Αργά το βράδυ της Κυριακής και ενώ είχε ανακοινωθεί η αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία καθώς ήταν ένα από τα 46 μέλη της «Ομπρέλας» ο Θοδωρής Δρίτσας γνωστοποίησε το κείμενο αποχώρησής του από το κόμμα.
Με μια μακροσκελή επιστολή του ο Θ. Δρίτσας εύχεται «καλούς αγώνες» και αναφέρει:
«Με βαθιά λύπη, σήμερα αποχωρώ από τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Ήδη πριν λίγες ώρες σαράντα έξι μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, καταθέσαμε κείμενο αποχώρησης, με το οποίο εξηγούμε τους λόγους αυτής της τόσο σημαντικής και δύσκολης επιλογής μας.
Ήμουν ως ανένταχτος ενεργό μέλος του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, με πρωτοπόρο αυτής της οραματικής προσπάθειας τον αξέχαστο Γιάννη Μπανιά και με Πρόεδρο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ τότε, το Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ως ευόδωση και δικαίωση εκείνης της προσπάθειας, είχα την ιστορική τιμή να είμαι ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ με πρώτο Πρόεδρό του τον Αλέκο Αλαβάνο και στη συνέχεια τον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο πορευτήκαμε μαζί σε νικηφόρα πορεία, για τη σύγχρονη Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Κορυφαία στιγμή το 2015 η εντολή του Ελληνικού λαού, για την πρώτη φορά Κυβέρνηση της Αριστεράς.
Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια! Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμώ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Από δω και πέρα αυτό που υπάρχει είναι το «κόμμα Κασσελάκη». Ευθύνες έχουμε αναμφίβολα όλες και όλοι γι’ αυτό. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Ούτε τα ιδρυτικά μέλη του παραμένουν σε αυτόν, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.
Όμως η ανάγκη και η δυνατότητα αποτελεσματικής παρουσίας και προσφοράς της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία, υπάρχει!
Χιλιάδες πολίτες του Πειραιά από το 2004 (χρονιά που δεν εκλέξαμε βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά) μέχρι το 2023, μας εμπιστεύτηκαν, μας στήριξαν και μας τίμησαν. Τους ανταποδίδω τιμή και ευγνωμοσύνη. Εκείνοι γνώριζαν και γνωρίζουν καλά ότι, δεν ήταν μία προσωπική υπόθεση αλλά μία εμπνευσμένη συμφωνία με αμοιβαιότητα και στόχο την αναγέννηση και την κοινωνική δικαιοσύνη για τη χώρα μας και για τον Πειραιά.
Τιμώ και σέβομαι όλες και όλους τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που συμπορευτήκαμε πάνω από είκοσι χρόνια.
Τιμώ και σέβομαι τους πολίτες του Πειραιά.
Τιμώ και σέβομαι τις επιτυχίες μας και τις αποτυχίες μας.
Δεν διαγράφω τίποτα από αυτήν την εικοσαετία.
Με αυτήν την πολύτιμη και αναντικατάστατη πείρα, με βαθιά επίγνωση ότι οι καιροί όχι μόνο είναι δύσκολοι, αλλά ότι κυριολεκτικά πορευόμαστε στην «εποχή των τεράτων», σας καλώ όλες και όλους με αυτοπεποίθηση και με ψηλά το κεφάλι, όχι σε ένα νέο ξεκίνημα από το μηδέν, αλλά σε μία νέα γενναία και βαθιά τομή στη συνέχεια της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Ανήκω κι εγώ σ’ εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων, που έχουμε υπερασπιστεί και έχουμε υπηρετήσει με συνέπεια την ενότητα της Αριστεράς. Της Αριστεράς όμως, όχι του κόμματος Κασσελάκη. Από αυτήν την άποψη, ούτε μία βουλευτική έδρα του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, δεν ανήκει στο νεοπαγές κόμμα Κασσελάκη. Ο καθένας και η καθεμιά κρίνει και αναλαμβάνει τις ευθύνες του/της.
Παρακαλώ τέλος τα αρμόδια Όργανα του κόμματος, να φροντίσουν για τη διαγραφή μου από τα Μητρώα του.
