Σπυριδωνία Κρανιώτη
Ο ταλαντούχος ηθοποιός Κωνσταντίνος Δημητρακάκης πρωταγωνιστεί φέτος στην ενδιαφέρουσα παράσταση «Νύχτες», μια διασκευή πάνω στις Λευκές Νύχτες του Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου στο Studio Μαυρομιχάλη.
«Οφείλουμε να ακούμε τις βαθύτερες ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, μόνο τότε συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας» αναφέρει ο Κωνσταντίνος Δημητρακάκης στο zougla.gr και και συμπληρώνει: «Νιώθω ότι έχω πολλά ακόμα να μάθω σε αυτή τη δουλειά και θέλω να εκπαιδεύομαι και να πειραματίζομαι συνεχώς. Αν και είμαι σε μια συνεχή διαδικασία γνωριμίας με τον εαυτό μου, τολμώ να πω, από όσο έχει δείξει η διαδρομή μου μέχρι στιγμής, ότι είμαι άνθρωπος που κυνηγάω τους στόχους μου, έχω επιμονή και υπομονή (σε σημείο αηδίας!), τελειομανής αλλά και με μεγάλη ανάγκη για αποδοχή».
Ακόμη ο αξιόλογος καλλιτέχνης εξήγησε τις ιδιαιτερότητες του ρόλου του, και αποκάλυψε τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική του διαδρομή.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Νύχτες»
Οι «Νύχτες» μας είναι μια διασκευή πάνω στις Λευκές Νύχτες του Ντοστογιέφσκι, μια δουλειά που είχε παρουσιάσει ξανά η ομάδα Apparatus πριν λίγα χρόνια με άλλη διανομή. Στα δύο πρόσωπα του διηγήματος, τον Ονειροπόλο και τη Νάστενκα, έχουν προστεθεί ο Νοικάρης και η Αναστασία, ξαδέρφη της κεντρικής ηρωίδας. Η ιστορία είναι απλή: δύο νέοι άνθρωποι συναντιούνται τυχαία βράδυ καλοκαιριού, ο μεν ανίκανος να συνδεθεί με άλλους ανθρώπους και παρατηρητής της ζωής των άλλων, η δε γεμάτη όρεξη για ζωή και σε αναμονή για την εμφάνιση του αγαπημένου της. Σε αυτή τη συνάντηση λοιπόν ξεδιπλώνουν τις ζωές τους, μοιράζονται τους φόβους τους, τα όνειρα τους και δημιουργείται μια ιδιαίτερη σύνδεση.
Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό για το οποίο μιλάει στην ουσία ο Ντοστογιέφσκι στο διήγημά του «Λευκές Νύχτες»;
Νομίζω ότι αυτό που αναδεικνύεται περισσότερο μέσα από το διήγημα είναι το θέμα της μοναξιάς, η βαθιά ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα. Όλοι σχεδόν οι ήρωες και στο διήγημα αλλά και στην παράστασή μας, δηλώνουν άμεσα ή έμμεσα πόσο μόνοι νιώθουν,πόσοι μόνοι και εγκλωβισμένοι υπήρξαν και φαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη τους να ακουμπήσουν, να στηριχτούν σε κάποιον άλλο, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Γεννιούνται βέβαια πολλά ερωτήματα σε σχέση με αυτά που μας κρατάνε πίσω, που δε μας αφήνουν να έρθουμε κοντά με τους άλλους. Όπως λέει πολύ εύστοχα και η Νάστενκα στο έργο «Γιατί να κρύβεις κάτι απ’ τον άλλον και δεν του ανοίγεις την καρδιά σου; Γιατί να μην πεις τώρα ανοιχτά αυτά που νιώθεις αν ξέρεις πως κάποιος θα βρεθεί να ακούσει τα λόγια σου;».
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί σε αυτόν;
Υποδύομαι τον Ονειροπόλο στον οποίο ο Ντοστογιέφσκι δεν δίνει σκόπιμα κάποιο όνομα. Είναι ένας άνθρωπος χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιστορία που ζει μόνο παρατηρώντας τους άλλους και δημιουργώντας ιστορίες, ένας μετεωρίτης στις ζωές των άλλων αλλά και στη δική του. Όπως λέει και ο ίδιος ο ήρωας στο έργο, «ο ονειροπόλος είναι ένα είδος χαρακτήρα, ένα πλάσμα γένους ουδετέρου που φωλιάζει ως επί το πλείστον σε μια απρόσιτη γωνιά, ριζώνει εκεί και κολλάει σα στρείδι». Από τα λίγα στοιχεία που μας δίνει το έργο, μαθαίνουμε ότι ο συγκεκριμένος Ονειροπόλος είναι ένας μοναχικός νέος που εργάζεται σε μια δημόσια υπηρεσία, με μικρό μισθό και μόνη του παρέα τα μέρη της πόλης και τα κτήρια της. Η συνάντηση του με τη Νάστενκα όμως γίνεται η αφορμή να μιλήσει για όλα αυτά που κρατάει μέσα του, για πράγματα που πρώτη φορά μοιράζεται με άλλον άνθρωπο. Δεν είναι εύκολος ρόλος ομολογουμένως. Η πρώτη και βασική τεχνική δυσκολία ήταν τα πάρα πολλά λόγια που έπρεπε να μάθω! Ονειροπόλος είναι αυτός, έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί! Πέρα από αυτό όμως, κουβαλάει ένα τέτοιο φορτίο που έπρεπε να βουτήξω βαθιά για να το ανακαλύψω και να το μεταφέρω και στη σκηνή χωρίς καμιά έκπτωση, χωρίς τσιγκουνιά.
