Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η Ελισάβετ Θεοδώρου, μια πολυτάλαντη καλλιτέχνις, παρουσιάζει τη διαδραστική παράσταση: «Μια πόλη μα ποια πόλη ΙΙ» στον Πολυχώρο Πολιτισμού «Αθηναΐς», υποστηρίζοντας πως «Τέχνη και Εκπαίδευση υπερνικούν φραγμούς και γεφυρώνουν ανθρώπους».
Η Ελισάβετ, ζώντας 7 χρόνια στο Παρίσι, διαπλάστηκε από εκπαιδευτικός και ηθοποιός σε σκηνοθέτη και δημιούργησε μια δική της ομάδα με 15 Γάλλους ηθοποιούς. Το όραμά της, όπως η ίδια αναφέρει, είναι η συνένωση διαφορετικών ειδών θεάτρου, γλωσσών και παραδόσεων, με απώτερο σκοπό …σιγά σιγά ν΄ανοίγουν καρδιές, κράτη και συνεργασίες.
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με το θέατρο για παιδιά;
Η αγάπη κι ο σεβασμός για τα παιδιά…και η υπόσχεση προς τους μαθητές μου να ανεβάσω ένα έργο, μια ιστορία, για μια πόλη μαγική, που υπάρχει μόνο στον χάρτη της φαντασίας μας. Όπως το ονειρεύονται. Με κέντρισε και συνεχίζει να με κεντρίζει η ιδέα να δημιουργώ παραστάσεις για τα πιο έξυπνα πλάσματα της Γης, τα παιδιά και να προσπαθώ να αναμετρηθώ μαζί τους. Με συναρπάζει να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους γιατί με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Τι πραγματεύεται η παράσταση;
«Μια πόλη μα ποια πόλη ΙΙ» είναι ένα διαδραστικό ταξίδι γνωριμίας με τις 7 καλές τέχνες: τη μουσική, τη γλυπτική, το θέατρο, την ποίηση, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική και τον χορό. Μιλάει για ένα σκληρό στρατάρχη που πάει να κατακτήσει μια πανέμορφη πόλη όπου οι κάτοικοι της ζουν ευτυχισμένοι. Στην πορεία του αυτή, χάνει τον στρατό του. Έχοντας μείνει μόνος του συναντά ένα κοριτσάκι που παίζει γαλήνια μουσική. Καθώς σηκώνει απειλητικά το σπαθί του εκείνη τον μετατρέπει σε άγαλμα. 40 χρόνια μετά θα τον ξυπνήσει και θα τον μεταφέρει πίσω στον χρόνο για να μάθει τι έγινε τότε…
Γιατί το συγκεκριμένο έργο;
Με μάγεψε το κείμενο. Ήταν τόσο ωραία φτιαγμένο. Με χιούμορ, φανταστικές εικόνες να ξεπηδούν από τις λέξεις και νοήματα απλά και κατανοητά. Τα μηνύματα ήταν επίκαιρα και πολύ όμορφα ντυμένα για μικρούς και μεγάλους. Ύστερα μίλησα με τους συγγραφείς, την κ. Αλεξάνδρα Τσιλιμπάρη και τον κ. Γιώργο Κωσταντινίδη, που ήδη τον γνώριζα ως συγγραφέα και μουσικοσυνθέτη της παιδικής ορχήστρας της ΕΡΤ, άνθρωποι γεμάτοι αγάπη και ζεστασιά για τα παιδιά.
Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο στόχος της παράστασης;
Να ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα… Όπως λέει και το παραμύθι «οι στρατιώτες της πρασινοχώρας, έζησαν ευτυχισμένοι στην πόλη μας. Τα όπλα τους τα αντικατέστησαν με χαμόγελα… Το κορίτσι με τη κιθάρα άλλοι λένε πως ήταν νεράιδα και άλλοι πως ήταν ο καθρέφτης της καρδιάς…»
Να αγαπάμε: Ο στρατάρχης παραπονιέται πως αυτό που του έμαθαν από νεαρή ηλικία είναι να δίνει μάχες, να είναι πάντα νικητής, να παίρνει λάφυρα, κρύβοντας τα συναισθήματα του. Κανείς δεν του έμαθε πώς να αγαπά.
Να γνωρίσουμε τις 7 τέχνες. Όπως αποκαλύπτεται μέσα από στο ταξίδι μας σε αυτήν την πόλη, η Τέχνη είναι αυτή που φέρνει χαρά, ελπίδα, ζεστασιά στις ψυχές, δάκρυα στα μάτια, δίνει στη ζωή ομορφιά, χρώμα και μορφή. Μας ανεβάζει με τις φτερούγες της στον κόσμο της φαντασίας και μας κάνει να γνωρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Μας λυτρώνει.
Ο στόχος μου ως σκηνοθέτις είναι να περάσουμε μαζί 70 λεπτά ψυχαγωγίας μέσα από τους ιδιαίτερους χαρακτήρες και την πολύ όμορφα γραμμένη, γεμάτη μηνύματα, μουσική « ίσως κάτι αλλάξει αν μια αχτίδα ξεχυθεί να φωτίσει μια μεριά της καρδιάς κι η ψυχή να σκιρτήσει.»