Από τα «μητρώα» της ζώσας πραγματικότητας θα το ρυθμίσει η ιστορική συνέχεια…
Επισυνάπτω και το συλλογικό κείμενο των σαρανταέξι συντροφισσών και συντρόφων μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, το οποίο και καταθέσαμε σήμερα Κυριακή, 12 Νοεμβρίου 2023.
Καλούς αγώνες!
Με εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη,
Το κείμενο αποχώρησης των μελών της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
Προς την Γραμματέα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Π.Σ., τον Αναπληρωτή Γραμματέα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Π.Σ. Κοινοποίηση στον Πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Π.Σ.
«Αγαπητή συντρόφισσα, αγαπητέ σύντροφε
Το κείμενο αυτό δεν ήταν εύκολο να γραφτεί. Δεν προέκυψε χωρίς συλλογισμό, χωρίς βαθιά σκέψη, πόνο και αγωνία για το σήμερα και το αύριο της Αριστεράς. Άλλωστε, οι περισσότερες και οι περισσότεροι από εμάς είχαμε πάρει ενεργά μέρος, μαζί με πολλές και πολλούς άλλους, στην δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα αυτά τα χρόνια παλέψαμε με πάθος για την κοινή υπόθεση. Με στιγμές που μας έκαναν να νιώσουμε υπερηφάνεια, όπως αυτή της συμφωνίας των Πρεσπών, της κάλυψης από το ΕΣΥ 2,5 εκατομμυρίων ανασφάλιστων, της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, της αποκατάστασης των συλλογικών συμβάσεων, της αύξησης του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του επονείδιστου υποκατώτατου για τους νέους, της δραστικής μείωσης της ανεργίας, των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά και παλαιότερα με τη συμμετοχή μας στα κοινωνικά κινήματα, στις πορείες για τον Γρηγορόπουλο, στις πλατείες, στο Κοινωνικό Φόρουμ, στο εργατικό και αντιρατσιστικό κίνημα, στον αγώνα για την υπεράσπιση του άρθρου 16, σε τόσα άλλα….
Δεν ξεχνάμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα κρατάμε ως παρακαταθήκη για το μέλλον.
Δεν ξεχνάμε και τις δύσκολες στιγμές. Τις στιγμές που νιώσαμε άβολα, δύσκολα, μειοψηφικά, αλλά συνεχίσαμε το ταξίδι. Δεν ξεχνάμε και τις δικές μας ευθύνες. Τις στιγμές που ολιγωρήσαμε ή που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε αυτό που βλέπαμε να έρχεται, κυρίως τη βίαιη μετάλλαξη του κόμματός μας, τον αρχηγισμό, τη σταδιακή απομάκρυνσή του από τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, τη διάχυσή του σε ένα θολό και άνευρο πολυσυλλεκτισμό.
Ήρθε όμως η στιγμή της απάντησης σε ένα κρίσιμο ερώτημα, που εκ των πραγμάτων έχει τεθεί.
Χωράνε οι ιδέες της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, έστω και αν αυτές δεν είναι πλειοψηφικές; Η απάντηση δυστυχώς είναι αρνητική. Και δεν είμαστε εμείς, που δώσαμε την απάντηση.
Η νέα ηγεσία -και δεν αναφερόμαστε μόνο στον νέο πρόεδρο- φρόντισε με το καλημέρα να περιγράψει το νέο κόμμα έναντι του «παλαιού». Μόλις χθες ο Στ. Κασσελάκης χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ «άρρωστο κόμμα» και προανήγγειλε το ανήκουστο, βοναπαρτικό και ασφαλώς βαθιά αντιδημοκρατικό: τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την «απομπομπή», όπως είπε, των τεσσάρων στελεχών του κόμματος. Θα λέγαμε ότι ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η πρακτική του τραμπισμού, που εφαρμόζεται για πρώτη φορά στα χρονικά, ιδιαίτερα σε ένα κόμμα που έχει καθιερώσει τον πλουραλισμό, την ελευθερία της διαφορετικής άποψης, την ίδια τη δημοκρατία. Μια τέτοια πρακτική διωγμού ιστορικών στελεχών του χώρου μας, στην ουσία σημαίνει διωγμό και διαγραφή της ίδιας της αριστεράς από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, που φοβόμαστε ότι ουδεμία σχέση έχει πλέον με τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως τον ζήσαμε.
