Φοβού τους Δαναούς και (Θεο)δώρα φέροντες
                                                                                                                 Ομήρου Ιλιάδα

Οι προγραμματικές διαφορές των αστικών κομμάτων συνίστανται κυρίως στον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας και στην όσο το δυνατόν καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.
Στερούμενα ιδεολογικής βάσης, στηρίζουν τη συνοχή τους σε προσωποπαγείς σχηματισμούς, είναι δηλαδή κατ’ εξοχήν αρχηγικά κόμματα.

Στις καπιταλιστικές μητροπόλεις –ΗΠΑ, Δυτική Ευρώπη– που διαθέτουν μεγάλη παράδοση στη χειραγώγηση και εξαπάτηση του λαού, ο ηγέτης επιλέγεται με προσοχή από τα κομματικά επιτελεία και τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης, και κατόπιν η εκλογή επικυρώνεται από διάφορα συνέδρια – παρωδίες. Η διάρκεια ζωής των ως άνω ηγετών κυμαίνεται συνήθως σε μία έως δύο τετραετίες.
Στις τριτοκοσμικού τύπου Δημοκρατίες συνήθως ο ιδρυτής του κόμματος τυγχάνει και ισόβιος ηγέτης, και ακολούθως το κόμμα κληρονομεί ο πλησιέστερος συγγενής, υιός, θυγατέρα, σύζυγος, μπατζανάκης κ.ο.κ.

Παρεμπιπτόντως, και στα καθεστωτικά Κ.Κ. ο ηγέτης είναι ισόβιος, όπως ακριβώς και ο αρχιεπίσκοπος.
Στην Ελλάδα, 2.500 χρόνια μετά την επινόηση της δημοκρατίας, ανακαλύψαμε και εμείς τη νέα αυτή μορφή διακυβέρνησης, την κληρονομική δημοκρατία, όπου όχι μία άλλα δύο οικογένειες εναλλάσσονται στην εξουσία -και η τρίτη περιμένει στη γωνία.

Με το ξεκίνημα του απελευθερωτικού αγώνα, το 1821, οι πολιτικοί φρόντισαν να εξαφανίσουν όλες τις επικίνδυνες ανεξάρτητες φωνές –δολοφονία Ανδρούτσου, Οικονόμου, Καραϊσκάκη, καταδίκη Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη– και να θεμελιώσουν το νεοσύστατο κράτος πάνω στις αρχές και τις αξίες του ρουσφετιού, του ραγιαδισμού και της υποτέλειας.

Επακόλουθο αυτών των επιλογών ήταν και η δημιουργία μιας κάστας πολιτικών οικογενειών – δυναστειών, γνωστών περισσότερο με την τουρκική ονομασία: ocak (οτζάκ) -τα «τζάκια».
Τα τελευταία 100 χρόνια κυριαρχούν και εναλλάσσονται στην εξουσία, σχεδόν αποκλειστικά, τρεις οικογένειες: Βενιζέλοι μετά των ανιψιών Μητσοτακαίων, Καραμανλήδες και Παπαντρέοι! Επιπλέον, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό των εκάστοτε υπουργών – βουλευτών – πολιτευτών αποτελείται από «πορφυρογέννητους», γόνους δηλαδή παλαιών πολιτικών. Αυτή την άθλια και εκφυλισμένη οικογενειοκρατία την ονομάζουν θρασύτατα αξιοκρατία και ανανέωση! Σαν να μας λένε, δηλαδή, πως ο υιός του Αϊνστάιν τυγχάνει λαμπρός μαθηματικός ή ότι η κόρη του Πικάσο διαθέτει το ταλέντο και την μεγαλοφυΐα του πατρός της. Εις πείσμα κάθε λογικού και επιστημονικού συμπεράσματος, μας καλούν να εκλέξουμε τους «καταλληλότερους» αρχηγούς μόνο μεταξύ γαλαζιοαίματων. Με άλλα λόγια, τα κόμματα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα αποτελούν προσωπικά φέουδα ορισμένων οικογενειών και κληρονομούνται απαραιτήτως από υιούς, ανιψιούς, εγγονούς ή δύνανται να δοθούν και ως προίκα εις τα θυγατέρας.

Για την κληρονομίαν δεν απαιτείται ουδεμία ικανότης, πλην του ονόματος του ή της δικαιούχου. Μετά την επιλογή δε του διαδόχου, ακολουθεί η προσφυγή στη βάση, που απλώς θα επισφραγίσει την συμβολαιογραφική πράξη ή το προικοσύμφωνον.

Το είδαμε να συμβαίνει προχθές στο ΠΑΣΟΚ, το παρακολουθούμε επαναλαμβανόμενο και σήμερα στη Ν.Δ. Η «Αμερικανιά» της εκ των υστέρων ψηφοφορίας ουδόλως αποδεικνύει φυσικά ότι κάποιος εψηφίσθη λόγω ικανοτήτων, προσόντων κ.λπ. Απόδειξη ότι οι ηγέτες όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων βαθμολογούνται κάτω του μετρίου έως πολύ κάτω! Το αυτό ισχύει φυσικά και για τους πάσης φύσεως και αποχρώσεως δελφίνους και λοιπούς επιγόνους.

