Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η ταλαντούχα Βίβιαν Κοντομάρη που το ευρύ κοινό αγάπησε πολύ ως Μπέλα μέσα από τη συμμετοχή της στη σειρά «Το Σόι σου» φέτος πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη παράσταση «Θερισμός» του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη στο Θέατρο 104.
«Η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο και είναι όμορφη. Αλλά είναι και άδικη. Δεν επιλέγουμε πότε και πού θα γεννηθούμε. Ποιοι και πώς θα μας μεγαλώσουν. Δεν έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες και προνόμια. Από μια ηλικία όμως και έπειτα έχουμε όλοι ευθύνη απέναντι στη ζωή. Απέναντι στις πράξεις μας, στον εαυτό μας, αλλά και στον διπλανό μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να παλέψουμε -σύμφωνα με τις δυνατότητές του ο καθένας- όχι μόνο για να επιβιώσουμε αλλά για να ζήσουμε! Ειδικά αυτοί που έχουμε παιδιά, επιβάλλεται να συνεχίζουμε τον αγώνα, σχεδόν με κάθε κόστος» αναφέρει η αξιόλογη ηθοποιός στο zougla.gr και συμπληρώνει: Δεν ονειρεύομαι κάτι διακαώς. Φαίνεται τα όνειρά μου μικραίνουν όσο εγώ μεγαλώνω. Ή, τέλος πάντων, γίνονται πιο πεζά. Ας πούμε γίνονται κάτι σαν «ευχές». Για παράδειγμα, εύχομαι να έχω καλές συνεργασίες ή μάλλον πρώτα εύχομαι να έχω δουλειά, μετά εύχομαι καλές συνεργασίες!!! (Χα! Χα!)».
Ακόμη η αγαπημένη ηθοποιός αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και από πού αντλεί για να είναι καλά στην καθημερινότητα της.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Θερισμός»
Ο «Θερισμός» του Δημήτρη Δημητριάδη είναι ένα εξαιρετικό έργο. Βαθιά φιλοσοφικό και απολύτως σύγχρονο. Θίγει θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν τη ζωή, τον θάνατο, τον χρόνο, τις σχέσεις γονιών με τα παιδιά τους, τη διαφορετικότητα στα κοινωνικά πρότυπα του δυτικού πολιτισμού και όχι μόνο. Με τους πέντε αντι-ήρωες τους σχεδόν καθηλωμένους σε πέντε σεζλόνγκ παραλίας, το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη καταφέρνει να σε «ταράξει» από την πρώτη μόλις ανάγνωση. Μια ωδή στην ακινησία, στην απραξία, στην οκνηρία, στη στασιμότητα που έχει σκοπό να αφυπνίσει όσους μπορούν και προλαβαίνουν. Η σκηνοθετική «ματιά» του Γρηγόρη Καραντινάκη αισθάνομαι πως ταυτίζεται πλήρως με τον «κόσμο» του συγγραφέα και η παράστασή μας φέρει τις «ατμόσφαιρες» του έργου, με σεβασμό και αγάπη.
Τι είναι αυτό που θέλει να στηλιτεύσει στο συγκεκριμένο έργο ο Δημήτρης Δημητριάδης;
Στηλιτεύει τη στάση του ανθρώπου απέναντι στη ζωή. Διαλέγει πέντε χαρακτήρες ευκατάστατους, που πράγματι θα μπορούσε τίποτα να μην τους λείπει. Τους συναντάμε στη βεράντα ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου στο μαγευτικό Ακαπούλκο, να απολαμβάνουν τα δροσερά τους ποτά κάτω από τον καυτό ήλιο. Πολύ σύντομα όμως αυτή η εικόνα της γαλήνης, της χαλάρωσης και της ευζωίας γίνεται θρύψαλα. Ο καθένας τους έχει διαπράξει σφάλματα τραγικά που θα τον ακολουθούν όσο μακριά και αν φύγει. Στον «Θερισμό» δεν θα αποφύγει να θερίσει ό,τι έσπειρε.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί σε αυτόν;
Η Λίκρα είναι η σύζυγος του Ασσούρ και μητέρα του Αντελίνο. Ο άντρας της βιβλιοφάγος, διανοούμενος, οπαδός του Λάο Τσε, αρκετά μεγαλύτερός της και επίσης αρκετά απομακρυσμένος από αυτήν. Ο γιος τους ένα υπερευαίσθητο, εύθραυστο και εν τέλει καταθλιπτικό αγόρι που φλερτάρει με την αυτοκτονία. Η Λίκρα παραιτημένη από κάθε προσπάθεια συνεχίζει τη ζωή της αποφεύγοντας να αντικρίσει κατάματα την αλήθεια. Ανίκανη, ανεπαρκής, ακατάλληλη μάνα ίσως και να ελπίζει σε ένα θαύμα. Ωστόσο, συνεχίζει να ζει μέσα στην κόλαση που η ίδια έχει δημιουργήσει. Με δυσκόλεψε γενικότερα να «χωρέσω» μέσα μου τον χαρακτήρα της. Αυτό που με συγκινεί είναι οι χαραμάδες φωτός που υπάρχουν στα λόγια της. Όταν δηλαδή της ξεφεύγει και αφήνει έστω για μια στιγμή να φανεί η παραδοχή του λάθους.
Υπάρχει κάποια φράση του έργου ή του ρόλου σας που σας συγκινεί ιδιαίτερα;
Είναι τόσες πολλές οι φράσεις που με συγκινούν σ’ αυτό το έργο… είναι όλο το έργο! Δεν θα ξεχωρίσω, μόνο θα διαλέξω κάποιες να σας πω.