Η ομιλία του στην ΚΕ ήταν μνημείο αλαζονείας, αυταρχικής και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Ως “αδιαμεσολάβητος” κατήργησε επί της ουσίας τα όργανα, ακόμα και την Επιτροπή Δεοντολογίας, ενώ αρνήθηκε πεισματικά την ψηφοφορία για το θέμα, που ο ίδιος προκλητικά και αντικαταστικά έθεσε.
Ως απόλυτος “ηγεμόνας”, σε ένα κόμμα που απαξιώνεται καθημερινά, εκστόμισε κατηγορίες, που όμοιές της, ίσως και ποτέ, δεν είχαν διατυπωθεί. Είναι δυστυχώς, η νέα αυταρχική “κουλτούρα” που βάζει τη σφραγίδα της σε ένα κόμμα, το οποίο με ιλιγγιώδη ταχύτητα μετατοπίζεται από την Αριστερά, στο γνωστό, ενδεχομένως και άγνωστο για την ιστορία του τόπου, χώρο της συντηρητικής μεταπολιτικής.
Τα μηνύματα όμως ήταν πολλά. Ήταν η ομιλία του Στ. Κασσελάκη στον ΣΕΒ, που αναφέρθηκε στην ανάγκη συνεργασίας του κεφαλαίου με την εργασία, αναφορά που στην ουσία έβαλε τη σφραγίδα της βίαιης στροφής σε δεξιά και νεοφιλελεύθερα μονοπάτια και οδηγεί σε ρήξη με τον κόσμο της εργασίας. Ήταν το φως που… κέρδισε το σκοτάδι. Η ανατριχιαστικά «ουδέτερη» ανακοίνωση για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Η πλήρης απουσία της ηγετικής ομάδας από τις κινητοποιήσεις για την Γάζα. Η «συγγνώμη» της Θεοδώρας Τζάκρη για όσα η αριστερά έπραξε το 2011 – 2015. Η αντικατάσταση της ριζοσπαστικής με την… πατριωτική Αριστερά. Η αυταρχική άνωθεν εντολή διαγραφής τεσσάρων ιστορικών στελεχών, ανάμεσά τους δύο πρώην γραμματείς του κόμματος. Το αρχηγικό και δεσποτικό διάταγμα «όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου, θα είναι εκτός ψηφοδελτίων». Το τοξικό κλίμα, ο νεοαυριανισμός και ο δεξιόστροφος λαϊκισμός, οι κραυγές και ο φανατισμός, το μίσος για το 3% και την ιστορική πορεία της Αριστεράς, που έβαλαν τη σφραγίδα τους στη δημόσια συζήτηση. Ήταν η αδιαμεσολάβητη σχέση του «αρχηγού» με το λαό και η επί της ουσίας κατάργηση των Οργανώσεων Μελών. Η αντικατάσταση της πολιτικής με την επικοινωνία και τον τακτικισμό. Ήταν και είναι η διαρκής αποδόμηση της αριστερής, οικολογικής και ριζοσπαστικής ταυτότητας του κόμματος στο όνομα της στροφής προς το κέντρο.
Η νέα ηγεσία του κόμματος, υποσχέθηκε με ένα πρωτόγονο τρόπο να τα αλλάξει όλα. Η υπόσχεση αυτή συνοδεύτηκε, όμως, με την παλιά συνταγή της ήττας. Και ενώ με αυταρχισμό ξηλώνει χωρίς διαδικασίες πρόσωπα, ακόμα και αυτά της διεύρυνσης, κρατάει ως κόρη οφθαλμού τη διαρκή και βίαιη μετάλλαξη, αυτή ακριβώς που οδήγησε σε διαρκείς ήττες και σε απώλεια πολιτικής και κοινωνικής επιρροής. Δείγμα γραφής οι δημοσκοπικές έρευνες, οι οποίες φέρνουν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε απόσταση αναπνοής από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, με συνεχείς διαρροές προς άλλες δυνάμεις, κυρίως της αριστεράς και της αποχής. Η μετατόπιση και ο συνωστισμός, εντέλει, στο κέντρο και στον λαϊκίστικο συντηρητισμό, σκορπά απογοήτευση στον κόσμο της Αριστεράς, που βλέπει ένα ιστορικό εγχείρημα να υπονομεύεται και να γκρεμίζεται εκ των έσω. Κάπως έτσι, το στοίχημα της Νέας Δημοκρατίας να «τελειώνουμε με την Αριστερά» βρήκε πρόσφορο έδαφος εντός των τειχών, από μια ομάδα που καθημερινά παίρνει διαζύγιο με τις αρχές και τις αξίες της και «εμπνέεται», στην καλύτερη περίπτωση, από το μοντέλο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ!
