Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η Γιώτα Φέστα μια καταξιωμένη ηθοποιός με πολλές επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες στο ενεργητικό της, παρουσιάζει εφέτος μια μουσική παράσταση, ένα μικτό θέαμα βασισμένο στην πολυπρισματική ποίηση της Κικής Δημουλά.
Με κύριο «σώμα» τον λόγο της Κικής Δημουλά και πλαισιωμένη από τη μουσική της Σοφίας Καμαγιάννη, η μουσική αυτή παράσταση επιχειρεί να προσεγγίσει και να αγγίξει πολύπλευρα τον θεατή. Η ακρόαση ηχογραφημένων στίχων της Κικής Δημουλά σε συνδυασμό με μουσική αποτελεί αναμφισβήτητα έναν πρωτότυπο τρόπο ακρόασης της ποίησης που αναμένεται να διεγείρει όλες τις αισθήσεις του κοινού.
Η Γιώτα Φέστα μίλησε στο zougla.gr για τη συμμετοχή της στην παράσταση και αποκάλυψε τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη μουσική παράσταση «Πέρασα» καθώς και τη συμμετοχή σας σε αυτήν.
Η παράσταση «Πέρασα» βασίζεται στην ποίηση της Κικής Δημουλά. Θα σας έλεγα πως είναι ένας κόσμος λόγου και μουσικής και η δημιουργία αυτού του κόσμου ανήκει στη Σοφία Καμαγιάννη, μια εξαιρετική μουσικό, πιανίστρια και συνθέτρια. Η Σοφία λοιπόν ήταν αυτή που «συνέθεσε» αυτό το σύμπαν του «Πέρασα». Είναι πάνω από ένας χρόνος που μιλάμε γι’ αυτή την ιδέα της και προσπαθούμε να την υλοποιήσουμε και χαίρομαι πολύ που φτάνουμε στην πραγματοποίησή της επιτέλους γιατί είναι και αρκετά φιλόδοξο και δύσκολο εγχείρημα.
Είναι ένα αφήγημα η παράσταση βασισμένο σε κάποια ποιήματα ή αποσπάσματα ποιημάτων της Κικής Δημουλά, που άλλοτε εκφράζονται σε πρόζα και άλλοτε μουσικά.
Το έργο είναι άχρονο. Δεν ακολουθεί μια γραμμική ροή χρόνου. Υπάρχει μια εσωτερική ροή που διατρέχει την παράσταση. Μια σύνδεση των δράσεων. Η δομή της ίδιας της παράστασης είναι ποιητική.
Η δική μου συμμετοχή έχει να κάνει με τον λόγο κυρίως. Ο κόσμος μου είναι στη βάση του ρεαλιστικός, χειροπιαστός όπως λέει και η Δημουλά.
Η ηρωίδα αυτή είναι εκεί, στο αριστερό μέρος της σκηνής αληθινή, πραγματική, ζωντανή, ρεαλιστική και δίπλα του, υπάρχει ο κόσμος ο φανταστικός, ο κόσμος των ονείρων που εκφράζεται από τη μουσική. Οι δύο αυτοί κόσμοι επιδρούν ο ένας στον άλλον.
Τι σας γοήτευσε αλλά και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στον ρόλο σας;
Ο ποιητικός λόγος της Κικής Δημουλά. Από μικρή αγαπούσα την ποίηση, υπήρξε καταφύγιο για μένα, όπως η λογοτεχία και το σινεμά.
Η ιδέα να γίνουν παράσταση τα αποσπάσματα αυτά του ποιητικού λόγου ήταν μεγάλη πρόκληση και μεγάλη δυσκολία. Είναι ένα στοίχημα να ξεφύγει κανείς από την ανάγνωση και την απαγγελία και να βρει την προσωπική του σύνδεση με το κείμενο. Το κείμενο της παράστασης δεν είναι μόνο ποιήματα είναι και κάποια πεζά της ποιήτριας και η Σοφία η Καμαγιάννη τα έχει επιλέξει φτιάχνοντας με αυτά ένα αφήγημα με αρχή, μέση και τέλος.
