Πρόκειται για παγκόσμια πρώτη. Για άλλους η εξέλιξη με την υπόθεση της Προανακριτικής Επιτροπής στη Βουλή πρέπει να συμπεριληφθεί στον κατάλογο των βραβείων Γκίνες. Είναι η πρώτη φορά στα ελληνικά πολιτικά χρονικά και εξ όσων προκύπτει από διεθνή αρχεία και παγκοσμίως που μία κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή αποχωρεί από μία τέτοια συζήτηση, ομολογώντας εμμέσως πως αμφιβάλλει για τη διατήρηση της ίδιας της πλειοψηφίας της.
Απεφεύχθη η ψηφοφορία
Μετά από μία έντονη συζήτηση στη Βουλή, την αποχώρηση του ΛΑΟΣ, την αποχώρηση του ΚΚΕ και τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Σιούφας, απεφάνθησαν πως η μεν πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, αορίστως εξακολουθεί να παραμένει, αλλά δεν θα διεξαχθεί ψηφοφορία, η οποία θα οδηγούσε μαθηματικά στην απόριψη της πρότασης.
Μετά από αυτή την συμφωνία κυρίων το ζήτημα έληξε.
Μία συζήτηση χωρίς αντικείμενο
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, γιατί υφίσταται και η άλλη πλευρά που συμβάλλει στην απίστευτη κοροϊδία- τραγωδία που εκθέτει τον πολιτικό βίο της χώρας. Είναι το ότι τα κόμματα της Αντιπολίτευσης συζήτησαν σήμερα στη Βουλή τα της Προανακριτικής Επιτροπής γνωρίζοντας πως α) δεν διαθέτουν την απαιτούμενη πλειοψηφία των 151 βουλευτών για να την επιβάλλουν 2) Ότι η συζήτηση δεν έχει καμία έννοια από την στιγμή που δεν υπάρξει άμεση αντιπαράθεση με τις κυβερνητικές θέσεις επί του ζητήματος, θα είναι δηλαδή μία άνευ αντικειμένου παράθεση μονολόγων και γ) ότι ο πρόεδρος της Βουλής και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας θα προεδρεύσει της άνευ αντικειμένου συζήτησης και στο τέλος ως νομιμόφρων στέλεχος θα αποχωρήσει, αποδεχόμενος την κομματική γραμμή που χάραξε η Ρηγίλλης με το Non Paper που έσπευσε να μοιράσει χθες βράδυ στο κομματικά και κοινοβουλευτικά στελέχη της.
Όταν κυβερνά ο φόβος
Με λίγα λόγια και λίγες μόνον ώρες μετά την αποχώρηση από το πολιτικό προσκήνιο του Θόδωρου Ρουσόπουλου, πρωταγωνιστή μεν, αλλά όχι μοναδικού αυτής της υπόθεσης, η πολιτική ζωή του τόπου ομοιάζει με θέατρο μαριονέτων που κινούνται κρεμάμενες από νήματα που άλλοι κινούν πίσω από τα σκηνικά.
Η απόφαση της Νέας Δημοκρατίας να απόσχει της κοινοβουλευτικής διαδικασίας επεβλήθη από την ομάδα σκέψης του Υπουργού Εσωτερικών, Προκόπη Παυλόπουλου. Η στελεχιακή αυτή ομάδα εκτίμησε και όχι αδικαιολόγητα, πως ο αριθμός των ενδεχόμενων «ανταρτών» που θα μπορούσαν να υπερψηφίσουν την πρόταση του ΠΑΣΟΚ ή να ρίξουν λευκό ή άκυρο στην κάλπη της Βουλή, αγγίζει τους 15. Σε μία τέτοια περίπτωση η Κυβέρνηση θα έπρεπε ή να αποδεχτεί πως απώλεσε την Δεδηλωμένη και να πέσει ή να ζητήσει πάραυτα ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο, ενέργεια που θα την διέσυρε ακόμη περισσότερο και θα ισοπέδωνε το ηθικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ. Αυτή ήταν η εκτίμηση της Σχολής Παυλόπουλου.
