Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η ταλαντούχα ηθοποιός Αλεξάνδρα Σταμούλη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Football» που ανεβαίνει σήμερα (26 Ιανουαρίου) για δεύτερη χρόνια στην Αθήνα στο θέατρο Faust. Η νεαρή καλλιτέχνις τιμήθηκε για την ερμηνεία της με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022, έχοντας προηγουμένως αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές.
«Δεν έχω να μιλήσω για κάποιο όνειρο που εκπληρώθηκε. Δεν θέλησα ποτέ να γίνω ηθοποιός. Κάπου στο δημοτικό, οι γύρω μου μού έλεγαν να γίνω ηθοποιός κι εγώ ήθελα να γίνω ποδοσφαιρίστρια και τραγουδίστρια» λέει η Αλεξάνδρα Σταμούλη στο zougla.gr και συμπληρώνει: «Θέλω να επιλέγω τις δουλειές με βάσει τις συνεργασίες και όχι τα χρήματα. Πολλοί το λένε, λίγοι το τηρούν. Οι μισθοί στο ελληνικό θέατρο δεν καλύπτουν τις καθημερινές ανάγκες. Ως εκ τούτου, πολλοί συνάδελφοι κάνουν “εκπτώσεις” στις καλλιτεχνικές τους απαιτήσεις. Με ενδιαφέρει εξίσου ο κινηματογράφος και η τηλεόραση. Όπως και να ‘χει, θέλω να ανατρέπομαι καλλιτεχνικά».
Tο έργο «Football» του Θανάση Τριαρίδη, μια σκληρή ματωμένη κωμωδία, η οποία ανεβαίνει πάντα με επιτυχία, παρουσιάζεται σε μια έμφυλη ανάγνωση σκηνοθετημένο και παιγμένο μόνο από γυναίκες. Σε δραματουργική επεξεργασία της Δέσπως Πύρτσιου και της Αλεξάνδρας Σταμούλη και με την προσθήκη του υπότιτλου «No time for losers» για 11 μοναδικές παραστάσεις στο Faust.
Η Αλεξάνδρα Σταμούλη αποκαλύπτει στο zougla.gr τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Football – No time for losers»
Είναι ένας διαδραστικός μονόλογος του Θανάση Τριαρίδη και ανήκει στην τριλογία Leopold-Football-Hiv που έγραψε το 2017 στην Αφρική, κατά τη διάρκεια της διακρατικής υιοθεσίας της κόρης του. Αυτό το έργο αποτέλεσε τη διπλωματική μου εργασία υποκριτικής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Έκανε πέρυσι πρεμιέρα στην Αθήνα και φέτος ανεβαίνει ξανά με διαφορετική σκηνοθεσία, σε μια έμφυλη ανάγνωση. Το έργο μιλάει για την ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από την ιστορία του ποδοσφαίρου. Η ηρωίδα αφηγείται στο κοινό γνωστές και άγνωστες ιστορίες του ποδοσφαίρου με σκοπό να καταλήξει στην αποικιοκρατία του Μεξικού από τον Ερνάντο Κορτέζ το 1519. Εκεί όπου οι Ισπανοί έπαιζαν ποδόσφαιρο με τα έμβρυα ετοιμόγεννων Ινδιάνων. Ο Τριαρίδης γράφει αιχμηρά, σε ένα πολιτικό έργο που ρίχνει την ευθύνη της πορείας του σύγχρονου κόσμου στον άνθρωπο του δυτικού πολιτισμού. Ουσιαστικά, πρόκειται για μία μετωπική σύγκρουση με το κοινό.
Μιλήστε μας για τη Φ την ηρωίδα που υποδύεστε. Tο έργο είναι γραμμένο για άνδρα ηθοποιό. Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά την περίοδο των προβών;
Όταν μιλήσαμε με τον συγγραφέα, μάς έδωσε την άδεια να κάνουμε οποιαδήποτε αλλαγή στο έργο. Ωστόσο, το γεγονός ότι το έργο ήταν γραμμένο για άνδρα, είχε κάνει ήδη αναγκαία την έμφυλη ανάγνωσή του από εμάς. Η Φ. έχει τον «άχαρο» ρόλο να μιλήσει και να «σουτάρει» στα μούτρα του κοινού. Θέλει να ξεβολέψει τον θεατή από την αναπαυτική του πολυθρόνα, ρίχνοντας του την ευθύνη της πορείας του σύγχρονου κόσμου. Ωστόσο, είναι ένας άνθρωπος που πρώτος από όλους την επωμίζεται. Είναι ένας δύσκολος ρόλος, με πολλά διαφορετικά μοτίβα συμπεριφορών. Είναι ένας άνθρωπος που θέλει να κατηγορήσει αλλά παράλληλα έχει μια πολύ ανθρώπινη πλευρά, συμπάσχει και αυτό αποτελεί εμπόδιο. Ως εκ τούτου, η δυσκολία που αντιμετώπισα στις πρόβες ήταν ως προς την μελέτη του ρόλου και όχι ως προς το σωματικό κομμάτι. Παίζω και ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, ήδη από την παιδική μου ηλικία.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σας με τη Δέσπω Πύρτσιου
Η Δέσπω ήταν δραματουργός και βοηθός σκηνοθέτη στο πρώτο ανέβασμα του έργου και σήμερα το σκηνοθετεί αυτή. Εξαρχής, η συνεργασία μας ήταν πολύ δημιουργική διότι μας αφορούσε πολύ το θέμα και το στυλ του έργου, βλέπαμε με κοινή μάτια τις ιδέες και αφιερώσαμε πολύ χρόνο στη δραματουργία. Αυτή η πίστη στο έργο είναι ένα συστατικό που μας κρατάει -καλλιτεχνικά- κοντά. Μας ενώνει σε έναν κοινό μύθο.