Πώς προέκυψε η συνεργσία σας με τη Σοφία Καμαγιάννη;
Γνώρισα τη Σοφία όταν κάποια στιγμή μας βοήθησε (τη Φρόσω Μαστρόκαλου που το σκηνοθετούσε κι εμένα), στο ηχητικό τοπίο της Αναγνώρισης, μιας παράστασης- μονόλογος που επαναλαμβάνω κατά καιρούς. Όταν μου μίλησε για την ιδέα της καταγοητεύτηκα από την αρχή. Μου φάνηκε εξαιρετικά πρωτότυπη. Πέρασε καιρός για να κάνουμε αυτή την ιδέα πραγματικότητα, πολλές δυσκολίες, αρνήσεις και τα συναφή. Όταν αρχίσαμε πρόβες και άκουσα και τη μουσική και τα τραγούδια που έχει γράψει η Σοφία μαγεύτηκα. Σήμερα λοιπόν νιώθω μια μικρή ευτυχία που γίνεται πραγματικότητα γνωρίζοντας πως δεν ήταν και το ευκολότερο εγχείρημα. Νομίζω πως όλοι μας είχαμε το ίδιο αίσθημα και να επισημάνω πως όλη η ομάδα που ασχολήθηκε με το project αυτό εδώ και αρκετό καιρό είναι πραγματικά ανεπανάληπτη.
Η ηθοποιός- τραγουδίστρια που μοιραζόμαστε τη σκηνή είναι μια σπάνια νεαρή συνάδελφος. Λέγεται Θεοδοσία Σαββάκη και νομίζω θα δούμε πολλά απ’ αυτήν τα επόμενα χρόνια. Εκτός του ότι είναι μια υπέροχη ηθοποιός είναι και καταπληκτική τραγουδίστρια. Πραγματικά ζηλεύω όταν την ακούω να τραγουδάει! Ερμηνεύει τα εξαιρετικά τραγούδια που έχει γράψει η Σοφία με μοναδικό τρόπο!
Έπειτα είναι ο χορογράφος ο Ερμής Μαλκότσης, που η συνεργασία του υπήρξε αποκαλυπτική και μας βοήθησε πολύ, η Όλγα Ντέντα η σκηνογράφος που συζητούν το project επίσης εδώ και καιρό με τη Σοφία, ο Φάνης ο Σακελλαρίου, βοηθός σκηνοθέτη, νεαρός ηθοποιός και μουσικός. Ήταν μια σπάνια εμπειρία για μένα η συνεργασία με τους πέντε αυτούς ανθρώπους και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συναντηθήκαμε και δουλέψαμε τόσο δημιουργικά μαζί. Στην παράσταση παίρνουν μέρος εκτός από τη Σοφία στο πιάνο, ο Όσβαλντ Αμιράλης κόντρα μπάσο, ο Φίλανδρος Κάρρας κλαρινέτο και ο Τάσος Γουσέτης βιολί. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζί είναι το σύμπαν της παράστασης.
Στη σκηνή υπάρχουν δύο κόσμοι. Ο κόσμος ο ρεαλιστικός, ο δικός μου κόσμος και ο κόσμος της μουσικής που αποτελείται από τη Θεοδοσία και τους μουσικούς. Είναι σαν αυτός ο κόσμος να βρίσκεται στη φαντασία της ηρωίδας. Αυτοί οι δύο κόσμοι όμως επιδρούν και επηρεάζονται ο ένας απ’ τον άλλο. Θα λέγαμε πως κάποιες στιγμές η μουσική εισβάλλει στον λόγο και κάποιες άλλες στιγμές ο λόγος κινεί τη μουσική.