Επειδή εμείς αισθανόμαστε την ιστορική ευθύνη. Επειδή επιμένουμε αριστερά και το όραμά μας είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία, δεν μπορούμε πλέον να νομιμοποιούμε με την παρουσία μας το έγκλημα που έχει γίνει σε βάρος ενός μοναδικού στην Ευρώπη ιδεολογικού και πολιτικού εγχειρήματος.
Αισθανόμαστε την ανάγκη να προστατεύσουμε από τον περαιτέρω διασυρμό του, τον πολιτικό χώρο που έχουμε υπηρετήσει τόσα χρόνια.
Εμείς μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, δηλώνουμε ότι αποχωρούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Παραμένουμε στις επάλξεις και στην υπόθεση της ανανεωτικής – ριζοσπαστικής Αριστεράς. Επιλέγουμε να υπηρετήσουμε τη δυνατότητα υπεράσπισης μιας νέας νικηφόρας προοπτικής της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Είναι θέμα συνείδησης και ευθύνης. Για μια Αριστερά σύγχρονη, μέρος της ευρωπαϊκής και διεθνούς αριστεράς και σε αλληλεπίδραση με αυτήν. Για μια Αριστερά με κριτική σκέψη, βαθιά δημοκρατική, νεανική, οικολογική, φεμινιστική, κινηματική, αντιρατσιστική. Για μια Αριστερά σταθερά στο πλευρό του κόσμου της εργασίας και των φτωχών.
ΥΓ: Προς όσες και όσους ελπίζουν και επιδιώκουν εδώ και χρόνια το τέλος της Αριστεράς: «Δεν θα ξεμπερδέψετε τόσο εύκολα μαζί της»
………………………………………………………….
ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΕ ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
1. Αυγουστάκη Ελένη
2. Βάκη Φωτεινή
3. Βίτσας Δημήτρης
4. Βούτσης Νίκος
5. Γερούκη Έλενα
6. Γιαννακάκη Μαρία
7. Γκόγκογλου Άγγελος
8. Γονίδη Μαρία
9. Γούλιαρου Θεοδώρα
10. Δρίτσας Θοδωρής
11. Ζωγράφος Βασίλης
12. Ιγγλέζη Κατερίνα
13. Καββαδία Αννέτα
14. Καλαμαρά Έφη
15. Καλδάρας Κώστας
16. Καλκανδής Πέτρος
17. Καμτσίδου Ιφιγένεια
18. Κανελλοπούλου Μαρία
19. Καραμεσίνη Μαρία
20. Κατριβάνου Βασιλική
21. Κλαυδιανός Παύλος
22. Κνήτου Κατερίνα
23. Κούτσης Νίκος
24. Κυπριανίδου Ερμίνα
25. Λάμπρου Πάνος
26. Μαγαλιού Ερμίνα
27. Μαντάς Χρήστος
28. Ματσούκα Χάρις
29. Μπαλαούρα Όλγα
30. Μπασκόζος Γιάννης
31. Μπουγελέκας Γιώργος
32. Νικολάρα Μαρία
33. Ξανθός Ανδρέας
34. Παπαδόπουλος Χριστόφορος
35. Παπαζεύκου Ουρανία
36. Παπανδρέου Ανδρέας
37. Πέρκα Πέτη
38. Ρογδάκη Αννα
39. Σκουρλέτης Πάνος
40. Τσακαλώτος Ευκλείδης
41. Υδραίος Μιχάλης
42. Φίλης Νίκος
43. Χατζησοφιά Αννα
44. Χριστοδουλοπούλου Τασία
45. Χριστούλη Έλενα
46. Ψαρρά Στέλλα
