Η Έμμα Σουάρεθ και ο Ακύλλας Καραζήσης προχωρούν χωρίς φόβο στη ζωή μέχρι τέλους, ερωτεύονται στη Νίσυρο κι ανοίγουν με αισιοδοξία ένα «Παράθυρο στη θάλασσα» στην ομώνυμη ταινία του Μιγκέλ Άνχελ Χιμένεθ που προβάλλεται στις αίθουσες από την ερχόμενη Πέμπτη 16/7.
Ισπανο-ελληνική διεθνής συμπαραγωγή με την εταιρεία Heretic από ελληνικής πλευράς και από τις πρώτες που έκαναν χρήση του προγράμματος επιστροφής επένδυσης cash rebate του ΕΚΟΜΕ.
Η Έμμα Σουάρεθ – γνωστή στην Ελλάδα από την ταινία Julieta του Αλμοδόβαρ, ενσαρκώνει καθηλωτικά μια γυναίκα αντιμέτωπη με πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, παρακάμπτοντας την «πεπατημένη» των γιατρών και της οικογένειας σε ανάλογες καταστάσεις. Το ταξίδι της στα ελληνικά νησιά γίνεται για εκείνη ταξίδι ζωής στη Νίσυρο όπου και τελικά ανοίγεται με θάρρος στον έρωτα, στο πρόσωπο ενός μοναχικού, εσωστρεφή άνδρα (Ακύλλας Καραζήσης). Η συνθήκη της σχέσης τους παραμένει δυνατή και αδιαπραγμάτευτη μέχρι το τέλος. Όπως έχει πει ο σκηνοθέτης «θα μπορούσε να είναι μια ταινία για το θάνατο, αλλά δεν είναι. Είναι δυναμικό, αισιόδοξο, φωτεινό, γεμάτο ζωή. Διάλεξα έτσι να διηγηθώ αυτή την ιστορία, κοιτώντας μπροστά». Ο Μιγκέλ Άνχελ Χιμένεθ εμπνεύστηκε την ιστορία στη Νίσυρο, όπου συμμετείχε στο Εργαστήριο Σεμιναρίου MFI, αρχικά με διαφορετικό σενάριο. Στην πορεία όμως το ίδιο το νησί, το ηφαίστειο, το φως, οι παραλίες, τα έρημα χωριά της Νισύρου, τον ενέπνευσαν να αφηγηθεί αυτή τη βιωματική, όπως έχει πει, ιστορία.
«Είναι σπάνιο. Είμαστε στο ίδιο μέρος όπου γεννήθηκε η ιστορία του σεναρίου και είναι νησί που σ’ εμπνέει, σε βάζει σ’ έναν άλλο κόσμο» αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ακύλλας Καραζήσης για το ανυπέρβλητης ομορφιάς τοπίο της Νισύρου που επίσης πρωταγωνιστεί στην ταινία.
Τι κάνει τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει μοναδικά να συνοδεύσει την ηρωίδα στη ζωή έως το τέλος;
«Είναι πολυδιάστατος, έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αμερική, κάνει μεταφορές με καΐκι από τη Νίσυρο στη Κω και στην προϊστορία του εγγράφεται η απώλεια της γυναίκας και του παιδιού του. Έχει ένα κομμάτι αναχωρητισμού και ξαφνικά βρίσκεται μ’ αυτή την γυναίκα σ’ αυτή την καμπή. Συμβαίνει συχνά στη ζωή κι είναι σωτήριο για όλους. Οι κοινωνίες μας» πιστεύει ο Ακύλλας Καραζήσης «ευτυχώς έχουν προχωρήσει, μιλάνε ανοιχτά για τις ασθένειες και τη μάχιμη αντιμετώπιση τους, για τις γυναίκες που δεν παραιτούνται ούτε ερωτικά. Πιστεύω ότι η τέχνη είναι πάνω απ’ όλα παρηγορητική και μ’ αυτή την έννοια το ”Παράθυρο στη θάλασσα” είναι μια πολύ ωραία ταινία» απαντά. Μακριά από την τυποποίηση του Έλληνα στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές ταινίες.
Ο Ακύλλας Καραζήσης ποτέ δεν έκοψε δεσμούς με τη Γερμανία όπου σπούδασε κι εργάστηκε χρόνια. Μιλώντας για την Ευρώπη και την κατάσταση που βρέθηκαν οι καλλιτέχνες λόγω της πανδημίας βλέπει « ξεκάθαρα ότι οι καλλιτέχνες, όπως κι άλλα επαγγέλματα, χρειάζονται την κρατική στήριξη» από την άλλη όμως, για την εγχώρια θεατρική παραγωγή κρίνει θετικό το γεγονός ότι λόγω πανδημίας, «η υπερπληθώρα θεάτρου που δημιουργήθηκε μέσα στην ελληνική κρίση τα τελευταία χρόνια, πάγωσε». «Δεν γίνεται για παράδειγμα να σκηνοθετείς πέντε έργα τον χρόνο, δεν γίνεται να παίζεις Δευτερότριτα για να βγάζεις πόσα; εκατό ευρώ τον μήνα; Με επιχείρημα την οικονομική κρίση υπήρχε μια υστερική υπερπροσφορά, μια βουλιμία για το θέατρο» σχολιάζει.
Χρόνια δάσκαλος δραματικής σχολής ο Ακύλλας Καραζήσης τονίζει τις θετικές πλευρές των διαδικτυακών μαθημάτων στον περιορισμένο χρόνο της καραντίνας: «Δεν έχασαν τα παιδιά τίποτε. Τη φυσική παρουσία στο θέατρο ο ηθοποιός την έχει μια ζωή, δεν βλάπτει η απουσία για δυο τρεις μήνες. Μιλώ για την εκπαίδευση. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο σπουδαστής ν΄ ακούσει κλασικά λόγια, Σαίξπηρ ας πούμε και να τα δουλέψει όχι στον ουδέτερο, γνωστό κι αναμενόμενο χώρο του θεάτρου αλλά στον δικό του ιδιωτικό χώρο. Δημιουργούνται πράγματα πολύ ενδιαφέροντα και τα οποία συνάδουν με το σημερινό θέατρο που περιλαμβάνει την περφόρμανς, το βίντεο, τις παραστατικές τέχνες».
