«Την 100% αποζημίωση των πληγέντων από τις νέες πλημμύρες σε Θεσσαλία και Εύβοια από ευρωενωσιακά κονδύλια» διεκδικεί η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, με ερώτηση που κατέθεσαν προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή οι ευρωβουλευτές του κόμματος Κώστας Παπαδάκης και Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος, στην οποία, σύμφωνα με σχετική ενημέρωση, αναφέρουν τα εξής:
«Δύο φορές σε λιγότερο από έναν μήνα επλήγησαν η Εύβοια και η Θεσσαλία από καταστροφικές πλημμύρες, με τις δεύτερες στο τέλος του Σεπτέμβρη να αποτελειώνουν ό,τι είχε απομείνει όρθιο από την πρώτη.
Ολόκληρα χωριά στην Καρδίτσα κυριολεκτικά χάθηκαν κάτω από τόνους λάσπης, εκατοντάδες σπίτια πλημμύρισαν, χιλιάδες κάτοικοι στις πόλεις της Θεσσαλίας και της Εύβοιας αντιμετώπισαν τόνους λάσπης, τεράστια, δε, τα προβλήματα από τη διακοπή των οδικών συνδέσεων, την καταστροφή γεφυρών, αλλά και το δίκτυο ύδρευσης στον Βόλο, ενώ είναι ανυπολόγιστες οι καταστροφές στην αγροτική παραγωγή όλων των περιοχών.
Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη ήταν ακόμα ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, αφού κυβέρνηση, Δήμοι και Περιφέρειες δεν πήραν απολύτως κανένα μέτρο για να μην αποβεί μοιραία η δεύτερη κακοκαιρία. Έτσι η νεροποντή που ήρθε βρήκε κατεστραμμένες υποδομές, φρεάτια ακαθάριστα, όπως επίσης και ρέματα και ποτάμια. Δηλαδή βρήκε τις πόλεις και τα χωριά ανοχύρωτα όπως ακριβώς ήταν και στην πρώτη κακοκαιρία. Ειδικά στην Εύβοια η νεροποντή ήταν ένα ακόμα πλήγμα για τους ήδη χτυπημένους από τις φωτιές των τελευταίων χρόνων κατοίκους και αγρότες.
Ξανά και ξανά καταρρίπτεται με πάταγο το κυβερνητικό αφήγημα περί “πρωτοφανών φαινομένων” που δήθεν δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστούν, αφήγημα που ντύνεται με “επιστημονικές” τραγελαφικές δηλώσεις περί κακοκαιριών που εμφανίζονται κάθε 16.000 χρόνια!
Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη η αντίθεση ανάμεσα στα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων από τη μία που αποτελούν προτεραιότητα για κυβερνήσεις, δημοτικές και περιφερειακές αρχές, και την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού από την άλλη, που θυσιάζεται στο όνομα του “κόστους”.
Για αυτό και δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο πρόληψης και προστασίας από τα καιρικά φαινόμενα εκτός από το 112 του “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”.
Για αυτό και στους προϋπολογισμούς των Περιφερειών προβλέπονται ελάχιστα, και εκταμιεύονται ακόμα λιγότερα χρήματα για την αντιπλημμυρική προστασία και μάλιστα για αποσπασματικά έργα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αττική (που στην τελευταία κακοκαιρία αντιμετώπισε κι αυτή πλημμυρικά φαινόμενα) στην οποία η περιφερειακή Αρχή προϋπολόγισε 404 εκατ. ευρώ για 117 έργα, με τις προτεινόμενες πιστώσεις να είναι τελικά μόλις 9,86 εκατ. ευρώ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βέβαια γνωρίζει πολύ καλά την κατάσταση που περιγράφηκε παραπάνω, αφού είναι οι δικές της Οδηγίες που θέτουν ως κριτήριο της αντιπλημμυρικής προστασίας αλλά και όλων των έργων πρόληψης και προστασίας την οικοδομική αποδοτικότητα των περιοχών που πλήττονται και το κόστος στον τομέα της διαχείρισης των κινδύνων πλημμύρας.
Άλλωστε, σύμφωνα με τη λογική της “προτεραιοποίησης” της ΕΕ, “οι κίνδυνοι πλημμύρας σε ορισμένες περιοχές εντός της Κοινότητας μπορεί να θεωρηθεί ότι στερούνται σημασίας, παραδείγματος χάριν (…) σε αραιοκατοικημένες περιοχές ή ακατοίκητες περιοχές (…) ή σε περιοχές με περιορισμένους οικονομικούς πόρους”, πράγμα που πια οι πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας και της Εύβοιας το έχουν βιώσει με τον πλέον τραγικό τρόπο.
Οι κούφιες υποσχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης για αποζημιώσεις-ψίχουλα (που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι καν ακατάσχετες και οι πληγέντες τις χάνουν από τις τράπεζες πριν καν τις πάρουν) δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανελαστικές και επείγουσες ανάγκες των πλημμυροπαθών, οι οποίοι ήδη οργανώνονται και διεκδικούν κάνοντας για άλλη μια φορά πράξη το σύνθημα “μόνο ο λαός σώζει τον λαό”».
Βάσει αυτών, οι ευρωβουλευτές του κόμματος υπέβαλαν τα εξής ερωτήματα:
«Ερωτάται η Επιτροπή πώς τοποθετείται:
– Στο αίτημα για άμεση κινητοποίηση του “Ταμείου Αλληλεγγύης” για αποζημίωση 100% στους πληγέντες της Εύβοιας και της Θεσσαλίας, αίροντας τον όρο περί μη επιλέξιμων ιδιωτικών αποζημιώσεων, όπως και άλλων ευρωενωσιακών κονδυλίων που πριμοδοτούν τους επιχειρηματικούς ομίλους και θα μπορούσαν να διατεθούν για όλες τις ανάγκες των πλημμυροπαθών.
– Στο γεγονός ότι βάσει της Οδηγίας (2007/60/ΕΚ) τα αντιπλημμυρικά έργα δεν σχεδιάζονται με βάση τις ανάγκες των κατοίκων αλλά με βάση την οικονομική ανταποδοτικότητά τους και του χαμηλού κόστους τους, με αποτέλεσμα να χάνονται ζωές, περιουσίες και καλλιέργειες».