Τα θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της Δημουλά είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά, ο χρόνος, ο θάνατος και ο έρωτας. Πόσο δύσκολο είναι να αποδοθούν σε μια παράσταση;
Η απουσία παρουσιάζεται σκηνογραφικά με έναν ευφυή θα έλεγα τρόπο από τη σκηνογράφο Όλγα Ντέντα. Η σκηνογραφική «παρουσία» αυτής της απουσίας μπορώ να πω πως ήταν αποκαλυπτική και βοήθησε και σε πολλές υποκριτικές δυσκολίες. Η μοναξιά είναι ο χώρος της ηρωίδας, η καλύτερα ο χώρος της είναι ένα τοπίο μοναξιάς, έτσι όπως από την αρχή τον είχε εμπνευστεί η Σοφία. Ο Ερμής Μαλκότσης που έφτιαξε την κίνηση της παράστασης, και όχι μόνο, με τις σκηνοθετικές οδηγίες της Σοφίας ένωσε αυτό το τοπίο με το τοπίο της μουσικής και δημιουργήθηκε έτσι ένας κόσμος που εκεί μαγικά αισθάνεσαι τη φθορά, την απώλεια, τόν έρωτα.
Η παράσταση είναι μουσική κατά βάση αλλά έχει και θεατρικά στοιχεία. Αυτό θα βοηθήσει τον θεατή που δεν γνωρίζει το ποιητικό έργο της Κικής Δημουλά να αφομοιώσει καλύτερα τα νοήματα της παράστασης;
Θα έλεγα πως η παράσταση είναι βασισμένη κυρίως στον λόγο (της Κικής Δημουλά) που συνυπάρχει με τη μουσική. Ο λόγος είναι αυτός που καλεί στη σκηνή τη μουσική και από αυτή τη συνέργεια λόγου και μουσικής αποκαλύπτονται τα νοήματα της παράστασης. Ναι, πιστεύω πως από αυτό το σύμπαν ο θεατής όχι μόνο θα αφομοιώσει τα νοήματα της παράστασης αλλά και θα αφεθεί να αντιληφθεί την παράσταση μέσα από έναν κόσμο αισθήσεων.
Έχετε μια πλούσια και επιτυχημένη παρουσία στον χώρο. Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Μπα, δεν νιώθω καθόλου έτσι. Ούτε πλούσια ούτε επιτυχημένη θεωρώ την παρουσία μου στον χώρο. Ίσα – ίσα νομίζω ότι θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα. Αλλά μάλλον οφείλεται και στον χαρακτήρα μου. Τώρα πάντως αισθάνομαι πολύ πλούσια δημιουργική που δουλεύω σε αυτήν την παράσταση. Και αυτό είναι που ονειρεύομαι να μπορώ να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ σε κείμενα που αγαπώ, όπως συμβαίνει τώρα, έτσι ώστε να μπορώ να αισθάνομαι ελεύθερη και δημιουργική.
Πώς βλέπετε την πορεία του θεάτρου σήμερα και πόσο έχει επηρεαστεί από την κρίση;
Νομίζω πως ειδικά το θέατρο έχει επηρεαστεί θετικά από την κρίση. Σαν να γυρεύουν οι άνθρωποι πράγματα πιο αληθινά, «να επιζητούν να συνδεθούν, να συγκινηθούν, να αγγίξουν ο ένας τον άλλο, να νιώσουν όλοι μαζί μια αλήθεια», όπως είχε πει ο Κουν. Το καλό θέατρο είναι μια διέξοδος στην γκρίζα, φοβισμένη καθημερινότητά μας.
Τι θα λέγατε σε έναν νέο ηθοποιό που κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο;
Να διαβάζει ποίηση, λογοτεχία, θεατρικά έργα, να βλέπει εκθέσεις ζωγραφικής, να βλέπει σινεμά, να είναι τολμηρός στις επιλογές του και ανοιχτός στον κόσμο…
Από που αντλείτε ελπίδα;
Μμμμ… Από τη ζωή υποθέτω.
Υπάρχει κάτι άλλο που ετοιμάζετε;
Ναι, είναι ένας χρόνος πολύ κινητικός για μένα ο εφετινός. Τον Δεκέμβριο στη Θεσσαλονίκη θα ανεβάσουμε τον Γυάλινο Κόσμο σε σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή, την άνοιξη θα κάνω μια ταινία με έναν νέο σκηνοθέτη, τον Ζαχαρία Μαυροειδή και έπεται συνέχεια…
Προς το παρόν είμαι απολύτως παραδομένη στον κόσμο του «Πέρασα».
