Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Μπορώ να σας πω πως ονειρεύομαι πολλά! Ρόλους, συνεργασίες… αλλά νομίζω το πιο σημαντικό που ονειρεύομαι είναι να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη μου και να εξελίσσομαι σε ένα πλαίσιο που θα σέβεται τον ηθοποιό ως επαγγελματία και καλλιτέχνη» αναφέρει μεταξύ άλλων η Ιωάννα Μυλωνά στο zougla.gr με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση «Το τελευταίο Όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον» του Σταμάτη Πολενάκη σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Φίλιππα στο Θέατρο 104.
Η ταλαντούχα καλλιτέχνις αποκαλύπτει τη σχέση της με την Έμιλυ Ντίκινσον και υπογραμμίζει πως τόσο η παράσταση όσο και το κείμενο του Σταμάτη Πολενάκη είναι ένας ύμνος στη ζωή, την ποίηση και τη διαφορετικότητα που ο καθένας μας φέρει.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Το τελευταίο Όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον» και ποια η εμπειρία σας από τη διαδικασία των προβών;
«Το τελευταίο όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον» είναι ένα ονειρικό ταξίδι στο σύμπαν και την ποίηση της Έμιλυ Ντίκινσον, μέσα από την εύστοχη ματιά του Σταμάτη Πολενάκη. Λέμε πως η παράσταση είναι διασκευή του σκηνοθέτη μας Δημοσθένη Φίλιππα και πως τη δραματουργική επεξεργασία την έχει κάνει η βοηθός του, Ευαγγελία Καπόγιαννη, όχι γιατί έχουμε αλλάξει το κείμενο του συγγραφέα, αλλά γιατί έχει προστεθεί ένας ρόλος – αυτός του διευθυντή σκηνής – που ερμηνεύει ο Κωνσταντίνος Δανίκας, έχουν προστεθεί ποιήματα της Ντίκινσον και ο μονόλογος της έναρξης που ουσιαστικά δίνει κάποια πρώτα στοιχεία – βιογραφικά της – έτσι το κοινό που ενδεχομένως δεν τη γνωρίζει ( η δεν τη γνωρίζει αρκετά) να μπει πιο αβίαστα στον κόσμο της.
Οι πρόβες για αυτήν την παράσταση ήταν μια μαγική διαδρομή! Μελετήσαμε την Έμιλυ Ντίκινσον και την ποίησή της και στη συνέχεια προσπάθησα να βρω στοιχεία αυτής της γυναίκας μέσα σε μένα. Και παραξενεύομαι και εγώ η ίδια με το πόσα πολλά έχω βρει. Η διαδρομή φυσικά αυτή δεν έχει σταματήσει με την πρεμιέρα της παράστασης. Συνεχίζεται και είμαι σίγουρη πως θα συνεχίζεται και αφού τελειώσουν οι παραστάσεις.
Ποιο ρόλο ερμηνεύετε στην παράσταση;
Ερμηνεύω και εγώ και η αγαπημένη μου φίλη και ηθοποιός Μαρία Ροβάκη την Έμιλυ Ντίκινσον. Μια πραγματικά σπουδαία ποιήτρια και γυναίκα! Τη Θαυμάζω και με συγκινεί τόσο η ζωή της, όσο και η ποίησή της.
Τι σας συγκινεί στον ρόλο σας;
Με συγκινούν πολλά στην Έμιλυ Ντίκινσον! Η ανυπακοή της στις πουριτανικές παραδόσεις και η επιλογή της να ζήσει όπως αυτή θέλει – να κλειστεί στο δωμάτιο της και να αφοσιωθεί στο γράψιμο… με όποιο τίμημα … Η πίστη της στην αξία της, ενώ δεν είχε καμιά εξωτερική ένδειξη που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο, το αντίθετο. Η βαθιά αγάπη της για ζωή. Η τόλμη της να υποστηρίξει τη διαφορετικότητά της με όλη της την ύπαρξη και να αναμετρηθεί με την τραγικότητα της ζωής. Τώρα τελευταία όμως νομίζω πως με συγκινεί περισσότερο ένα στοιχείο, μία αντίφαση ( ανάμεσα σε τόσες) του χαρακτήρα της: έχει έντονη παιδικότητα και αθωότητα από τη μία και πολύ βαθύ σκοτάδι από την άλλη.
