«Βρίσκομαι σήμερα εδώ με ανάμεικτα συναισθήματα. Πριν από όλα, με την σκέψη στα θύματα της τρομοκρατίας, τιμώντας την ημέρα μνήμης. Ένα χρέος της πολιτείας προς τους αδικοχαμένους, αλλά και τις οικογένειές τους. Πολύ από εσάς βρίσκεστε σήμερα μαζί μας και σας ευχαριστώ. Μια τέτοια οικογένεια είναι και η δική μου. Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, πριν από 30 χρόνια, σφράγισε όλους τους ανθρώπους γύρω του. Όσο για μένα, σήμανε το τέλος της νεότητάς μου. Το τέλος της αθωότητάς μου. Ταυτόχρονα όμως χαλύβδωσε και την πίστη μου στη δημοκρατία, στα βήματα του Κωνσταντίου Μητσοτάκη, ο οποίος με ζεστό ακόμη το αίμα του Παύλου, επέλεξε τότε να απευθυνθεί αμέσως στο εθνικό Κοινοβούλιο για να απαντήσει στις σφαίρες των λίγων με την ενότητα των πολλών» τόνισε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, στην εκδήλωση μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας που πραγματοποιείται στο Πολεμικό Μουσείο.
Ο πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι διακατέχεται από πίκρα γιατί μεσολάβησαν πολλά χρόνια και πολλά θύματα μέχρι να λογοδοτήσουν οι ένοχοι. Και γιατί ενώ σχεδόν παντού στον κόσμο, στη Δυτική Ευρώπη, η εξάρθρωση αυτού του είδους της τρομοκρατίας υπήρξε κεκτημένο ήδη από τη δεκαετία του ’80, στην Ελλάδα εξακολουθεί να αφήνει τα ίχνη της ακόμη και σήμερα. «Σε άλλη κλίμακα ευτυχώς, αλλά πάντα με το ίδιο μίσος προς την κοινωνία. Μια κοινωνία η οποία φάνηκε αμήχανη και συχνά διστακτική. Κάτι που επέτρεψε στη βία να γεννά βία. Να προσθέτει νέο αίμα στο αίμα που είχε ήδη χυθεί» είπε.
Επισήμανε ότι μετέχει στη σημερινή εκδήλωση και με την αίσθηση καθήκοντος ως εκλεγμένος πρωθυπουργός που οφείλει να προστατεύει τη δημοκρατική ζωή και να εγγυάται το κράτος δικαίου. «Την ταυτόχρονη ισχύ των ατομικών ελευθεριών από τη μία και της δημόσιας ασφάλειας από την άλλη. Αυτός ο συγκερασμός αποτυπώνει το μεγαλείο του πολιτεύματός μας. Αλλά και το διαρκές στοίχημα κάθε σύγχρονης δημοκρατίας. Αυτή τη δύσκολη ισορροπία μεταξύ της ευαισθησίας για τον πολίτη και τα δικαιώματά του και της αποτελεσματικότητας υπέρ του κοινωνικού συνόλου» πρόσθεσε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισήμανε ότι «είναι καιρός επιτέλους η μνήμη των θυμάτων της τρομοκρατίας να αποκτήσει και στην πατρίδα μας τις διαστάσεις που της αξίζουν, γιατί δυστυχώς αυτή η μνήμη υπήρξε ελλειμματική, πρόσκαιρη και συχνά ρηχή. Έτσι η λήθη μετατρεπόταν σε ένα δεύτερο θάνατο για κάθε αθώο θύμα της βίας και του θράσους. Είναι καιρός όμως η μνήμη των αδικοχαμένων να αποκατασταθεί και με βάση το χαρακτήρα που της αρμόζει. Ως μια τραυματική εμπειρία η οποία μεταβολίζεται όμως σε ένα ιστορικό δίδαγμα. Μέχρι τώρα πολιτική βούληση είτε δεν υπήρξε, είτε δεν συναντήθηκε με μια παλλαϊκή αντίδραση όπως αυτή που υπήρξε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Φωτεινές εξαιρέσεις, όπως η κίνηση “Ως Εδώ” ευαισθητοποίησαν πολλούς, αλλά για όλους εμάς που συμμετείχαμε ως απλοί πολίτες σε αυτές τις πρωτοβουλίες υπήρχε πάντα το παράπονο γιατί είμαστε τόσοι λίγοι».