Είναι το ποδόσφαιρο προπύργιο της πατριαρχίας;
Αδιαμφισβήτητα. Το ποδόσφαιρο είναι ένα ανδρικό άθλημα. Τα τελευταία χρόνια, όμως, γίνονται μεγάλες προσπάθειες από τις γυναικείες ομάδες και τις γυναικείες οργανώσεις, με στόχο την ανάδειξη του ποδοσφαίρου ως ένα παιχνίδι για όλους τους ανθρώπους. Βέβαια, παρά τα βήματα που έχουν γίνει προς τη σωστή κατεύθυνση, το ποδόσφαιρο παραμένει ένα αντρικό προϊόν στη συνείδηση του κόσμου. Βρισκόμαστε στο 2023 και παλεύουμε ακόμη να αφήσουμε πίσω τις προκαταλήψεις. Τα κορίτσια στα σχολεία δέχονται bullying γιατί προτιμούν να παίζουν ποδόσφαιρο και όχι volley. Εάν κάποια γυναίκα παίζει καλά, η πιο συνηθισμένη κουβέντα που ακούγεται είναι «για γυναίκα καλή είσαι». Οι μισθοί των γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο είναι πολύ χαμηλότεροι από τους αντίστοιχους μισθούς των ανδρών. Κι ενώ δίπλα μας σκοτώνονται άνθρωποι, βρισκόμαστε εν μέσω πολυποίκιλων πολέμων, εντός ενός κόσμου βαρβαρότητας που δοκιμάζει τις υπαρξιακές μας ανάγκες και αντοχές, εμείς συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με ταμπέλες και ονόματα. Είναι τραγικό.
Ποια η δική σας σχέση με το ποδόσφαιρο;
Θυμάμαι τον εαυτό μου να κρατάει μια μπάλα σε μια σακούλα για να παίξει στην αλάνα. Ή να παίζει στο σαλόνι με μια λούτρινη μπάλα και εστία το πιάνο, προσέχοντας να μην σπάσει κάποιο βάζο της μαμάς. Το μικρόβιο το μετέδωσε ο αδερφός μου γιατί ήθελε συμπαίκτη. Δυστυχώς, δεν έπαιξα ποτέ σε κάποια ομάδα. Βλέπετε, οι γονείς μου υπήρξαν κι αυτοί προκατειλημμένοι. Παράλληλα, από τα 7 μου χρόνια πήγαινα στο γήπεδο μαζί με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου, πράγμα που τηρώ μέχρι και σήμερα. Πιστεύω ακράδαντα στην ομορφιά του παιχνιδιού και διαφωνώ με την εμπορευματοποίησή του, όσο και με οποιαδήποτε μορφή βίας λαμβάνει χώρα με πρόσχημα το άθλημα.
