«Γιατί κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει την επιρροή που μπορεί να έχουν νέοι και φιλόδοξοι πολιτικοί στην Ευρώπη».
Την επισήμανση αυτή κάνει σε άρθρο του ο Dalibor Rohac στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Politico Europe, τονίζοντας πως καθώς η Ευρώπη αργά, αλλά σταθερά, ξεμένει από επιλογές, η τάση θα είναι προς μια αναγέννηση μεταρρυθμιστικής σκέψης και ηγεσίας.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, αυτό «βλέπουμε στην περίπτωση του Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία και του Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία, αλλά και του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ελλάδα».
«Η απόσταση μεταξύ υποστηρικτών και μη των μνημονίων ήταν πλασματική. Το πραγματικό πρόβλημα ήταν ότι ως χώρα είχαμε χρεοκοπήσει.»
Η αναφορά αυτή του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη σε ομιλία του πέρυσι κατά τη διάρκεια συνεδρίου αποτελεί για τον αρθρογράφο μια λογική συνέχεια μιας συνολικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας και πεποίθησης που διακατέχει τον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Παρά το γεγονός ότι οι μεταρρυθμίσεις του κ. Μητσοτάκη στη δημόσια διοίκηση που ξεκίνησε ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και οι οποίες συνέβαλαν στο να αντιληφθούν οι πιστωτές της Ελλάδας ότι εκτός από τους ποσοτικούς στόχους υπάρχουν και οι αναγκαίες για τους πολίτες ποιοτικές αλλαγές, απορρίφτηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μόλις αυτή ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015, ο αρθρογράφος τονίζει ότι ο κ. Μητσοτάκης πραγματικά προσπάθησε να αντιμετωπίσει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στα προνόμια της δημόσιας διοίκησης και των υπηρεσιών που πράγματι προσφέρουν στους Έλληνες πολίτες.
Το παράδειγμα του κ. Μητσοτάκη και των άλλων μεταρρυθμιστών στη Ευρώπη μικρή σημασία έχει, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, αν δεν υπάρξει απαίτηση της κοινωνίας για λογικές προαναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις. Αυτό και μόνο μπορεί να δώσει πραγματική ελπίδα στη γηραιά ήπειρο.
Επιμέλεια: Άντζελα Πεΐτση
