστικό διάλογο μιας και αυτές οι δύο γυναίκες δεν συναντήθηκαν ποτέ…
Όντως δεν συναντήθηκαν και πρόκειται για επινόηση του συγγραφέα.
Τελικά η Κλοντέλ ήταν θύμα της εποχής της, της προσωπικότητάς της ή της ενδοοικογενειακής διαμάχης;
Κυρίως ήταν θύμα της σχέσης της με τη μητέρα της, τουλάχιστον όπως αναδεικνύει το έργο…
Κι όσον αφορά την Κονστάνς που υποδύεται η Αγγελική Καρυστινού;
Εκείνη – σε αντίθεση με την Κλοντέλ- είχε πολύ καλή σχέση με τη μητέρα της, μετανάστευσε από τη χώρα της τη Ρουμανία στη Γαλλία, και κατάφερε με τη στάση της να αναδειχθεί μέχρι και διευθύντρια του Ville Evrard και να κάνει κι ένα παιδί. Ο θεατής καλείται να δει τις δύο προσωπικότητες και να σκεφτεί τι είναι καλύτερο να κάνει.
Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στις δύο αυτές γυναίκες της παράστασης;
Η ομοιότητα είναι ότι προσπαθούσαν και οι δύο να κάνουν ανδρικές δουλειές. Δηλαδή δουλειές οι οποίες μέχρι τότε ήταν προνόμιο μόνο των ανδρών. Η ψυχολογία τους όμως είναι εντελώς διαφορετική όπως και οι καταβολές τους.
Κι όσον αφορά τη σχέση τους όπως ξεδιπλώνεται από το έργο;
Η σχέση τους είναι το στοίχημα της παράστασης, η οποία υποβοηθιέται από την παρουσία της Μαρίνας Χρονοπούλου που παίζει ζωντανά πιάνο ανάμεσα στους διαλόγους. Είναι σαν να είμαστε τρία πρόσωπα του παρόντος και προσπαθούμε να αναλογιστούμε πώς θα ήμασταν αν ζούσαμε σε άλλη εποχή με περισσότερες δυσκολίες στο συγκεκριμένο θέμα.
Στη σημερινή εποχή υπάρχουν τόσο δυναμικές γυναίκες αποφασισμένες να προασπίσουν τα δικαιώματα των γυναικών;
Έχουμε κερδίσει πολλά. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν τίθενται θέματα εξουσίας. Δηλαδή όταν μία γυναίκα ζητάει την εξουσία από έναν άνδρα. Τότε δημιουργούνται ζητήματα. Έχουμε κερδίσει όμως πολλά πράγματα. Ορισμένες φορές μάλιστα γίνεται και το ανάποδο. Καμιά φορά καταπιέζουν οι εξουσιαστικές γυναίκες τους άνδρες.
Όσον αφορά την εξουσία, εδώ και χρόνια ισχύει και η ποσόστωση των γυναικών στα ψηφοδέλτια. Πρόκειται για μία κατάκτηση; Γιατί υπάρχουν γυναίκες που υποστηρίζουν πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει…
Το καταλαβαίνω. Κι εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που μ΄ αρέσει να βλέπω δικαιωματικά τα πράγματα σ΄ αυτόν τον τομέα. Μ΄ αρέσει να τα βλέπω και από τις δύο πλευρές. Καταλαβαίνω την πλευρά της Κλοντέλ που δεν ήθελε να φορέσει παντελόνια για να μπει στον κόσμο των ανδρών. Δεν μπήκε στο φεμινιστικό κίνημα με την έννοια που γινόταν τότε, ενώ η Κονστάνς μπήκε. Ήθελε να μπει με όλους τους όρους της θηλυκότητάς της. Δεν ξέρω όμως αν γίνεται. Όταν αγγίζεις δικαιωματικά έναν χώρο αναγκαστικά μπαίνεις στη λογική «εγώ και οι άλλοι». Δηλαδή ο χώρος μου και ο χώρος των άλλων. Όταν μπαίνεις δικαιωματικά στα πράγματα μόνον έτσι γίνεται. Να κατακτήσεις λίγο- λίγο. Μόνο με ποσοστά μετριούνται τα πράγματα.
Την παράσταση «Camille Claudel Mudness» έχει σκηνοθετήσει ένας νέος άνθρωπος, ο Πάνος Κούγιας. Πάντοτε εμπιστευόσασταν και στηρίζατε νέους καλλιτέχνες…
Εμπιστεύομαι τους νέους ανθρώπους και θα τους εμπιστευτώ ακόμη περισσότερο στο μέλλον επειδή δεν πιστεύω πια στο μοντέλο «Ο» σκηνοθέτης και «Ο» ηθοποιός. Είναι μια τόσο δύσκολη εποχή, όλα τα πράγματα γίνονται με τόσο δύσκολες συνθήκες, τόσο λίγα χρήματα και πολλές φορές χωρίς προοπτική, και γι αυτό πρέπει όλοι μαζί να προσφέρουμε ό,τι μπορεί ο καθένας, για να γίνονται καλά πράγματα. Πρέπει όλοι μαζί να σκύβουμε γύρω απ’ αυτό που αγαπάμε και μας κάνει και νιώθουμε καλά όταν συμβαίνει και κάνει και τον κόσμο να συμμετέχει και να νιώθει καλά χωρίς εγωισμούς τέτοιου τύπου γιατί κανένας δεν είναι τόσο σπουδαίος που να κάνει τους άλλους να τον ακούνε γιατί αν ήταν θα είχε φανεί.
Αναφερθήκατε στη δύσκολη εποχή που ζούμε κατά την οποία έχει πληγεί – όπως είναι φυσικό – και το θέατρο. Σήμερα μπορεί να επιβιώσει μόνο από το θέατρο η πλειονότητα των ηθοποιών;
Όχι. Σήμερα δεν συζητάμε για τους μισθούς στα θέατρα. Δεν υπάρχει αυτή η έννοια. Σας το λέω εγώ που έχω επιβιώσει στο θέατρο και τα συναφή, επί 35 χρόνια.
Αισιοδοξείτε για το μέλλον ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο;
Δεν αισιοδοξώ σ’ αυτό το επίπεδο, το οικονομικό. Αλλά το θέατρο δεν πέθανε ποτέ γιατί να πεθάνει τώρα;
Πιστεύετε πως όταν βγούμε από την οικονομική κρίση θα επανέλθει στο θέατρο η προ κρίσης κατάσταση;
Το θέατρο δεν βρέθηκε εκεί που είναι τώρα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Βρέθηκε πολύ πριν την κρίση. Η κρίση το αποτέλειωσε όσον αφορά την οικονομική του κατάσταση…Η υποτίμηση της έννοιας του μισθού στο θέατρο έχει ξεκινήσει από το 1994. Από τότε που άρχισαν να πηγαίνουν οι επιχορηγήσεις πρώτα στο ΙΚΑ και μετά στις τσέπες των ανθρώπων. Μετά κόπηκαν οι επιχορηγήσεις και όλα αυτά μετακαλούνται στον καλλιτέχνη, γιατί εκείνος είναι ο πιο αδύναμος επειδή θέλει να παίξει ή να σκηνογραφήσει κ.λπ.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