Πόσο ψυχοφθόρο ή απελευθερωτικό είναι για εσάς να βρίσκεστε 70′ μόνη στη σκηνή;
Ο μονόλογος είναι μια μοναχική στιγμή για τον ηθοποιό. Όντας μόνος, γνωρίζεις ότι έχεις την ευθύνη να μεταφέρεις πιστά την ιστορία και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσεις όλα τα λάθη ή τα απρόβλεπτα που μπορεί να συμβούν στην σκηνή. Στα έργα του Θανάση Τριαρίδη το βάρος πολλαπλασιάζεται. Τα λόγια που ακούγονται, η κάθε λέξη του κειμένου, είναι μια παραδοχή πως ερχόμαστε από έναν κόσμο και ζούμε εντός ενός κόσμου λουσμένου στο αίμα. Εδώ διακυβεύεται κάτι σημαντικό: αν συνηθίσεις τα γραφόμενα του συγγραφέα τότε κινδυνεύεις να συνηθίσεις τη βία ως ζωτικό συστατικό. Μετά τις παραστάσεις είμαι χαρούμενη. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή συνήθισα ή επαναπαύτηκα. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Χαίρομαι που γλίτωσα από την φρίκη που περνάω στη σκηνή. Χαίρομαι, ειρωνεύομαι, συμπάσχω, πονάω, κλαίω, βρίζω, τραγουδάω. Για την ηθοποιό είναι παράδεισος, για την Αλεξάνδρα είναι μαρτύριο. Όταν ο ίδιος ο Τριαρίδης έχει δηλώσει ότι «θέλω το κοινό να μην μπορεί να κοιμηθεί μετά την παράσταση», εσύ πως μπορείς να κοιμηθείς;
Πού οφείλεται η επιτυχία της παράστασης; Ποια είναι τα στοιχεία του έργου που έγιναν αιτία να ακολουθήσει ο κόσμος και να αγαπήσει το «Football»;
Το Football είναι ένας εξαιρετικά δομημένος μονόλογος που χαρακτηρίστηκε ως μια σκληρή ματωμένη κωμωδία. Νομίζω, πως ο κόσμος έρχεται κάπως υποψιασμένος. Θέλει να ακούσει και να δει τη σκληρή αλήθεια. Από εκεί και πέρα, είναι δουλειά των υπολοίπων συντελεστών να «κρατήσουν» τον κόσμο, ακόμα ή κυρίως όταν φαίνεται ότι ξεπερνιούνται τα όρια της ανοχής και της ανεκτικότητας. Όταν τα πράγματα ξεπερνούν ακόμα και τις υποψίες του. Όλο αυτό που συμβαίνει στις παραστάσεις μοιάζει περίεργο, αλλά δεν είναι. Ο κόσμος -πολλές φορές- δείχνει μια παθητική ενοχικότητα, κάθεται και περιμένει να φάει την μπάλα στα μούτρα, τον κατηγορείς και δεν αντιδρά, τον βρίζεις και δεν αντιστέκεται. Ίσως έχει κουραστεί με τα υπερθεάματα και ερχόμενος στο Football συναντά μια αλήθεια που τον υπερβαίνει, τον ξεβολεύει και τον δυσκολεύει, αλλά μαζί και τον γοητεύει. Ίσως και γι’ αυτό δεν φεύγει.
Πείτε μας λίγα λόγια για σας. Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σας;
Δεν έχω να μιλήσω για κάποιο όνειρο που εκπληρώθηκε. Δεν θέλησα ποτέ να γίνω ηθοποιός. Κάπου στο δημοτικό, οι γύρω μου μού έλεγαν να γίνω ηθοποιός κι εγώ ήθελα να γίνω ποδοσφαιρίστρια και τραγουδίστρια. Ύστερα, στο λύκειο, ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Η αποτυχία στις πανελλήνιες να συγκεντρώσω τις μονάδες που ήθελα με οδήγησε να εξετάσω την επιλογή του Τμήματος Θεάτρου. Εκεί έγινε κάτι μαγικό. Άρχισα να γνωρίζω τον θεατρικό κόσμο, διάβασα, δούλεψα και κάποια στιγμή όλο αυτό πήρε σάρκα και οστά. Τελικά, οι πανελλήνιες ήταν η καλύτερη «αποτυχία» της ζωής μου.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;
Προσπαθώ να μην επαναλαμβάνω τα λάθη μου. Προτιμώ να κάνω καινούρια.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Θέλω να επιλέγω τις δουλειές με βάσει τις συνεργασίες και όχι τα χρήματα. Πολλοί το λένε, λίγοι το τηρούν. Οι μισθοί στο ελληνικό θέατρο δεν καλύπτουν τις καθημερινές ανάγκες. Ως εκ τούτου, πολλοί συνάδελφοι κάνουν «εκπτώσεις» στις καλλιτεχνικές τους απαιτήσεις. Με ενδιαφέρει εξίσου ο κινηματογράφος και η τηλεόραση. Όπως και να ‘χει, θέλω να ανατρέπομαι καλλιτεχνικά.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Τον Γενάρη ήμουν στη Θεσσαλονίκη με την Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Νικόλα Ανδρουλάκη με τα υπέροχα παιδιά της καλλιτεχνικής συμμορίας Ντουέντε. Η παράσταση θα ανεβεί στην Αθήνα μέσα στον Μάρτιο. Παράλληλα, το Football θα φύγει από την Αθήνα τον Απρίλη και ευελπιστώ να συνεχίσουμε την παράσταση εκτός Αθήνας και εκτός συνόρων.
