Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Με ενδιαφέρει πρωτίστως να είμαι καλός επαγγελματίας και θέλω να βγαίνει ένα καλό αποτέλεσμα. Ευελπιστώ το μέλλον να μου επιφυλάσσει δουλειές που πάντα ονειρευόμουν να κάνω. Θα ήθελα σε 10 χρόνια από τώρα να μπορώ να πω πως έχω εξερευνήσει όλα όσα με γοητεύουν και έχω κερδίσει από την υποκριτική» αναφέρει μεταξύ άλλων στο zougla.gr ο Δημήτρης Λιακόπουλος με αφορμή τη συμμετοχή του στην παράσταση «Tape», του Stephen Belber.
Ο Δημήτρης Λιακόπουλος έχει μια επιτυχημένη πορεία τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Ο ταλαντούχος ηθοποιός εφέτος πρωταγωνιστεί στο έργο «Tape» το οποίο παρουσιάζεται, στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά και μετάφραση της Εμμανουέλας Αλεξίου. Στην παράσταση συμπρωταγωνιστεί με τους Κώστα Κάππα και Εμμανουέλα Αλεξίου.
Ο δημοφιλής καλλιτέχνης μίλησε στο zougla.gr και αποκάλυψε τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική του διαδρομή και αν τελικά μπορεί κανείς να αλλάξει κατά τη διάρκεια της ζωής του το πεπρωμένο του.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Tape» του Stephen Belber
Το Tape του Stephen Belber είναι ένα σύγχρονο έργο, που ασχολείται με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και ανταποκρινόμαστε στα γεγονότα της πραγματικότητάς μας. Βλέπουμε τρεις χαρακτήρες να έχουν μια εντελώς διαφορετική οπτική για μια συγκεκριμένη κατάσταση με κάθε μία από αυτές να εξαρτάται και από διαφορετικούς λόγους. Βιασμοί, ναρκωτικά, παλιές φιλίες, όλα έχουν θέση. Οι δύο φίλοι συναντιούνται σε ένα δωμάτιο ενός μοτέλ και η ανασκόπηση της ζωής τους τους οδηγεί σε μονοπάτια που μόνο η τρίτη της παρέας μπορεί να φωτίσει επαρκώς.
Τι σας γοήτευσε στο έργο αυτό;
Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, είναι πλέον γνωστό πως ο κάθε ένας από εμάς αντιλαμβανόμαστε το ίδιο γεγονός με εντελώς διαφορετικό τρόπο, και οι αναμνήσεις που δημιουργούμε σχετίζονται με αυτό. Το έργο ασχολείται με αυτό ακριβώς το θέμα, πως οι τρεις διαφορετικές οπτικές ενός συμβάντος μπορούν να είναι τόσο αντίθετες. Πού σταματάει η αλήθεια και πού ξεκινάει η ψευδαίσθηση; Τι ακριβώς συμβαίνει όταν η ανάμνησή σου είναι προδιατεθειμένη από τη σχέση σου με τον καλύτερό σου φίλο; Ποια εικόνα δημιουργείς στον εγκέφαλό σου αν ο καλύτερός σου φίλος προβεί σε μια πράξη που δεν μπορείς να συγχωρήσεις; Και πόσο καλά έχεις σκιαγραφήσει τις σχέση σου όλα αυτά τα χρόνια;
Το γεγονός πως το κείμενο με βάζει στη διαδικασία να σκεφτώ για όλα τα παραπάνω ήταν η κινητήριος δύναμη να πω ναι στη συγκεκριμένη παράσταση. Θεωρώ πως το θέμα είναι αρκετά σύγχρονο και θίγει ζητήματα που οφείλουμε στην κοινωνία να μας απασχολούν.
Μιλήστε μας για τoν ρόλο σας και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.
Ο Τζον! Πρόκειται για τον χαρακτήρα του έργου που κατηγορείται από τον Βίνσεντ για τον βιασμό της πρώην φίλης του, γεγονός όμως το οποίο και αρνείται. Ο Τζον είναι ένας αρκετά ορθολογιστής άνθρωπος, που δείχνει να βρίσκεται συνεχώς στο μεταίχμιο μεταξύ της σοβαρότητας και της σοβαροφάνειας. Έχει εναρμονιστεί με τις ανάγκες της εποχής περί πολιτικής ορθότητας, όχι γιατί πρέπει να συμπορευτεί, αλλά γιατί βιώνει βαθειά μέσα του την ανάγκη ύπαρξης αυτής της ορθότητας στις μέρες μας. Διακρίνεται από μια συνεχή ανάγκη λογοκρισίας του ίδιου του του εαυτού. Όλα αυτά όμως έρχονται σε σύγκρουση με την κατηγορία του φίλου του περί βιασμού και εκεί βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένας πολυδιάστατος χαρακτήρας. Η δική του εκδοχή και η δική του ανάμνηση είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που παρουσιάζει ο Βίνσεντ και παρακολουθούμε εναγωνίως τις προσπάθειές του να προσπαρμοστεί σε αυτό. Η εσωτερική του πάλη διαμορφώνεται από τις σημερινές του απόψεις και τα συναισθήματα που έχει για όσα θυμάται από το παρελθόν του και αυτό δημιουργεί στον θεατή ένα σασπένς και μία ίντριγκα που δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με τη συμβολή του τρίτου προσώπου, της Έιμι.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί στο ρόλο σας;
Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα γιατί υπάρχουν σημεία στον χαρακτήρα του Τζον με τα οποία είμαι διαμετρικά αντίθετος. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι η αποστασιοποίηση του χαρακτήρα. Κατατάσσω τον εαυτό μου στους εξωστρεφείς ανθρώπους και χρησιμοποιώ πολύ τη σωματικότητά μου στις συνομιλίες μου, οπότε χρειάστηκε να μετριάσω πολύ αυτό το χαρακτηριστικό μου προκειμένου να μπορέσω να πλησιάσω τον Τζον ο οποίος διακρίνεται από μία ψυχρή λογική και την έντονη εσωτερική του λογοκρισία. Παρόλα αυτά όμως, αναγνωρίζω στον χαρακτήρα του Τζον την ικανότητα να χρησιμοποιεί την πολιτική ορθότητα με έναν τρόπο που δεν κουράζει και δε χρησιμοποιεί ξεπερασμένα στερεότυπα. Χωρίς να προβαίνει στα άκρα, τοποθετεί τον ορθό λόγο στην καθημερινότητά του και καταφέρνει έτσι να στέκεται ίσος και δίκαιος προς όλες τις κατευθύνσεις.
