Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Ο ταλαντούχος Ιάκωβος Μυλωνάς, ο οποίος παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια», δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Τον γνωρίσαμε ως σκηνοθέτη, ηθοποιό και συγγραφέα. Σε όλες τις ιδιότητές του το βασικό χαρακτηριστικό του και η μεγαλύτερη ώθησή του για δημιουργία ήταν η αγάπη του για το θέατρο.
Ο Ιάκωβος Μυλωνάς πρωταγωνιστεί φέτος με την Αγγελική Λάμπρη και την Αμαλία Κλημοπούλου στο σπουδαίο έργο του Αυγούστου Στρίνμπεργκ σε μια ενδιαφέρουσα παράσταση την οποία σκηνοθετεί.
«Όλοι οι άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους μου έμαθαν και κάτι. Απλά θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που δεν είναι τελειομανείς. Με κουράζουν αυτοί οι άνθρωποι. Ήμουν κι εγώ και δεν περνούσα καλά» μάς λέει ο Ιάκωβος Μυλωνάς και συμπληρώνει: «..όσο αφροδισιακή κι αν είναι η εξουσία. Πραγματικός έρωτας μπορεί να υπάρξει μέσα απ’ την απόλυτη ισότητα των δύο φύλων».
«Απλός, λαϊκός, φιλικός, ήρεμος, πολύ καλός γνώστης του αντικειμένου που ασχολούμαι. Μ’ αρέσει η διδασκαλία, δεν έχω απωθημένα κι έχω πάρα πολλά σχέδια για το μέλλον και τα λέω γιατί μ’ αρέσει να κάνω τον Θεό να γελάει» αναφέρει ο Ιάκωβος Μυλωνάς κληθείς να περιγράψει τον εαυτό του.
Τι σας ώθησε να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο;
Το πόσο επίκαιρο είναι. Η πατριαρχική κοινωνία καλά κρατεί και οδηγεί τις γυναίκες στην απελπισία. Επίσης το χιούμορ που κρύβει αυτό το έργο και βασίζεται στον κυνισμό και στη σκληρότητα. Το ότι οι ήρωες είναι έτοιμοι να τινάξουν τις ζωές τους στον αέρα για να πετύχουν αυτό που θέλουν.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε κάθε φορά τα έργα που σκηνοθετείτε;
Να έχουν κάτι να πουν. Να είναι επίκαιρα. Να είναι καλογραμμένα. Τα μηνύματα που βγάζουν να είναι στη διάθεση του κοινού στο πως θα τα ερμηνεύσει. Να έχει μέσα σκηνές που να βοηθάνε να ξεδιπλωθεί το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί σε αυτόν;
Ο Ζαν είναι ο υπηρέτης του Κόμη. Ο βαλές του. Γεννήθηκε στο διπλανό κτήμα απ’ το αρχοντικό που ζει η Τζούλια. Από μικρός θαύμαζε το μέρος αλλά και τη Τζούλια. Αλλά ο θαυμασμός του πολύ γρήγορα μεταλλάχθηκε σε ένα αίσθημα αδικίας που έγινε φθόνος και ζήλια. Είναι πολυταξιδεμένος. Είναι γλωσσομαθής. Διαβάζει διηγήματα και πηγαίνει στο θέατρο. Θαυμάζει την ανώτερη τάξη και ψάχνει την ευκαιρία να ανέλθει κοινωνικά. Τον ενδιαφέρει πολύ η θέση του στην κοινωνία. Είναι κυνικός, αριβίστας, σκληρός. Διαθέτει πολύ χιούμορ αλλά το βγάζει μέσα απ’ τον κυνισμό του για τη ζωή.
Πόσο δύσκολο είναι να παίζετε και να σκηνοθετείτε;
Έχω τελειώσει το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν με υποτροφία, έχω σπουδάσει συγγραφή στο Εθνικό θέατρο, έχω τελειώσει με άριστα τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών και τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου. Οι γνώσεις μου, η εμπειρία μου και η έρευνα που έχω κάνει στο αντικείμενο μου, μου παρέχουν μια πολυδιάστατη εικόνα των πραγμάτων. Αυτό με βοηθάει να ανταπεξέλθω στις όποιες δυσκολίες έχω να αντιμετωπίσω κάθε φορά. Η βράβευση μου απ’ την UNESCO Πειραιώς και Νήσων με την υψηλότερη διάκριση για σκηνοθέτη μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να προσφέρω στο θέατρο όπως κάνω τόσα χρόνια με αγάπη και αφοσίωση.
Aπό την εποχή του Στρίντμπεργκ και μέχρι σήμερα έννοιες όπως η ισότητα των δύο φύλων, το σεξ, δεν έχουν καταφέρει να βρουν την ισοτιμία τους στη σύγχρονη κοινωνία. Ποια η γνώμη σας;
Η κοινωνία μας είναι πατριαρχική ας μην κρυβόμαστε. Πρέπει να δώσουμε ένα τέλος σ’ αυτό. Υπάρχει μια καθοδηγούμενη μαζική κουλτούρα που ισοπεδώνει τη διαφορετικότητα και την ισότητα. Πρέπει όλα τα αγόρια να ντύνονται το ίδιο, να κουρεύονται το ίδιο, να φοράνε τις ίδιες μάρκες παπουτσιών και φυσικά να σκέφτονται το ίδιο. Στα κορίτσια συμβαίνει κάτι παρόμοιο μόνο που τα πρότυπα που τους προτείνονται τα κάνει καλύτερους καταναλωτές στα πάντα. Στα ρούχα, στα αξεσουάρ, στην περιποίηση προσώπου και σώματος. Τα πρότυπα των κοριτσιών από την Μπάρμπι μέχρι τα κινούμενα σχέδια και τα βιντεοπαιχνίδια, είναι το πώς να γίνουν όμορφες με απώτερο σκοπό να αρέσουν με τον τρόπο που τους υποδεικνύεται. Ευτυχώς που πλέον πολλά παιδιά ξεφεύγουν απ’ το μπλέντερ και ακολουθούνε τα δικά τους διαφορετικά όνειρα και θέλω.