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται;
Το «Μια πόλη μα ποιά Πόλη» παρακολουθούν παιδιά από 2 ετών ως 12. Η διαφορά σ΄αυτές τις ηλικίες είναι πολύ μεγάλη, εκεί είναι κι η μαγεία. Τα παιδιά σε κάθε ηλικία αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο την παράσταση κι είναι εντυπωσιακό πως στο τέλος καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα.
Πώς βλέπετε το θέατρο στην εκπαίδευση και ποια η συμβολή του σε αυτό;
Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό στην εκμάθηση, η θεωρία να γίνεται πράξη μέσα από διαδραστικά σενάρια της καθημερινότητας των παιδιών καλώντας τα να πρωταγωνιστήσουν σε αυτήν. Στο κάτω κάτω η λέξη θέατρο σημαίνει ερευνώ, εκθέτω, επικοινωνώ.
Ζήσατε αρκετά χρόνια στη Γαλλία και εργαστήκατε εκεί ως ηθοποιός, σκηνοθέτις και εκπαιδευτικός. Πώς βλέπετε τη μετάβαση στην ελληνική πραγματικότητα;
Παντού υπάρχουν οι δυσκολίες και οι στόχοι. Λατρεύω την Ελλάδα. Από παιδί έπρεπε συχνά να την αποχωρίζομαι. Θυμάμαι τη λαχτάρα που δοκίμαζα κάθε φορά, να ανοίξει η πόρτα του αεροπλάνου και να αντικρίσω τον ήλιο, τον καθαρό ουρανό, να μυρίσω τη θάλασσα, να δω ένα περίπτερο, να πω : «Καλημέρα», «Ευχαριστώ».
Η απάντηση πολλές φορές ήταν όπως του στρατάρχη μας «Τι τη θες την καλήμερα.. δεν βλέπεις πως είναι καλή η μέρα! Και αυτά τα χαμόγελα, τα σαλιαρίσματα…μπλιάχ…εμένα το συναίσθημα μου χαλάει το στομάχι! Γι΄αυτο την πάτησε και ο Ναπολέοντας…» Κάτι τέτοιοι στρατάρχες ήταν που κάθε φορά με αποθάρρυναν και μ’ έκαναν να φεύγω μακριά.
Έζησα 7 χρόνια στο Παρίσι, όπου διαπλάστηκα από εκπαιδευτικός και ηθοποιός σε σκηνοθέτη, σ’όλο αυτό το διάστημα εργαζόμουν με επιμονή και αφοσίωση αντλώντας κάθε είδους παραστάσεις κι εμπειρίες, μετουσιώνοντας τες σε έργο. Οικονομικά και ψυχικά πίστευα πως θα άντεχα 9 μήνες το πολύ. Μέσα από τις δυσκολίες όμως πάντα δυναμώνεις. Ντοσιέ, διαγωνισμοί, συνέδρια, ομιλίες, άπειρο διάβασμα, εικόνες και προετοιμασίες άρχισαν να μου ανοίγουν δρόμους και συνεργασίες.
Εργάστηκα ως ηθοποιός στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Ως σκηνοθέτις δημιούργησα δική μου ομάδα με 15 Γάλλους ηθοποιούς. Νέα παιδιά που ζυμωθήκαμε μαζί, και παλιότερους , που εμπιστεύτηκαν «μια μικρή Ελληνίδα». Η καλή γνώση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και το πάθος μου για τα αρχαία ελληνικά ιδεώδη, έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην αποδοχή μου από τους γαλλικούς καλλιτεχνικούς κύκλους. Το πρώτο μου project ήταν το έργο «Ρομπέρτο Ζούκο» του καταξιωμένου Γάλλου συγγραφέα B.M Κολτές. Στη συνέχεια εκπροσώπησα την Ελλάδα στη Μασσαλία, το 2013 που ήταν η Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα του Πολιτισμού. Από τότε έως και τώρα η πορεία συνεχίστηκε αδιάκοπα.
Ως εκπαιδευτικός, εργάστηκα στον γαλλικό δημόσιο τομέα. Καλλιτέχνες και δάσκαλοι μαζί δημιουργήσαμε ένα πρόγραμμα εισαγωγής στις έννοιες του πολίτη και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για παιδιά από 3 ετών έως και γυμνάσιο. Άρχισε από έναν δήμο και εξαπλώθηκε στην ευρύτερη περιφέρεια του Παρισιού, σε άλλες περιοχές της Γαλλίας και γαλλόφωνες αποικίες. Αυτό το πρόγραμμα ξεκίνησα να φέρω και στην Ελλάδα με την επιστροφή μου.
Θα θέλατε να ασχοληθείτε με άλλα είδη θεάτρου στο μέλλον;
Με ενδιαφέρει η συνένωση διαφορετικών ειδών θεάτρου, γλωσσών και παραδόσεων.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Να ενωθούν η ελληνική κι η γαλλική ομάδα μου. Να κινηθούμε δημιουργικά και στις δύο χώρες και σιγά σιγά ν΄ανοίγουν καρδιές, κράτη και συνεργασίες.
