Κύριο χαρακτηριστικό των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου ήταν η απουσία πολιτικού λόγου. Ο λαός οδηγήθηκε στην κάλπη, όχι τόσο γιατί πείστηκε από τα ανύπαρκτα προγράμματα των κομμάτων και τις νεφελώδεις υποσχέσεις των πολιτικών, αλλά περισσότερο από τη διάθεση καταδίκης της αλαζονείας και της διαφθοράς.

Έτερο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ουδείς εκ των δύο διεκδικητών διέθετε πιστοποιητικό προτέρου εντίμου βίου, ούτε κανείς έπεισε φυσικά με τις αερολογίες περί «ανανέωσης» ή με την άγαρμπη απόσυρσης των πιο ξεφωνημένων από τα σκάνδαλα στελεχών.

Σημαντικό ρόλο έπαιξαν επίσης οι σειρήνες των ΜΜΕ και τα λοιπά φερέφωνα του συστήματος που επέσειαν εκβιαστικά την αβεβαιότητα της οικονομικής κρίσης και τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας.

Εν τέλει η εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί κανέναν προσωπικό θρίαμβο του Γιωργάκη, οφείλεται κατά μέγα μέρος στην απόλυτη χρεοκοπία της κυβέρνησης Καραμανλή και στην απουσία οποιασδήποτε προοπτικής από τα υπόλοιπα καθεστωτικά κόμματα. Με απλά λόγια, το 1981 η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ ήταν ψήφος ελπίδας. Τώρα είναι ψήφος απελπισίας.

Είναι φανερό ότι με την επιλογή του αυτή ο λαός όχι μόνο δεν έδωσε λευκή επιταγή στο ΠΑΣΟΚ, ή συγχωροχάρτι για τις προηγούμενες απάτες και λαμογιές, αλλά ούτε και περίοδο χάριτος, και υπενθύμισε ότι πολύ σύντομα μια «νωπή εντολή» μπορεί να μετατραπεί σε ηχηρό ανάθεμα.

Πεντέμισι χρόνια πριν, όπως ασφαλώς όλοι θυμόμαστε, είχαμε επανάληψη του ίδιου ακριβώς σκηνικού. Ο πράσινος Σημίτης βουλιάζει μέσα στη διαφθορά, τα σκάνδαλα και την κακοδιαχείριση. Μόνο που εκείνος ήταν πιο πονηρός-ή πιο σβέλτος-και παρέδωσε το μαγαζί π.χ. (προ χυλόπιτας). Ο γαλάζιος Καραμανλής κερδίζει περίπατο τις εκλογές με σημαία την πάταξη της διαφθοράς, το νοικοκύρεμα της οικονομίας και την επανίδρυση τους κράτους.

Σήμερα, το μόνο που άλλαξε είναι το χρώμα (εναλλαγή χρωμάτων).

Ο γαλάζιος βούλιαξε μέσα στα τεράστια σκάνδαλα και τη διαφθορά αφού πρόλαβε επιπλέον να μας κάψει (δις), να καταργήσει το οκτάωρο, να διαλύσει ασφαλιστικό-υγεία-παιδεία, να πάει την ανεργία στα ύψη και να καταστήσει τους εργαζόμενους ακόμη πιο φτωχούς και τους βιομήχανους-εφοπλιστές-τραπεζίτες ακόμη πιο πλούσιους (η καλούμενη «οικονομική κρίση»).

Ο πράσινος Γιωργάκης, που χάριν της περιστάσεως προβιβάστηκε σε Γιώργο, κερδίζει την εντολή-ελλείψει αντιπάλου και με τις ορμόνες των ΜΜΕ-έχοντας σημαία την ανάταξη της οικονομίας, τη διαφάνεια και την πάταξη της διαφθοράς (εκ νέου)!

Το πρώτο που παρατηρεί κανείς την επαύριον των εκλογών είναι η ευφορία των αφεντικών. Πρώτοι των πρώτων οι εκπρόσωποί τους, Δασκαλόπουλος (βιομήχανοι), Μίχαλος (εμποροβιοτέχνες), Προβόπουλος (τραπεζίτες), έσπευσαν να συγχαρούν τον νεοεκλεγέντα με δηλώσεις του τύπου: «Επιτέλους ο τόπος απέκτησε αξιοπιστία και ισχυρή κυβέρνηση». Φυσικά έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν γιατί ανήκουν σ’ αυτούς ακριβώς που θα στηρίξει ο Γιωργάκης. Όπως δεσμεύτηκε προεκλογικά στους μη έχοντες. Όπως προκύπτει άλλωστε και από τη συμμετοχή τους στη φορολόγηση, αφού οι περισσότεροι εξ’ αυτών πληρώνουν λιγότερο φόρο και από μία καθαρίστρια!

