«Όλοι φέρουμε ένα ιστορικό βάρος ευθύνης» αναφέρει ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χρυσοχοΐδης σε κείμενό του στην προσωπική του ιστοσελίδα, όπου εκθέτει δέκα θέσεις ενόψει του συνεδρίου του κινήματος και συμπληρώνει «Να επινοήσουμε τους όρους επιβίωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στην επόμενη φάση τον ρόλο του στην ανασυγκρότηση της Παράταξης. Αυτή είναι η ιστορικότητα του Συνεδρίου. Συνέδρια χωρίς ένα κεντρικό ερώτημα δεν έχουν περιεχόμενο. Όπως και Συνέδρια με λάθος ερωτήματα είναι χαμένες ευκαιρίες».
Οι δέκα θέσεις του κ. Χρυσοχοΐδη:
Διατρέχουμε δύο κινδύνους. Πρώτον, το Συνέδριο να αποτελέσει ένα εσωκομματικό δημοψήφισμα για ένα μη θέμα (ρόλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη διακυβέρνηση της χώρας). Δεύτερον, η μάχη των ιδεών να ηττηθεί από παλαιού τύπου εσωτερικούς ανταγωνισμούς για συσχετισμούς που δεν έχουν κανένα κοινωνικό σημείο αναφοράς.
3. Οφείλουμε απάντηση στο ερώτημα «τι έγινε;». Όλοι κάναμε λάθη. Έχουμε την τόλμη να μιλήσουμε γι’ αυτά γιατί έχουμε ηθικό έρμα. Βιώσαμε στιγμές που το μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον δεν συμβάδισε με το βραχυπρόθεσμο κομματικό συμφέρον. Ξέραμε ότι οι αποφάσεις που πήραμε, ακόμα και αν δικαιωθούν ιστορικά, πολιτικά τιμωρούνται.
4. Το μέγεθος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει αλλάξει. Ωστόσο, ο λόγος και οι πράξεις μας δεν μας κάνουν «μικρότερους» ούτε μειώνουν την ευθύνη μας. Απεναντίας, την καθιστούν πολλαπλάσια και έναντι της Δημοκρατικής Παράταξης, που τα μεγέθη της παραμένουν μεγάλα, και έναντι της χώρας.
5. Η οπτική μας για τα πράγματα δεν καθορίζεται από τη συγκυρία των δημοσκοπικών επιρροών, αλλά από την ελπίδα της κοινωνίας για σταθερότητα και ανάπτυξη, και την προσδοκία μίας κρίσιμης κοινωνικής πλειοψηφίας -με «αίσθηση του ανήκειν» στην Δημοκρατική Παράταξη- για πολιτική εκπροσώπηση στην νέα πραγματικότητα της χώρας.
6. Η πολιτική, οι ιδέες και η προοδευτική ματιά στο τι συμβαίνει έχουν υποχωρήσει. Όταν οι ιδέες υποχωρούν, η Δημοκρατία απειλείται. Η ανασυγκρότηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Παράταξης είναι πρωτίστως εγχείρημα ιδεολογικό. Είναι η υπεράσπιση της Δημοκρατίας απέναντι στον φασισμό. Είναι η πολιτική και προγραμματική συγκρότηση της κοινωνικής μεταρρύθμισης απέναντι στον -εγχειριδιακού τύπου- μεταρρυθμισμό χωρίς κοινωνική αναφορά.
7. Ο ιδεολογικός, αξιακός και πολιτικός πυρήνας αυτού του προγραμματικού πλαισίου είναι οι μεγάλες ανακατανομές ισχύος, πόρων και ευκαιριών που χρειάζεται η χώρα: από την οικονομία του παρασιτικού κεφαλαίου της ανομίας και των πελατειακών σχέσεων στην πραγματική, εξωστρεφή οικονομία των εργαζομένων και των παραγωγών, από την παρεοκρατία των λίγων ισχυρών στην αξιοσύνη και τις ίσες ευκαιρίες για τους πολλούς.
8. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να υπηρετήσει την κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να πάρει οριστικό διαζύγιο από τον κρατισμό. Η νέα σχέση εμπιστοσύνης με τις δυνάμεις της παραγωγής και της εργασίας περνά μέσα από την πολιτική και θεσμική υπεράσπιση της «σιωπηλής πλειοψηφίας» που παραδοσιακά βρίσκεται «εκτός των τειχών» του συστήματος.
9. Η ανανέωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι αίτημα και όχι άλλοθι. Δεν διεκδικείται ως όχημα απαλλαγής από τον λεγόμενο «κυβερνητισμό», αλλά ως αίτημα αποκατάστασης του ιστορικού συγκριτικού πλεονεκτήματος της Παράταξης σε ιδέες και ανθρώπους.
10. Καμία κρίση δεν ξεπερνιέται χωρίς κοινωνική ενότητα και δημιουργική συλλογική ηγεσία. Η εθνική συνεννόηση για την έξοδο από την κρίση και η ενότητα της Παράταξης δεν χωρούν σπατάλη δυνάμεων. Είναι ευθύνη όλων μας.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Παπατσάκωνα
