Είναι προφανές πως τα πολιτικά κόμματα αντιμετωπίζουν τις Ευρωεκλογές ως «την απόλυτη Δημοσκόπηση» -και μάλιστα υπό πραγματικές συνθήκες και όχι ως άσκηση επί χάρτου. Με αυτήν την έννοια, το αποτέλεσμά τους δικαίως αναμένεται να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Αν σε αυτό το σκηνικό προσθέσει κανείς και την απόφαση να ληφθούν σκληρά οικονομικά μέτρα (τα οποία θα πρέπει να αποδώσουν κατ’ ελάχιστο έως την 24η Οκτωβρίου, ημέρα δημοσιοποίησης της φθινοπωρινής έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελληνική Οικονομία), τότε καθίσταται σαφές πως η όποια Διακυβέρνηση οφείλει να απολαμβάνει κάποιας «ανοχής» από την Κοινωνία.
Με αυτές τις σκέψεις να ζυμώνονται στους πολιτικούς εγκεφάλους και στο επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου, η ημερομηνία προσφυγής στις εθνικές πλέον κάλπες αποτελεί προς το παρόν το ζητούμενο.
Ανώτερο κυβερνητικό στέλεχος, με ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής τακτικής, το οποίο δεν συνηθίζει να κρύβει τις σκέψεις του (όταν βεβαίως επιθυμεί να τις εξωτερικεύσει) είναι σαφές όταν αναλύει τα δεδομένα. «Αν στις Ευρωεκλογές η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων είναι από 3 μονάδες και κάτω, τότε δεν υφίσταται πρόβλημα και οι εκλογές μετατίθενται για τον Μάρτη του 2010, αν και εφόσον τότε οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν θα είναι σε θέση να «βγάλουν» Πρόεδρο Δημοκρατίας. Αν η διαφορά στις Ευρωεκλογές υπερβεί τις 4 μονάδες, τότε η Κυβέρνηση θα είναι αναγκασμένη να προκηρύξει εκλογές τον Σεπτέμβριο. Ο λόγος είναι απλός. Μία μεγάλη διαφορά στις Ευρωεκλογές δεν θα νομιμοποιεί την Κυβέρνηση και δεν θα της επιτρέπει να κυβερνήσει με αυτήν την πλειοψηφία, που διαθέτει, και με τις σοβαρές επιπλοκές, που υφίστανται ήδη στην Οικονομία».
Είναι απορίας άξιον, πώς η «ομολογία» του ανώτερου κυβερνητικού στελέχους συμπίπτει με την θεωρεία της μεταβατικής αλλαγής στη Νέα Δημοκρατία.
Τα λόγια του ανώτερου κυβερνητικού στελέχους, πάντως, έρχονται να επιβεβαιώσουν εκείνους που στη Ρηγίλλης αλλά και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας επιζητούν την προσφυγή στις κάλπες. Ορισμένοι εξ αυτών θεωρούσαν, μάλιστα, πως οι διπλές εκλογές τον Ιούνιο θα ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεκαθαριστούν τα πράγματα, με το επιχείρημα ότι οι ψηφοφόροι θα εκτονωθούν στην Ευρωκάλπη και θα συσπειρωθούν στην εθνική ψηφοδόχο.
Η αντίθετη άποψη
Την αντίθετη άποψη φέρεται να υποστηρίζει ο εκ των βασικών συνεργατών του Κώστα Καραμανλή, Γιάννης Λούλης. Η δική του θεωρεία, μετά τον αποτυχημένο Σεπτέμβριο του 2008 και την κατρακύλα που αποτυπώθηκε στις Δημοσκοπήσεις, συμβούλεψε τον πρωθυπουργό να μην ενδώσει σε ηττοπαθείς τακτικές.
Αντιθέτως, ο κ. Λούλης φέρεται ότι έπεισε τον πρωθυπουργό να «αγοράσει» πολιτικό χρόνο και να επιδιώξει να κυβερνήσει όσο περισσότερο γίνεται -με το εξής επιχείρημα: «Αν είναι να γίνει κάτι και να ανατραπεί το πολιτικό κλίμα, τότε αυτό θα συμβεί μόνον σε βάθος χρόνου». Για λόγους καθαρά ιδιοτελείς, με αυτήν την άποψη συντάσσονται εκείνοι οι βουλευτές, που ήδη γνωρίζουν πως δεν επανεκλέγονται, αν η Νέα Δημοκρατία είναι δεύτερο κόμμα στις εκλογές, καθώς και εκείνα τα στελέχη που ξέρουν πως δεν θα έχουν πολιτικό μέλλον, αν και εφόσον η αρχηγεία της Νέας Δημοκρατίας περάσει σε άλλα χέρια -και μάλιστα εν πλώ ή μετά από συντριβή σε εκλογές.
Οι γραμμές των χαρακωμάτων
Ανάμεσα στις δύο γραμμές, ο Κώστας Καραμανλής ελίσσεται έχοντας διασφαλίσει την ανοχή του ΛΑΟΣ, που ο πρόεδρός του την παρέχει ευελπιστώντας να παίξει το δικό του ενδοπαραταξιακό παιγνίδι (και άρα χρειάζεται και αυτός χρόνο -τουλάχιστον έως τον Μάρτιο του 2010), αλλά και την ανοχή των διαπλεκομένων συμφερόντων που βρίσκονται προς το παρόν σε σύγκρουση με τον Γιώργο Παπανδρέου. Υπ’ αυτήν την έννοια, τουλάχιστον ως προς τις Ευρωεκλογές, το πολιτικό παιγνίδι θα κριθεί από την αποτελεσματικότητα της επιρροής που διαθέτουν στην Κοινωνία εκείνα τα συμφέροντα, τα οποία αυτή την στιγμή προκρίνουν τον Κώστα Καραμανλή. Ήδη η μάχη είναι αδυσώπητη και η Ιπποκράτους πέρασε στην αντεπίθεση, καταγγέλλοντας τα διαπλεκόμενα που επιχειρούν να χειραγωγήσουν την αυτονομία της Πολιτικής και των πολιτικών. Σύμφωνα με πληροφορίες, και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση οι «γραμμές» δεν είναι ξεκάθαρες. Κι εκεί διαπιστώνονται διαφωνίες, όπως η αυτή η τελευταία μεταξύ του κ. Πάνου Μπεγλίτη (υποστηρίζει την σκλήρυνση της στάσης του ΠΑΣΟΚ έναντι των Εκδοτικών Συγκροτημάτων) και του κ Δημήτρη Ρέππα, που υποστηρίζει μία πιό «εύκαμπτη» τακτική.