Στο άλλο στρατόπεδο τώρα, στους έχοντες, το ξήλωμα άρχισε αμέσως και μάλιστα από τα «ρετιρέ», τους ανασφάλιστους συμβασιούχους των 400€ (Stage) που ήδη πετάχτηκαν στο δρόμο. Και εδώ, για να λέμε και τα θετικά του άρτι αναβαθμισθέντος κληρονόμου, βλέπουμε ότι τηρεί κατά γράμμα άλλη μία προεκλογική δέσμευση, ότι «δεν θα υπάρξει καθεστώς εργασιακής ομηρίας».

Πράγματι!

Κατά τα άλλα οι μέχρι τώρα εξαγγελίες του οικονομικού επιτελείου είναι κάποια επιδόματα – ψιχία τόπου ελεημοσύνης και κάποια πυροτεχνήματα για δήθεν περικοπές στις δαπάνες και στις σπατάλες.

Και φυσικά κατά τη συνήθη πρακτική όλων των κυβερνήσεων ανεξαρτήτως αποχρώσεως, ακονίζουν τα μαχαίρια για νέα φοροεπιδρομή, για νέα πολυετή λιτότητα, για ολοκληρωτική κατεδάφιση σε ασφαλιστικό και εργασιακές σχέσεις, σε απόλυτη συμφωνία και με τις εντολές Αλμούνια που γνώριζαν και πριν από τις εκλογές!

Από την εποχή της καθόδου των Δωριέων και εντεύθεν, όλες οι νεοεκλεγείσες κυβερνήσεις παραλαμβάνουν χάος, καμένη γη και άδεια ταμεία, φροντίζουν δε να τα παραδώσουν στις επόμενες στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Χωρίς να πρωτοτυπήσει ούτε σε αυτό ο πρώην Γιωργάκης, πριν καλά καλά ζεστάνει τον κώλο του στην καρέκλα του Μαξίμου, έσπευσε να δηλώσει «έκπληκτος» ότι το έλλειμμα τελικά είναι τεράστιο και πως οι προηγούμενοι απατεώνες έδιναν πλαστά στοιχεία στην Ε.Ε. Αυτό σε πολύ απλά Ελληνικά σημαίνει αποχαιρετίστε κάθε ελπίδα για αυξήσεις και παροχές και ετοιμαστείτε για καινούργια χαράτσια.

Μας ζητάει να ανασκουμπωθούμε όλοι μαζί για να αντιμετωπίσουμε αυτό το τεράστιας εθνικής σημασίας πρόβλημα!

Μα, Γιωργάκη μου, δεν το δημιουργήσαμε εμείς αυτό το έλλειμμα, δεν συμμετείχαμε στο τρελό φαγοπότι, πώς έρχεσαι θρασύτατα και μας ζητάς να πληρώσουμε τον λογαριασμό; Νομίζεις ότι ξεχάσαμε πως με το ίδιο ακριβώς κόλπο -την περιβόητη απογραφή- αθέτησε και ο Καραμανλής τις δικές του προεκλογικές δεσμεύσεις; Νισάφι πια!

Κανένας δεν πιστεύει φυσικά ότι για τη σημερινή κατάρρευση της οικονομίας ευθύνεται μόνο η κακή διακυβέρνηση των τελευταίων 5-6 χρόνων. Η πολιτική και των δύο κομμάτων που διαχειρίστηκαν την εξουσία τα τελευταία 35 χρόνια, είτε ονομάζεται νέο-φιλελευθερισμός ή εκσυγχρονισμός ή νοικοκύρεμα ή όπως αλλιώς θέλεις, είναι ταυτόσημη και απολύτως σύμφωνη με τις ντιρεκτίβες και τις εντολές της Ε.Ε.

Αποβιομηχάνιση – χτύπημα της πρωτογενούς παραγωγής -ιδίως της αγροτικής, που έχει περιέλθει σε τραγική μοίρα- και μετατροπή μας σε μια απόλυτα εξαρτημένη χώρα υπηρεσιών.

Και τα δύο κόμματα εφάρμοσαν πιστά το μοντέλο λιτότητα για τον λαό, ασυδοσία και υπερκέρδη για το κεφάλαιο και αντί για φως στο βάθος του τούνελ, αντικρίζουμε σήμερα ερείπια.

Και μας ζητάνε να πιστέψουμε ότι εφαρμόζοντας πάλι την ίδια ακριβώς συνταγή, θα βγούμε από την κρίση.

Χριστόδουλος Ξηρός

25 Οκτωβρίου 2009, Φυλακές Κορυδαλλού – Ειδική πτέρυγα απομόνωσης