Επί πλέον, η κατόπιν εορτής «εκλογή» από τη βάση παίζει και τον ρόλο κολυμβήθρας όπου ο εκλεκτός απαλλάσσεται από τις ανομίες του παρελθόντος και παραδίδεται ως λευκή περιστερά εις την κοινωνίαν για να ξεκινήσει απερίσπαστος καινούριες.

Έτσι, ο Γιωργάκης, εξέχον μέλος της κυβέρνησης Σημίτη, καμία ευθύνη δεν έχει για τις αρπαχτές, τη διαπλοκή, την ληστεία του Χρηματιστηρίου και λοιπά σκάνδαλα, προφανώς δεν ενημερώθηκε. Ομοίως και η ετέρα κληρονόμος που δεν ήταν απλά μέλος μιας από τις χειρότερες κυβερνήσεις στην Ιστορία του νεοελληνικού κράτους, αλλά συμμετείχε και στην ομάδα (παρέα;) που έπαιρνε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις. Παρά ταύτα φέρεται να μην γνωρίζει τίποτε για ομόλογα, υποκλοπές, Βατοπέδια, Ζαχοπέδια, αθώωση Φαυλίδη, φυγάδευση Χριστοφοράκου, Καραβέλλα (ο τελευταίος προσωπική της επιτυχία!), Ζίμενς, ιδίως τη Ζίμενς και φυσικά ουδεμίαν ευθύνην φέρει μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου! Προφανώς ούτε και αυτή ενημερώθηκε. Αν μη τι άλλο, η ως άνω διάδοχος σίγουρα θα καταφέρει να συμμαζέψει το διασκορπισθέν κόμμα καθ’ ότι τυγχάνει αποδεδειγμένα νοικοκυρά με τα πλυντήριά της, με τα τηλεφωνικά της κέντρα, με τα μίξερ, τους αποχυμωτές, άπαντα με την εγγύησιν της ZIMENS!

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε και στον άθλιο ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ σ’ όλη αυτή την παρωδία. Και δεν μιλάμε φυσικά μόνο για τον εξωραϊσμό των υποψηφίων, για το αποπνιχτικό λιβάνισμα ή για την ομαδική αμνησία που παθαίνουν όσον αφορά τα σκάνδαλα και τα κουκουλώματα (είναι πολλά τα λεφτά!) Μιλάμε για κατασκευή, για εικονική πραγματικότητα. Και οι δύο τελευταίοι γαλαζιοαίματοι «καταλληλότεροι» αλλά και ο (η) υπό κατασκευήν, είναι δημιουργήματα του γυαλιού στην κυριολεξία παιδιά του τηλεοπτικού σωλήνα.

Όλοι γνωρίζουν ότι οι παραπάνω «αρχηγοί» και διάδοχοι χωρίς το επώνυμο που φέρουν και χωρίς το ντοπάρισμα των ΜΜΕ δεν θα είχαν καμία τύχη ούτε σε συνοικιακό αθλητικό σύλλογο! Αλλά φυσικά αυτοί έχουν κάθε λόγο να προωθούν ανίκανους και άβουλους «ηγέτες» για να κάνουν τρελό πανηγύρι με την διαπλοκή.

Η κληρονομική μοναρχία έχει αποτύχει παταγωδώς ως μορφή διακυβέρνησης και είναι ιστορικά ξεπερασμένη. Γι’ αυτό και έχει εγκαταλειφθεί απ’ τα πολιτισμένα έθνη ή διατηρείται σε ορισμένα ενυδρεία, όπως στην Μ. Βρετανία, αυστηρά για διακοσμητικούς σκοπούς. Κάποια σποραδικά και επίσης αποτυχημένα πειράματα, όπως η περίπτωση του προέδρου Βους και του υιού που ήταν ακόμη πιο βους, είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όσο λοιπόν στην Ελλάδα επιμένουμε να δίνουμε ευκαιρίες σε επικίνδυνα ανίκανους και ανόητους κληρονόμους, όσο δεν γυρίζουμε την πλάτη σ’ αυτές τις άθλιες και παρωχημένες τακτικές καις στους εκφραστές τους, είμαστε καταδικασμένοι σε αποτυχία και οπισθοδρόμηση.

Πρέπει να το πάρουμε επιτέλους απόφαση ότι ο τόπος δεν αντέχει άλλους Αρριδαίους. Εμείς πάντως, κινδυνεύουμε να καταντήσουμε σαν το γνωστό ανέκδοτο με τον χωρικό και τον Ταρζάν, όπου ο γνωστός πρωταγωνιστής, αποτυχών να υπερπηδήσει ένα βαθύ φαράγγι, γκρεμοτσακίσθηκε και ο απαρηγόρητος (και ανόητος) χωρικός έβλεπε για 16η φορά την ταινία ελπίζοντας ότι την επόμενη ίσως τα καταφέρει.

8-11-09 Χριστόδουλος Ξηρός
Φυλακές Κορυδαλλού
Ειδική πτέρυγα απομόνωσης

______________________________________________________________________________
[1] Φίλιππος Αρριδαίος ο αμβλύνους 358-317π.Χ, γιος του Φίλιππου Γ. και της Φιλίνας, ετεροθαλής αδερφός του Μεγαλέξανδρου. Παρότι ήταν διανοητικά καθυστερημένος, μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου (323 π.Χ.) τα «τζάκια» της εποχής Αντίπατρος – Περδίκας – Κάσσανδρος τον ανακήρυξαν βασιλέα για να κυβερνάνε οι ίδιοι από τα παρασκήνια.