Ρουμί: Μπορείς; Εντάξει προχώρα, θα ζήσεις τη ζωή σου, δεν μπορείς; Θα το πληρώσεις με την ίδια τη ζωή σου μη ζώντας την,
Μπόνα: Ποιος μαθαίνει πραγματικά απ’ τα λάθη του, αλλά εγκαίρως, όσο είναι ακόμη καιρός, δηλαδή.
Ασσούρ: Προσπαθώ να ζήσω με ό,τι πιο γνήσιο βγαίνει από μέσα μου, αλλά γιατί είναι τόσο δύσκολο και δεν τα καταφέρνω;
Ζουζού: Γιατί δεν ξημερώνει ο θάνατος; Γιατί δεν έρχεται η αυγή του;…
Λίκρα: Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτός.
Ποια η εμπειρία σας από τη συνεργασία σας με τον Γρηγόρη Καραντινάκη;
Νομίζω αυτό που χαρακτηρίζει τον Γρηγόρη είναι η ηρεμία του και η απέραντη υπομονετικότητά του. Είναι από τους σκηνοθέτες που αγαπούν τον ηθοποιό. Δεν του «φοράει» το κοστούμι του ρόλου αν τον στενεύει, αν του είναι κοντό ή αν δεν του πηγαίνει. Ακούει τις ανάγκες του. Τον αφουγκράζεται και περιμένει. Σέβεται τον προσωπικό χρόνο του κάθε ηθοποιού, μέχρι να κατακτήσει και να αποδώσει αυτό που του ζητείται. Έχει επίσης ένα μαγικό τρόπο να φέρνει την ισορροπία όταν αυτή χάνεται και να δαμάζει τα πνεύματα όταν αυτά οξύνονται. Σε κάνει να αισθάνεσαι χρήσιμος και δημιουργικός. Πόσο σημαντικό! Χάρηκα πολύ που συνεργαστήκαμε με τον Γρηγόρη και εύχομαι να συνεργαστούμε ξανά στο μέλλον.
Ποια η θέση σας στο μότο «η ζωή δεν με αφήνει να ζήσω…».
Η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο και είναι όμορφη. Αλλά είναι και άδικη. Δεν επιλέγουμε πότε και πού θα γεννηθούμε. Ποιοι και πώς θα μας μεγαλώσουν. Δεν έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες και προνόμια. Από μια ηλικία όμως και έπειτα έχουμε όλοι ευθύνη απέναντι στη ζωή. Απέναντι στις πράξεις μας, στον εαυτό μας, αλλά και στον διπλανό μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να παλέψουμε -σύμφωνα με τις δυνατότητές του ο καθένας- όχι μόνο για να επιβιώσουμε αλλά για να ζήσουμε! Ειδικά αυτοί που έχουμε παιδιά, επιβάλλεται να συνεχίζουμε τον αγώνα, σχεδόν με κάθε κόστος. Τα παιδιά δικαιούνται την καλύτερή μας προσπάθεια! Το ίδια και η ζωή. Όταν πράγματι συμβαίνει αυτό, όταν κάνουμε ειλικρινά ό,τι καλύτερο μπορούμε, ό,τι περνάει από το χέρι μας, τότε νομίζω, είμαστε έτοιμοι να αντέξουμε και την αποτυχία. Τότε, εμείς δεν θα αφήνουμε τη ζωή, να μη μας αφήνει να τη ζούμε.
Υπάρχει κάτι που ονειρεύεστε διακαώς;
Λυπάμαι που το λέω όμως όχι. Δεν ονειρεύομαι κάτι διακαώς. Φαίνεται τα όνειρά μου μικραίνουν όσο εγώ μεγαλώνω. Ή, τέλος πάντων, γίνονται πιο πεζά. Ας πούμε γίνονται κάτι σαν «ευχές». Για παράδειγμα, εύχομαι να έχω καλές συνεργασίες ή μάλλον πρώτα εύχομαι να έχω δουλειά, μετά εύχομαι καλές συνεργασίες!!! (Χα! Χα!).
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;
Ευαίσθητο, ανώριμο, υπεύθυνο και αφελή. Τώρα πως γίνονται όλα μαζί, μη με ρωτάτε.
Στην καθημερινότητα σας τι σας δίνει χαρά και από πού αντλείτε για να είστε καλά;
Η μεγαλύτερη πηγή χαράς για μένα είναι ο γιος μου! Όταν γελάει ειδικά – με αυτό το γάργαρο γέλιο του, όλα φωτίζουν!
Γίνατε ευρέως γνωστή από τη σειρά το Σόι σου, ως Μπέλα Χαμπέα. Έχετε όμορφες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο;
«Το σόι σου» το αγάπησα! Το αγαπήσαμε όλοι όσοι συμμετείχαμε σε αυτήν τη σειρά αλλά το αγάπησε και ο κόσμος που το έβλεπε και το βλέπει ακόμη! Τη Μπέλα τη λάτρεψα και μου λείπει πολύ. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτήν τη δουλειά.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
«Βότκα Μολότοφ». Διηγήματα του Τσέχωφ βασισμένα στη διασκευή του Νηλ Σάιμον και της Ελένης Ράντου, η οποία έδωσε και τον τίτλο. Από τον Ιούνιο στο Αίθριο Θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη.
Δείτε επίσης: «Θερισμός» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Καραντινάκη στο Θέατρο 104