Ακόμα ανακαλύπτω πράγματα και κάθε φορά εντυπωσιάζομαι όταν μου αποκαλύπτεται μια καινούρια πτυχή του. Απαιτεί εκ μέρους μου τεράστια συγκέντρωση σε κάθε παράσταση για να μη βγει απλώς ένας τρελός, γραφικός τύπος. Αυτό που με συγκινεί ιδιαιτέρως σε αυτό τον χαρακτήρα είναι ότι παρά την αδυναμία του να επικοινωνήσει, να έρθει σε επαφή με άλλους, να ζήσει μια πραγματική ζωή, καταφέρνει να εξομολογηθεί τόσο αβίαστα, έστω και σε μια άγνωστη, τους πιο μύχιους φόβους του, τις πιο κρυφές του επιθυμίες και παραδέχεται ότι έχει πλήρη συναίσθηση της «αναπηρίας» του. Αποκαλύπτεται ολόκληρος, ‘ξεγυμνώνεται’ και αυτό είναι τόσο λυτρωτικό.
Ποια είναι η δική σας σχέση με τα όνειρα;
Όσο μεγαλώνω βλέπω ότι δεν ονειρεύομαι τόσο όσο το έκανα πριν 10 χρόνια, απομυθοποιώ πια πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις, η πραγματικότητα δυστυχώς ή ευτυχώς σε προσγειώνει και δε σου αφήνει πολλά περιθώρια για ονειροπολήσεις. Επίσης όνειρα που έκανα πιο παλιά έχουν δώσει πια τη θέση τους σε καινούρια που ίσως να έχουν και μια παραπάνω πιθανότητα πραγματοποίησης.
Υπάρχει κάτι που ονειρεύεστε διακαώς;
Σε αυτή τη φάση της ζωής μου θέλω πολύ να κάνω κάποια ταξίδια στο εξωτερικό και ελπίζω να μη μείνουν μόνο στα όνειρα! Και φυσικά πάντα υπάρχουν όνειρα σε σχέση με τη δουλειά μου.
Τελικά ποια πιστεύετε πώς είναι η απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα «Έζησες ή δεν έζησες;»
Ο καθένας οφείλει κάθε τόσο να κάνει έναν μικρό απολογισμό για να μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτό. Να κοιτάει λίγο πίσω και να ξεχωρίζει ποια από αυτά που έχει κάνει μέχρι στιγμής τα ήθελε πραγματικά και ποια έπρεπε απλώς να τα κάνει. Έτσι μπορεί να επαναπροσδιορίσει την πορεία του σε αυτή τη ζωή, να ξαναβρεί το κέντρο του. Οφείλουμε να ακούμε τις βαθύτερες ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, μόνο τότε συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας.
Υπάρχει κάποια φράση του έργου ή του ρόλου σας που σας συγκινεί ιδιαίτερα;
Υπάρχουν πολλά σημεία του έργου που με συγκινούν. Δε μπορώ να μην αναφερθώ στη στιγμή που ο Ονειροπόλος παραδέχεται πόσο κουραστικό και μονότονο είναι να ζεις μόνο μέσα από τις ονειροφαντασίες σου:«Νιώθεις πως τελικά κουράζεσαι γιατί όπως και να το κάνεις, γίνεσαι άντρας πια, ξεπερνάς τα παλιά ιδανικά σου: τα ιδανικά αυτά θρυμματίζονται και γίνονται κομμάτια, σκόνη και αν τύχει και δεν υπάρχει άλλη ζωή, βρίσκεσαι στην ανάγκη να τη χτίσεις απ’ αυτά τα ίδια θρύψαλα».
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;
Αν και είμαι σε μια συνεχή διαδικασία γνωριμίας μαζί του, τολμώ να πω, από όσο έχει δείξει η διαδρομή μου μέχρι στιγμής, ότι είμαι άνθρωπος που κυνηγάω τους στόχους μου, έχω επιμονή και υπομονή (σε σημείο αηδίας!), τελειομανής αλλά και με μεγάλη ανάγκη για αποδοχή.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Ονειρεύομαι κυρίως συνεργασίες με ανθρώπους (σκηνοθέτες, ηθοποιούς) που εκτιμώ και θαυμάζω, που ξέρω ότι θα με εξελίξουν και όχι τόσο έργα ή ρόλους. Νιώθω ότι έχω πολλά ακόμα να μάθω σε αυτή τη δουλειά και θέλω να εκπαιδεύομαι και να πειραματίζομαι συνεχώς.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν υπάρχει κάποιο άλλο πλάνο. Για τη νέα σεζόν όμως, από Σεπτέμβρη, θα κάνω πράγματα για τα οποία ανυπομονώ και με χαροποιούν ιδιαίτερα.
Μένουν 5 παραστάσεις:
Δευτέρα 3 Απριλίου, Τρίτη 4 Απριλίου, Παρασκευή 7 Απριλίου, Σάββατο 8 και Κυριακή 9 Απριλίου στο Studio Μαυρομιχάλη.