Στο παιχνίδι του έρωτα και της εξουσίας μπορεί να υπάρξει νικητής;
Είναι δύο πράγματα που δεν ταιριάζουν μαζί. Το ένα ακυρώνει το άλλο όσο αφροδισιακή κι αν είναι η εξουσία. Πραγματικός έρωτας μπορεί να υπάρξει μέσα απ’ την απόλυτη ισότητα των δύο φύλων.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με την Αγγελική Λάμπρη και την Αμαλία Κλημοπούλου;
Υπέροχα πλάσματα, με πολύ ταλέντο και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Η συνεργασία μου μαζί τους είναι εξαιρετική. Γελάμε πολύ, διασκεδάζουμε με αυτό που κάνουμε, δεν είμαστε τελειομανείς, είμαστε ανθρώπινοι.
Έχετε πλούσια παρουσία στον χώρο και έχετε δοκιμαστεί τόσο στη σκηνοθεσία όσο και στην υποκριτική. Με ποια ιδιότητα νιώθετε πιο ολοκληρωμένος;
Όταν γράφω ένα έργο νιώθω η μαμά, όταν σκηνοθετώ νιώθω ο μπαμπάς, όταν παίζω νιώθω το παιδί. Νομίζω ότι πάντα το παιδί θέλω να είμαι.
Οι συνεργασίες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη ενός καλλιτέχνη. Εσείς είστε ευχαριστημένος από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σας;
Είμαι πολύ ευχαριστημένος και πολύ κοντά στο να φτιάξω μια μόνιμη ομάδα που θα είμαστε συνέχεια μαζί με μικρές προσθήκες ή αφαιρέσεις κάθε φορά ανάλογα το έργο. Έχω πολλά όνειρα και σχέδια. Όλοι οι άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους μου έμαθαν και κάτι. Απλά θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που δεν είναι τελειομανείς. Με κουράζουν αυτοί οι άνθρωποι. Ήμουν κι εγώ και δεν περνούσα καλά.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που επιθυμείτε να ερμηνεύσετε και κάποιο έργο να σκηνοθετήσετε;
Το παγκόσμιο ρεπερτόριο είναι γεμάτο από υπέροχα έργα και ρόλους. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Γεροί να είμαστε κι έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας σε κάποιον που θα ενδιαφερόταν να σας γνωρίσει;
Απλός, λαϊκός, φιλικός, ήρεμος, πολύ καλός γνώστης του αντικειμένου που ασχολούμαι. Μ’ αρέσει η διδασκαλία, δεν έχω απωθημένα κι έχω πάρα πολλά σχέδια για το μέλλον και τα λέω γιατί μ’ αρέσει να κάνω τον Θεό να γελάει.
Τι ονειρεύεστε για σας προσωπικά και για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Να έχω τον Τεχνοχώρο μου και τους μαθητές μου στο Παλαιό Φάληρο και κάποια στιγμή να κάνω και παραρτήματα σε άλλες πόλεις. Να μένω κοντά στη θάλασσα όπως τώρα. Να έχω δίπλα μου ανθρώπους που να περνάμε καλά. Να ασχολούμαι με το θέατρο που είναι ο έρωτας της ζωής μου μέχρι τα βαθιά γεράματα. Να κάνω ταξίδια. Να βάλω ένα λιθαράκι στην καλυτέρευση του κόσμου.
Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον; Πώς θα θέλατε να είναι το θέατρο τα επόμενα χρόνια;
Να διοικήσω έναν μεγάλο οργανισμό. Όλες μου οι σπουδές με οδηγούν προς τα εκεί. Βέβαια επειδή ξέρω ότι τις περισσότερες φορές είναι πολιτικοί οι διορισμοί κρατάω μικρό καλάθι αλλά πάντα έχω πίστη πως αυτός ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει. Υπάρχουν άνθρωποι όπως κι εγώ που πιστεύουν στη δημοκρατία, στην ισότητα, στη δικαιοσύνη και στην αξιοκρατία.
Κοίτα αυτό που βλέπω εγώ είναι μια πολυμορφία κι αυτό μ’ αρέσει. Ζούμε στην πόλη που δημιουργήθηκε το θέατρο και νομίζω ότι το τιμάμε αυτό. Βέβαια πρέπει και η πολιτεία να αλλάξει ρότα. Να καταλάβει πως όσο βοηθάει την πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου τόσο θα βοηθάει και την οικονομική ανάπτυξη. Αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί. Χρειάζεται όμως ανθρώπους με ανοιχτά μυαλά και μόρφωση που να είναι έξω απ’ τα δεδομένα. Εγώ ξέρω πως με τη θεατρική σχολή που έχω και ελπίζω κάποια στιγμή να την κάνω δραματική σχολή και με τις δουλειές που κάνω στο θέατρο τρέφω την ψυχή μου και θέλω να πιστεύω ότι με τα έργα που ανεβάζω κάνω λίγο καλύτερο τον κόσμο.
