«Η αλλαγή κυβέρνησης είναι προϋπόθεση για την αλλαγή πολιτικής και τον αναπροσανατολισμό της χώρας. Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ ή θα είναι πρωταγωνιστικός ή θα είναι ο τελευταίος και καταληκτικός ρόλος της σαραντάχρονης πορείας του».
1. Τα 40 χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου συμπληρώνονται εν μέσω πρωτοφανούς κρίσης. Κι όμως, σ’ αυτήν την περίοδο η Ελλάδα γνώρισε την καλύτερη δημοκρατία κι έφθασε στην υψηλότερη διεθνή θέση ενώ οι Έλληνες κέρδισαν ένα αξιοζήλευτο βιοτικό επίπεδο, από καταβολής ελληνικού κράτους. Αποτελεί ιστορική ειρωνεία ότι το ΠΑΣΟΚ, στις κυβερνήσεις του οποίου πιστώνεται το συντριπτικά μεγάλο ποσοστό των επιτευγμάτων της μεταπολίτευσης, βρίσκεται σε ίσως και οριστική απαξίωση. Την ίδια ώρα η ΝΔ χωρίς ανάλογο θετικό έργο των κυβερνήσεών της, αντιθέτως μάλιστα, ενώ ευθύνεται για την οικονομική κατακρήμνιση της χώρας κατά την περίοδο 2004-2009, κυβερνά. Ασκεί μάλιστα πολιτική αδιαφανή, αυταρχική και έντονα αντικοινωνική σε σύγκριση με την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ την οποία κατήγγειλε και υποσχέθηκε να αλλάξει κερδίζοντας έτσι τις εκλογές.
2. Η αλλαγή κυβέρνησης είναι προϋπόθεση για την αλλαγή πολιτικής και τον αναπροσανατολισμό της χώρας. Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ ή θα είναι πρωταγωνιστικός ή θα είναι ο τελευταίος και καταληκτικός ρόλος της σαραντάχρονης πορείας του. Με πλήρη αυτογνωσία για λάθη και αδυναμίες αλλά και με θαρρετό λόγο οφείλουμε να συμβάλλουμε στην ιστορική αποκατάσταση του ΠΑΣΟΚ γιατί μέσα απ’ αυτήν περνά η ιστορική προοπτική του. Το ίδιο το αυτοκυρίαρχο ΠΑΣΟΚ ήρθε η ώρα να αποφασίσει για το μέλλον του. Αυτό είναι έργο της βάσης του ΠΑΣΟΚ, των ανθρώπων που πίστεψαν και στρατεύθηκαν στο μεγαλύτερο πολιτικό κίνημα της νεώτερης Ελλάδας. Δεν είναι έργο των διαχρονικών επικριτών και πολεμίων του ΠΑΣΟΚ που τώρα επιχαίρουν, ούτε των δυνάμεων της διαπλοκής που θεωρούν πως έχουν την ευκαιρία με αδύναμο και εξαρτημένο το ΠΑΣΟΚ να επιβάλλουν τα δικά τους πρόσωπα και πράγματα στη δημόσια ζωή της χώρας. Απαιτείται ένα συνέδριο ΠΑΣΟΚ ως πράξη ευθύνης απέναντι σ’ αυτούς που έφυγαν και κυρίως στα όσα έρχονται. Σ’ αυτό πρέπει να ληφθούν αποφάσεις μεταξύ άλλων για ζωτικά θέματα της πολιτικής ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ όπως:
α. η επιστημονική και τεκμηριωμένη καταγραφή του περιεχομένου της μεταπολίτευσης και ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η καλλιεργούμενη εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η «μαύρη τρύπα» της μεταπολιτευτικής ιστορίας.
β. η αξιολόγηση της παρουσίας του ΠΑΣΟΚ στην τρέχουσα συγκυρία και η διατύπωση νέας πρότασης για την προοδευτική πολιτική αποσυνδεδεμένη από τον κυβερνητισμό. Η πολιτική σου καθορίζει την κυβερνητική συμμετοχή και όχι το αντίστροφο.
γ. Η τελική απόφαση -με συμμετοχικές διαδικασίες και όχι με παίγνια κορυφής- για το όνομα, τα σύμβολα και την οργανωτική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ.
