Από τη Θεσσαλονίκη, με την παράσταση «Ήρωες» ξεκινάει την εφετινή θεατρική σεζόν ο Δημήτρης Πιατάς, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Φέρτη και τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Η παράσταση που σημείωσε πέρσι μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Βασιλάκου, θα επιστρέψει στην Αθήνα όπου θα παρουσιαστεί για δεύτερη χρονιά, ενώ ο Δημήτρης Πιατάς, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, παράλληλα θα υποδυθεί τον Κουασιμόδο στην παράσταση «Η Παναγία των Παρισίων» στο Παλλάς.
Ο δημοφιλής ηθοποιός επισήμανε μεταξύ άλλων πως το θέατρο είναι η τελευταία ελπίδα σ΄ έναν κόσμο ο οποίος με κάποιον τρόπο ελέγχεται και ποδηγετείται και πως η τέχνη είναι διέξοδος σε κάθε κρίση και δεν έχει σύνορα.
Επίσης εκφράζει την άποψή του για τον ελληνικό κινηματογράφο και την τηλεόραση για την οποία είναι ιδιαίτερα επικριτικός.
Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσατε την εφετινή θεατρική σεζόν με τους «Ήρωες» από τη Θεσσαλονίκη;
Η παράσταση «Ήρωες» είναι μία ποιοτική κωμωδία για την οποία είμαστε πολύ περήφανοι, και ήταν μια επιθυμία μας να την παρουσιάσουμε και στη Θεσσαλονίκη. Γι΄ αυτό ήρθαμε για δέκα μόνο παραστάσεις, μιας και οι υποχρεώσεις μας στην Αθήνα τρέχουνε για όλους τους συνεργάτες. Μετά τη Θεσσαλονίκη θα συνεχίσουμε στην Αθήνα στο Θέατρο Βασιλάκου. Εκεί που παίχτηκε και πέρσι με τεράστια επιτυχία. Για μένα που είμαι 45 χρόνια στο επάγγελμα, σας διαβεβαιώνω πώς τέτοια αθώα κωμωδία είχα χρόνια να παίξω. Δηλαδή είναι μια ποιοτική κωμωδία που λειτουργεί ερήμην μας. Δεν κάνουμε κάτι σπουδαίο, αλλά ο κόσμος γελάει.
Τι πραγματεύεται το έργο;
Είναι ένα συγκλονιστικό έργο του Gerald Sibleyras, σε σκηνοθεσία του Νιkita Milivojevic. Στην Ελλάδα δεν έχει παιχτεί ποτέ, αλλά είχε μία πολύ μεγάλη πορεία στο Λονδίνο όπου πήρε πολλά βραβεία και μετά δόθηκαν πολλές παραστάσεις στη Ρωσία.
Ο τίτλος «Ήρωες» αντιπροσωπεύει αυτό που είστε επί σκηνής;
Το Ήρωες είναι εντός εισαγωγικών γιατί δεν φέρνουμε τίποτε ηρωικό, αντιθέτως φέρνουμε το βιολογικό μας τέλος. Είμαστε τρεις κουρασμένοι άνθρωποι, βετεράνοι του πολέμου, γκρινιάρηδες, οι οποίοι πλήττουν αφάνταστα σ΄ έναν οίκο ευγηρίας και αναπαριστούν τα οποιαδήποτε κατορθώματά τους ή τις ερωτικές τους «επιτυχίες» και προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν με πολύ χιούμορ και στέλνοντας αισιόδοξα μηνύματα! Μετά τις παραστάσεις συχνά έρχονται συνταξιούχοι και μας λένε πως τους θυμίζουμε τα δικά τους καφενεία όπου συζητούν με τους φίλους τους.
Να υποθέσουμε από τα λεγόμενά σας πως σε αντίθεση με άλλες παραστάσεις όπου οι περισσότεροι θεατές είναι γυναίκες σ΄αυτήν είναι άνδρες οι οποίοι στο πρόσωπο των πρωταγωνιστών- «Ηρώων» βλέπουν τον εαυτό τους;
Αυτό δεν το έχω προσέξει. Εκείνο που μ΄ εντυπωσιάζει είναι ότι ενώ πίστευα πως η παράστασή μας θ΄ απευθυνόταν σε μεσήλικες και ηλικιωμένους, με έκπληξη βλέπω το θέατρο να γεμίζει από νεολαία!
Πού το αποδίδετε;
Μάλλον στο γεγονός ότι όλοι αγαπάμε τον παππού (γελάει).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Είναι ελπιδοφόρο που η νεολαία «αγκαλιάζει» το θέατρο…
Είναι αλήθεια αυτό. Το θέατρο δεν καθοδηγείται. Δεν έχει από πίσω «γκουρού» οι οποίοι το καθοδηγούν. Έχει μια ελευθερία και μια ελευθεριότητα και είναι η τελευταία ελπίδα σ΄ έναν κόσμο ο οποίος με κάποιον τρόπο ελέγχεται και ποδηγετείται. Το θέατρο τη φέρνει και η νεολαία το ξέρει και το διεκδικεί αυτό, χωρίς να σημαίνει ότι εγκαταλείπει τους… φραπέδες κλπ. Είναι όλα παράλληλα.