Τελικά μπορεί κανείς ποτέ να αλλάξει κατά τη διάρκεια της ζωής του ή είναι ουσιαστικά παγιδευμένος από το πεπρωμένο του;
Η ζωή μας είναι μια διαδικασία διαρκούς αλλαγής. Δεν μπορείς να είσαι στάσιμος ή να παραμένεις απροσάρμοστος στις αλλαγές του περιβάλλοντός σου. Ασφαλώς δεχόμαστε μηνύματα από πολύ νωρίς που συμβάλλουν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας αλλά αυτά τα μηνύματα δε σταματούν. Δεχόμαστε συνεχώς τα ερεθίσματα για να εξελιχθούμε, για να γίνουμε, αν θες, καλύτεροι άνθρωποι. Ο τρόπος που αντιδρούμε στα ερεθίσματα αυτά είναι διαφορετικός ανάλογα το αναπτυξιακό μας στάδιο. Το πεπρωμένο είναι ίσως μια πολύ καλή δικαιολογία για εκείνους που δε θέλουν να αναλάβουν δράση, για εκείνους που στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στο εμπόδιο. Μα οι άνθρωποι, από τη βιολογία τους και μόνο, είναι ικανοί να αλλάζουν και να εξελίσσονται.
Ποιο είναι το στοιχείο που θέλει πρωτίστως να αναδείξει η παράσταση;
Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεσαι την πραγματικότητά σου σχετίζεται με τον τρόπο που την έχει δημιουργήσει. Η αλήθεια είναι προφανώς υποκειμενική και αυτό πρέπει να το πάρουμε μαζί μας φεύγοντας από την παράσταση. Η εναλλαγή ανάμεσα σε θύτη και θύμα μπορεί να είναι τελικά ένα πολύ εύκολο παιχνίδι αν δεν προσέξουμε τις λεπτομέρειες και τη διαφάνεια των καταστάσεων. Τέλος, ένα εξαιρετικό σημείο του έργου είναι η ανάδειξη ενός θέματος που φαίνεται να είναι εξαιρετικά δημοφιλές στη γενιά μας, το θέμα της αναβολής. Έχουμε μάθει να κρύβουμε, να φυλάσσουμε, να εσωτερικεύουμε πάρα πολλά από τα συναισθήματα μας και τις σκέψεις μας, με αποτέλεσμα αυτό να δημιουργεί περίεργες καταστάσεις όταν αυτά εξωτερικεύονται. Όταν οι διαφωνίες δεν επιλύονται την ώρα που πρέπει, τι σημασία έχει αυτό στη σχέση των ανθρώπων; Πώς αντιδρούμε σε κάτι που έρχεται στην επιφάνεια έπειτα από χρόνια θαμμένο μέσα μας;
Αν μπορούσατε να απομονώσετε μια φράση του έργου ποια θα επιλέγατε;
«Είναι πολύ καλύτερο να προσπαθείς να είσαι σωστός, παρά να φέρεσαι σαν απόλυτος μ***ς».
Πώς βλέπετε την ανταπόκριση του κόσμου;
Υπάρχει μια πάρα πολύ καλή ανταπόκριση από τον κόσμο από την πρώτη κιόλας μέρα της πρεμιέρας και ελπίζω να συνεχίσει έτσι.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Με ενδιαφέρει πρωτίστως να είμαι καλός επαγγελματίας και θέλω να βγαίνει ένα καλό αποτέλεσμα. Ευελπιστώ το μέλλον να μου επιφυλάσσει δουλειές που πάντα ονειρευόμουν να κάνω. Θα ήθελα σε 10 χρόνια από τώρα να μπορώ να πω πως έχω εξερευνήσει όλα όσα με γοητεύουν και έχω κερδίσει από την υποκριτική.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Για την εφετινή σεζόν έχω αφιερώσει τον χρόνο μου στη συγκεκριμένη παράσταση, και συζητάμε για τις παραστάσεις της επόμενης σεζόν. Μέχρι τις 9 του Φλεβάρη όμως, θα είμαστε κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο 104, σας περιμένουμε!