δ. Η οριοθέτηση των πολιτικών συμμαχιών και συνεργασιών στη βάση ιδίως εθνικών και κοινωνικών προταγμάτων.
3. Η οριοθέτηση Δεξιάς-Αριστεράς σε πείσμα των ανιστόρητων που επιχειρούν να την επιχωματώσουν για να διευκολυνθεί η ηγεμονία της Δεξιάς είναι υπαρκτή και σε τελευταία ανάλυση αποτελεί και ζωτική ανάγκη για τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία. Η Αριστερά οφείλει να είναι στην ουσία της δύναμη συνεργασίας και συνεννόησης και όχι σωτηριολογικό δόγμα και αυταρχική επιβολή. Σε άρθρο μου στην εφημερίδα Τα Νέα στις 5/12/2011 με τίτλο «Για ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς εισαγωγικά», έγραφα : «Το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει μόνο όταν επιτυγχάνει υψηλά εκλογικά ποσοστά αλλά κυρίως με τη διαμόρφωση μιας ευρύτατης συμμαχίας μακράς πνοής». Οι συγκλίσεις σε προοδευτική κατεύθυνση είναι αυτονόητες με συγκεκριμένες προϋποθέσεις όπως κυρίως:
α. Υπεράσπιση της αυτονομίας της πολιτικής ως δημόσιας λειτουργίας που δίνει δύναμη στους πολίτες και την κοινωνία απέναντι στις ολιγαρχίες και τα συμφέροντα των αναίσθητων αγορών.
β. Το πολίτευμα είναι δημοκρατικό, κοινοβουλευτικό, πολυκομματικό και δεν ανέχεται οποιαδήποτε μορφή βίας.
γ. Δραστική ανατροπή της σχέσης αναντιστοιχίας ανάμεσα στο προωθημένο καταναλωτικό πρότυπο και το καθυστερημένο παραγωγικό μοντέλο που είναι και η αιτία της δομικής κρίσης. Ο «πολιτισμός της κατανάλωσης» δίνει τη θέση του στον «πολιτισμό της παραγωγής».
δ. Η θέση της Ελλάδας στον πυρήνα των ευρωπαϊκών θεσμών είναι αδιαπραγμάτευτη. Απορρίπτοντας κάθε ιδέα επιστροφής στη δραχμή δίνουμε με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις τη μάχη για την αλλαγή στην αρχιτεκτονική της δημοσιονομικής πολιτικής και του ευρώ που μετατρέπει σε πλεόνασμα του Βορρά το προκαλούμενο έλλειμμα του Νότου. Από τη σύγκλιση οικονομικών πολιτικών που ασκούνται σε άνισες και διαφορετικές οικονομίες περνάμε στο στόχο για τη σύγκλιση των οικονομιών.
ε. Η κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή είναι πρωταρχικό αγαθό. Προϋπόθεση για την επίτευξή τους είναι η παραγωγή πλούτου που φορολογείται δίκαια για να μπορεί η Πολιτεία να προσφέρει ίσες δυνατότητες για μια αξιοπρεπή ζωή στους πολίτες.
στ. Οι αξίες μιας κοινωνίας παύουν να υπάρχουν όταν το συλλογικό υποτάσσεται στο ατομικό, το κοινωνικό στο κλαδικό και το εθνικό στο κομματικό συμφέρον. Απαιτείται έλεγχος παντού και αξιολόγηση των πάντων στη βάση του θεμελιώδους κανόνα κόστους-οφέλους.
4. Το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι άλλοι πρωταγωνιστές της προοδευτικής παράταξης δεν ακολούθησαν την πεπατημένη. Θεώρησαν πως δεν υπήρχε δρόμος να οδηγεί στον σκοπό της Αλλαγής στη χώρα μας. Άνοιξαν ένα νέο δρόμο ιδρύοντας το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έγραψε τη θετική ιστορία του, γι’ αυτό θα ήταν αυτοχειριασμός να αποδεχθεί το ίδιο βουβό, άβουλο και μοιραίο τη θέση που άλλοι θέλουν να του επιβάλλουν αναγκάζοντας έτσι την Ιστορία να το εγγράψει στο ποινολόγιό της.