Συνεπώς η νεολαία στηρίζει το θέατρο το οποίο γενικότερα σε ποια κατάσταση βρίσκεται; Το έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση;
Όταν έγινε προπολεμικά η πολύ μεγάλη κρίση στη Wall Street και καταστράφηκε όλη η αμερικανική οικονομία γεννήθηκε το μιούζικαλ. Θέλω να πω ότι εκεί που είναι η απόλυτη καταστροφή ανθίζουν μερικά πράγματα! Και η τέχνη είναι διέξοδος. Η Ελλάδα ακολούθησε τον ίδιο κανόνα. Την περίοδο της απέραντης μνημονιακής κρίσης, της απέραντης χρεοκοπίας και όλης αυτής της μαυρίλας που τουλάχιστον στα αστικά κέντρα εισπράτταμε, το θέατρο ήτανε μια ελπίδα. Πιστεύω ότι τότε το θέατρο σήκωσε ψηλά τη σημαία! Ήτανε μπροστά, όρθιο. Δεν ήταν πια επιχορηγούμενο. Ήτανε χωρίς νόρμες οικονομικές επειδή δεν υπήρχανε χρήματα, άρα η εργασία μας ήτανε εθελοντική και οι παραστάσεις μας ήτανε συγκλονιστικές.
Κι όσον αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο;
Υπάρχει ένα πρόβλημα εισιτηρίων διότι τώρα οι κινηματογραφικές αίθουσες ελέγχονται από τις αμερικανικές εταιρείες. Άρα οτιδήποτε ελληνικό δεν παίζεται ή θα παιχτεί σε περιόδους που δεν πολυπηγαίνει ο θεατής στις αίθουσες, με μικρές εξαιρέσεις. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνον ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό. Δηλαδή και ο γαλλικός και ο ιταλικός κινηματογράφος αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Δεν υπάρχει καμιά βούληση απ΄ το κράτος -γιατί είναι θέμα βούλησης- είμαστε μια μικρή χώρα, άρα και τα εισιτήρια είναι λίγα. Ο κινηματογράφος είναι μία ακριβή τέχνη, συνεπώς είναι ένα δύσκολο είδος για να μπορεί να πραγματωθεί. Ακόμα και μ΄ αυτές τις συνθήκες, και με τα χρήματα που μπορεί και δίνει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου κάποιοι κάνουν ταινίες ακόμα και αντιστέκονται.
Όπως ο Λάνθιμος ο οποίος διαπρέπει διεθνώς;
Ακριβώς. Είναι τυχαίο ότι ο Λάνθιμος έχει «υιοθετηθεί» από το αμερικάνικο σύστημα; Δεν είναι παιδί μιας χώρας η οποία παράγει κινηματογράφο υπό αυτές τις συνθήκες και μπόρεσε να ξεφύγει από αυτόν εδώ τον τόπο; Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Λάνθιμος ξεκίνησε με τις περιθωριακές ταινίες που γύρισε στην Ελλάδα με αστεία εισιτήρια διότι δεν τον υποστήριζε κανένας.
Και τώρα είναι ένας από τους καλύτερους «πρεσβευτές» της ελληνικής τέχνης στο εξωτερικό…
Αυτήν τη στιγμή ναι. Μπόρεσε και…δραπέτευσε από τη χώρα του. Είμαστε μια χώρα όπου έρχονται μετανάστες αλλά εγώ είμαι εγκλωβισμένος στη χώρα μου, δεν μπορώ να γίνω μετανάστης σε μια άλλη χώρα. Είμαι εδώ…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Μιλάτε μ΄ ένα παράπονο;
Ναι, γιατί η τέχνη δεν έχει σύνορα. Θα έπρεπε να είμαστε ανοιχτοί παντού και να μπορούμε να επικοινωνούμε, αλλά δεν είναι εύκολο…
Έχετε υπηρετήσει και την τηλεόραση. Πώς κρίνετε το επίπεδό της σήμερα;
Απέχω πάρα πολύ καιρό από την τηλεόραση και δεν είμαι ο αρμόδιος για να σας απαντήσω. Έχω όμως άποψη για κάποια πράγματα. Δεν σας κρύβω ότι έχω πλέον την ηλικιακή πολυτέλεια να επιλέγω πού θα εμφανιστώ. Δεν θέλω να κάνω πράγματα τα οποία -αν μη τι άλλο- θα με κάνουν να αισθάνομαι άσχημα. Θέλω να κάνω πράγματα για οποία θα είμαι χαρούμενος και περήφανος. Η εικόνα της τηλεόρασης σήμερα δεν είναι αντάξια της χώρας μου. Είναι απαράδεκτο σε μία περίοδο κρίσης, σε μία περίοδο που υπάρχουνε προβλήματα επιβίωσης του έθνους να προβάλλονται στην ελληνική τηλεόραση τουρκικά σίριαλ στην τουρκική γλώσσα με τη συναίνεση Ελλήνων παραγωγών και μιντιαρχών, τη στιγμή που είναι μεταγλωττισμένο στο εξωτερικό και το τελευταίο τέτοιου είδους σίριαλ. Είναι νόρμα της Τουρκίας να παίζονται έτσι ώστε να ακούγεται η γλώσσα και το θεωρώ απαράδεκτο. Επίσης, την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το φαγητό της ημέρας έχει γεμίσει η τηλεόραση με σεφ. Αν αυτή είναι η εικόνα της χώρας μου: δυο χαστούκια…
Εκτός από τους «Ήρωες» θα σας δούμε κάπου αλλού τον χειμώνα;
Βεβαίως. Παράλληλα με τους «Ήρωες» θα παίξω με τη Νάντια Κοντογιώργη στην παράσταση «Η Παναγία των Παρισίων» στο θέατρο Παλλάς, όπου θα υποδύομαι τον Κουασιμόδο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