H Έμιλυ Ντίκινσον επιλέγει να ζει μέσα στη φαντασία και στην ποίηση. Έχετε κοινά στοιχεία μαζί της;
Η Έμιλυ Ντίκινσον ζει όντως κατά μία έννοια στο μυαλό της και αφοσιώνεται στην ποίηση, όμως όσο οξύμωρο και ας φαίνεται αυτό είναι μια γυναίκα που δρα! Δεν υπομένει στωικά τη μοίρα της, επιλέγει τον τρόπο ζωής της και αδιαφορεί για το τι μπορεί να λέει ο οποιοσδήποτε! Είναι επαναστάτρια! Έχω πολλά κοινά στοιχεία μαζί της, ναι. Όμως αυτό το συγκεκριμένο στοιχείο του χαρακτήρα της είναι νομίζω ένα δώρο που πήρα από την ενασχόλησή μου μαζί της και ελπίζω να καταφέρω να το αξιοποιήσω κάπως στη ζωή μου.
Έχουμε δει τη ζωή της Ντίκινσον, σε ταινία αλλά και στο θέατρο. Γιατί πιστεύετε ότι γοητεύει τόσο πολύ η ζωή της;
Η αξία της ποίησης της Έμιλυ Ντίκινσον είναι αδιαμφισβήτητη. Νομίζω όμως πως γοητεύει η ζωή της γιατί είναι πολύ ιδιαίτερη, όπως και η ίδια. Ζει σε ένα άκρως ανδροκρατούμενο και συντηρητικό περιβάλλον, στο Άμχερστ της Μσαχουσέτης, στα μέσα του 19ου αιώνα. Εκείνη όμως επιλέγει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, αποσύρεται στο δωμάτιό της και αφοσιώνεται στο γράψιμο. Από κει τα ζει όλα με τρομερό πάθος και ορμή: τη φύση, τον έρωτα ( που τόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή της και στην ποίησή της), τον θάνατο, το Θεό… Δεν το βάζει κάτω παρά την απόρριψη της ποίησής της που βιώνει όσο ζει. Ξέρει την αξία της! Και φυσικά δικαιώνεται!
Αγαπημένη φράση από το έργο;
«Και τι δε θα έδιναν όλα αυτά τα εκατομμύρια των νεκρών για μια τελευταία ημέρα ζωής! Και όμως μόλις η επιθυμία τους γινόταν πραγματικότητα θα περιφέρονταν άσκοπα με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν, σπαταλώντας τον πολύτιμο χρόνο τους».
Ποιο είναι το στοιχείο που θέλει πρωτίστως να αναδείξει η παράσταση;
Η παράσταση όπως και το κείμενο του Σταμάτη Πολενάκη είναι ένας ύμνος στη ζωή, την ποίηση και την διαφορετικότητα που ο καθένας μας φέρει.
Ποιος ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση;
Η σύνθεση της μουσικής έγινε από την Κατερίνα Ελοσίτου ειδικά για την παράσταση και την ερμηνεύει ζωντανά στη σκηνή. Οι μελωδίες της βοηθούν τις αισθήσεις μας να ξυπνήσουν, ώστε να απολαύσουμε πιο οργανικά αυτό το ταξίδι.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας πορεία;
Μπορώ να σας πω πως ονειρεύομαι πολλά! Ρόλους, συνεργασίες… αλλά νομίζω το πιο σημαντικό που ονειρεύομαι είναι να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη μου και να εξελίσσομαι σε ένα πλαίσιο που θα σέβεται τον ηθοποιό ως επαγγελματία και καλλιτέχνη!
Πείτε μας λίγα λόγια για την ομάδα «Δοκιμή» και τους στόχους της.
Η ομάδα ΔΟΚΙΜΗ ιδρύθηκε το 2017 από εμένα, τη Μαρία Ροβάκη (ηθοποιό), το Δημοσθένη Φίλιππα (ηθοποιό και σκηνοθέτη της ομάδας) και την Κατερίνα Ελοσίτου (μουσικό). Αποφασίσαμε να συνυπάρξουμε καλλιτεχνικά γιατί έχουμε κοινή αντίληψη και αισθητική για τη δημιουργική διαδικασία. Η πρώτη μας δουλειά ήταν « Το τελευταίο τρένο» του Φιτζέραλντ Κους, στο Θέατρο Τρένο στο Ρουφ. Το «Τελευταίο Όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον» είναι το επόμενό μας βήμα. Στόχος μας είναι η έκφραση μέσα από κείμενα που μας αφορούν και η εξέλιξη!
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Είμαι σε διαδικασία προβών για μια παράσταση bar theater και εργάζομαι και ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού.
