Ένα έργο της ιαπωνικής παράδοσης του θεάτρου Νο, με Έλληνες ηθοποιούς, παρουσιάζει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ), στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Ο λόγος για το «Υο-κι-χι- Το τραγούδι της αιώνιας θλίψης» σε μουσική Φίλιππου Τσαλαχούρη, που θα παιχτεί από τις 16 Νοεμβρίου και μόνο για δεκαέξι παραστάσεις (16, 17, 22, 23, 29, 30/11 και 1, 6, 7, 8, 9, 10, 13, 14, 15, 16/12).
Πρόκειται για «ένα ελάχιστο κόσμημα καθαρής ποίησης, μια επιτομή αφαίρεσης και ουσίας, η μικρότερη πέρλα από τον θησαυρό κάποιου μακρινού μας Πριάμου, ικανή να περικλείει και να υπαινίσσεται μέσα στον ελάχιστο όγκο της, όλα τα είδη αξιών ή αρχών για το τι μπορεί να είναι μουσική, αφήγηση, χορός, ποίηση, θέατρο, χειρονομία» σημειώνει για το έργο ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, τονίζοντας: «Επιλέξαμε αυτόν τον χώρο της Λυρικής, όχι διότι αυτός μας προσφέρθηκε, αλλά διότι έχει τη δυνατότητα να αιχμαλωτίσει την έννοια της βαθιάς Σιωπής, συστατικό αυτής της ιδιαίτερης τέχνης».
Μετά την εξαιρετική «Νέκυια» που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο με ηθοποιούς του θεάτρου Νο (βραβείο καλύτερης παράστασης αρχαίου δράματος 2015), ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επανέρχεται στο είδος, αυτή τη φορά από την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι, επιλέγει να ανεβάσει με Έλληνες ηθοποιούς, ένα έργο της παράδοσης του Νο, σε μια παράσταση που, αν και διατηρεί απολύτως τη δομή, τους σκηνικούς συμβολισμούς και τη βασική αισθητική μιας παράστασης Νο, δεν έχει σκοπό να μιμηθεί το είδος, κρατώντας προσωπικές αποστάσεις. Ο σκηνικός χώρος είναι λιτός, όπως ορίζεται από τις αρχές αυτού του θεάτρου, ενώ τα κοστούμια έχουν ιδιαίτερη σημασία.
«Διαποτισμένοι από την πρόζα, καταφεύγουμε συχνά στο “συναίσθημα” για να συναντήσουμε την ψευδαίσθηση μιας εσωτερικής συνέχειας, μιας αρχέγονης πρωταρχικής μνήμης που λέγεται Μουσική και που από εκεί καταγόμαστε. Το Νο είναι μια αστραφτερή μυστική δίοδος προς τις πηγές, και ανεπιφύλακτα προς το έπος και το αρχαίο Δράμα. Είναι μια τέχνη, πάνω στην τέχνη της ζωής και της επανάληψής της» αναφέρει στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Μ. Μαρμαρινός.
Ο συνθέτης Φίλιππος Τσαλαχούρης, που συνέθεσε πρωτότυπη μουσική για την παράσταση, έχοντας ως γνώμονα τη συγκεκριμένη οπτική του σκηνοθέτη, επιλέγει τη μεταφορά της κύριας μουσικής απόδοσης σε ένα σύνολο μουσικής δωματίου. Κρίσιμο συστατικό της σύνθεσης, ο Χορός, αποτελείται από έξι άτομα και ολοκληρώνει φωνητικά την αφήγηση, όπως προσδιορίζεται από τη δραματουργία του κειμένου.
Η «Υο-κι-χι» αποδίδεται στον συγγραφέα Komparu Zenchiku (1405-1468 μΧ) -ο οποίος μαζί με τον Zeami (1363-1443 μΧ) θεωρείται απ΄ τους σημαντικότερους ποιητές, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεωρητικούς στην ιστορία του θεάτρου Νο. Σύμφωνα με τον μύθο, η εξαιρετικής ομορφιάς πριγκίπισσα Υο-κι-χι έχασε τη ζωή της στην κοιλάδα Μπέγκαϊ. Ο αυτοκράτορας της Κίνας Γκένσο, συντετριμμένος από την απώλεια, αναθέτει σε έναν μοναχό του Ταό να αναζητήσει τον τόπο που κατοικεί το πνεύμα της. Με τη βοήθεια ενός χωρικού, ο μοναχός φθάνει στην Κατοικία της Μεγάλης Αγνότητας. Ο μοναχός, όμως, πρέπει να φύγει. Εκείνη, καταρρέει και μένει, στον πύργο της Αιώνιας Ζωής.
Διακεκριμένη ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης, η Ρένη Πιττακή, μαθήτευσε δίπλα στον Κάρολο Κουν επί 25 συναπτά έτη, παίζοντας από αρχαίο δράμα και αναγεννησιακό θέατρο μέχρι νεότερη ευρωπαϊκή, αμερικάνικη, αλλά και νεοελληνική δραματουργία. Έχοντας διαγράψει μια μοναδική πορεία στο ελληνικό θέατρο, η κορυφαία ερμηνεύτρια συνεχίζει το ταξίδι της, παραμένοντας ανοιχτή σε ενδιαφέρουσες συναντήσεις και περιμένοντας πάντα «ν΄ αποτύχει καλύτερα». Η δεύτερη συνάντησή της με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό έρχεται περίπου δύο δεκαετίες μετά την παράσταση «Άμλετ», ερμηνεύοντας εδώ το πνεύμα της πριγκίπισσας Υο-κι-χι.
Συμμετέχουν επίσης οι: Ανθή Ευστρατιάδου, Άρης Νινίκας, Τάσος Καραχάλιος, Θανάσης Ακοκκαλίδης, Νίκος Ζιάζιαρης, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Παναγιώτης Ιωσηφίδης, Ιώκο-Ιωάννης Κοτίδης, Φοίβος Μαρκιανός. Και οι μουσικοί: Παναγιώτης Γιοχάλας (κλαρινέτο), Άλκηστις Μισούλη (βιόλα), Θεανώ Παπαδάκη (βιολί) και Φίλιππος Τσαλαχούρης (φλάουτο)
Τιμές εισιτηρίων: 15, 20 ευρώ. Φοιτητικό-παιδικό: 10 ευρώ.