Υπήρξε και αντίλογος από τον Γιώργο Σουφλιά, τον Ευριπίδη Στυλιανίδη και την Ντόρα Μπακογιάννη, που επέλεγαν την σύγκρουση στη Βουλή με τα ρίσκα που συνεπάγεται.
Εκ των προαναφερθέντων προκύπτει πως η λογική που υιοθέτησε η Νέα Δημοκρατία εφάπτεται του λεγόμενου «Συνδρόμου της Φυλλοροής», ασθένειας που πλήττει συνήθως τα κόμματα εξουσίας όταν εισέρχονται στην περίοδο της παρακμής τους. Παλαιότερα οι πολιτικοί συνήθιζαν να χρησιμοποιούν μία άλλη φράση, πως «Τα τρωκτικά εγκαταλείπουν πρώτα το σκάφος που βουλιάζει».
Πάνω απ’ όλα η Επικοινωνιακή Πολιτική
Στην αντίπερα όχθη ωστόσο η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν είχε κανένα λόγο να συνδράμει με την παρουσία της στην παράσταση του παραλόγου που στήθηκε στη Βουλή με την σημερινή άνευ αντικειμένου συζήτηση. Και όμως το έκανε. Ο λόγος είναι απλός. Και η Αντιπολίτευση και κυρίως το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν με γνώμονα το επικοινωνιακό δόγμα που θέλει την πολιτική να ασκείται μεταξύ Τηλεόρασης και Δημοσκόπων. Αυτό το «Δόγμα Συγκελά», που πρώτος ο σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν υιοθέτησε στην Ευρώπη, εισάγοντάς το κατευθείαν από την Πλατεία Μάντισον της Νέας Υόρκης, όπως έλεγε και ο Γεώργιος Μαύρος, μακαρίτης πια, φαίνεται να κυριαρχεί στις σκέψεις των συμβούλων και της Χαριλάου Τρικούπη, όπως κυριαρχούσε επί μία πενταετία στα μυαλά της Ομάδας Ρουσόπουλου στο Μαξίμου.
Ερμηνείες και Παρερμηνείες
Ως γνωστόν το Σύνταγμα είναι ένα κείμενο που δέχεται ερμηνείες. Επί τη βάση αυτής της αντικειμενικής δυνατότητας η Κυβέρνηση «ερμήνευσε» το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής με τον τρόπο που ταίριαζε στην απόφασή της να αποχωρήσει από την σημερινή συζήτηση στη Βουλή. Στο Non Paper της Ρηγίλλης η Χαριλάου Τρικούπη είχε απαντήσει με ένα σημείωμα του «ΙΣΤΑΜΕ» που είναι επίσης πειστικότατο και βασίζεται και αυτό σε ερμηνεία του Συντάγματος, του Νόμου και του Κανονισμού της Βουλής. Με λίγα λόγια δεν είναι καθόλου σίγουρο πως ισχύει το βασικό επιχείρημα της Συμπολίτευσης που βασίζεται στο ότι αν καταψηφιστεί η σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, τότε δεν υπάρχει δυνατότητα να υποβληθεί νέα πρόταση στη Βουλή σύστασής της για την ίδια υπόθεση και αντικείμενο.
Ο πολίτης ωστόσο που παρακολούθησε αμήχανος το θέατρο εντυπώσεων δεν είναι ούτε ειδικός περί την νομική επιστήμη. Σε αυτόν τον πολίτη μένει η πικρή γεύση πως κάποιος(οι) τον κοροϊδεύει. Ενδεχομένως για το λόγο αυτό αρνείται πεισματικά, κατά τις δημοσκοπήσεις, να δώσει αμαχητί την ψήφο του στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας παίζοντας με την περίφημη Αυτοδυναμία.
