Η Νιόβη Αναγνωστοπούλου, φωτογράφος στο επάγγελμα, διηγείται την πορεία της στο χώρο της φωτογραφίας. Μας αποκαλύπτει το project της με τίτλο “From a Dog Perspective” και μας παρουσιάζει πως είναι ο κόσμος από τα μάτια ενός σκύλου!

Όπως αναφέρει στο esthetic.gr, “Για εμένα, το δικό μου φωτογραφικό ξεκίνημα έγινε στη φύση όταν ήμουν ήδη 10 χρονών παίζοντας με τη φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου βγάζοντας φωτογραφίες με έντομα πάνω σε λουλουδάκια και σύννεφα που χτυπούσαν το ένα πάνω στο άλλο έτοιμα να ρίξουν βροχή. Ο λόγος που έγινα φωτογράφος είναι απλός. Η δυνατότητα που έχουμε να αιχμαλωτίζουμε το χρόνο….τη στιγμή….το δευτερόλεπτο. Ένα δευτερόλεπτο που θα μπορούσε ν’ αλλάξει τα πάντα!! Πατώντας απλά ένα κουμπί. Εκεί είναι και όλη η μαγεία. Γιατί δεν πρόκειται μονάχα για ένα απλό κουμπί. Πρόκειται για συντεταγμένες απόλυτα συγχρονισμένες μεταξύ τους! Αντανακλαστικά, συνείδηση, σκέψη και άποψη. Για φώς και σκοτάδι, για αέρα και νερό, για ισορροπία και δυνατότητες. Χίλια πράγματα που χρειάζονται ένα μόνο μαγικό δευτερόλεπτο για να αιχμαλωτιστεί αυτή η μοναδική στιγμή! Τόσο ίδιοι αλλά και διαφορετικοί είμαστε εμείς οι φωτογράφοι. Γιατί; Είναι ο τρόπος έκφρασης που κάνει τη διαφορά!

Όταν προέκυψε η σειρά “Τοπίο από τα μάτια ενός σκύλου” ή αλλιώς “From a dog’s Perspective” ήταν η ανάγκη μου να ανακαλύψω νέους τρόπους προσέγγισης και οπτικής προοπτικής, να δω τον κόσμο όχι μέσα από τα δικά μου μάτια. Τα μάτια που θα έκαναν την διαφορά δεν ήξερα ακόμα ποια ήταν….

Ώσπου…. Μια φωτογραφία δημιουργείται συνήθως μαγικά. Δεν το γνωρίζεις μέχρι να την δεις μπροστά σου. Κάπως έτσι έγινε κ με μένα. Όλα ήταν τόσο συνηθισμένα. Μια βόλτα στο δασάκι μαζί με το αγαπημένο μου τρελό τζακ ρασελ και την κάμερα μου. Ήταν μια πανέμορφη καλλιτεχνικά συννεφιασμένη μέρα. Κάτι μέσα στα χόρτα της είχε τραβήξει την προσοχή για περισσότερο από ότι συνήθως. Από το δικό μου ύψος δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Έσκυψα τότε στο ύψος της και το είδα. Ένα μικρό πλαστικό ποτήρι πάνω σε μοβ μικρά λουλουδάκια. Την μια μεριά την έλουζε το λίγο φως που περνούσε από τα σταχτιά σύννεφα δημιουργώντας διάφορα σχέδια πάνω στο χορτάρι. Σ ́ένα δευτερόλεπτο το είχα φωτογραφίσει. Το θέμα ήδη είχε εξελιχθεί μπροστά μου. Έφτανε όμως μόνο αυτό; Τα σκυλιά είναι σε θέση να καταλαβαίνουν την προοπτική του ανθρώπου καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο ζώο. Μήπως δεν είναι μόνο ο άνθρωπος ον αντίληψης; Οι βδομάδες που ακολούθησαν ήταν άκρως δημιουργικές.

Κάθε μέρα και μια καινούργια περιπέτεια ανάμεσα σε εμένα και εκείνη. Έπρεπε να βασιστώ απόλυτα στο ένστικτό της και να σεβαστώ απόλυτα τη δική της επιλογή αλλιώς δεν θα είχε νόημα. Πήγα σε μέρη χιλιο πατημένα, τα είδα όμως με εντελώς διαφορετική ματιά. Συνειδητοποίησα ότι το να την ακολουθώ ήταν εύκολο. Το δύσκολο κομμάτι ήταν να μεταφέρω αυτό που ακριβώς ένιωθε όταν κοιτούσε ένα λουλούδι, εμένα, ένα αυτοκίνητο που περνάει απέναντι.

Καθώς περνούσε ο καιρός όμως άλλαζα κι εγώ. Έβλεπα τα πάντα ξαφνικά διαφορετικά. Πολλές φορές την παρακολουθούσα και αναρωτιόμουν τι μπορεί να έβλεπε εκείνη τη στιγμή που δεν μπορούσαν να δουν τα δικά μου μάτια. Άλλαξε ο τρόπος που κοιτούσα τη φύση. Η προοπτική είναι αυτή που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όλο. Καθώς σκέφτομαι αυτή την σειρά εικόνων θυμάμαι αυτά που ένιωθα. Απόλυτη ελευθερία ενός ανθρώπου και ενός σκύλου να περπατάνε δίπλα δίπλα και να κάνουν τέχνη. Ο ένας να δείχνει και ο άλλος να πατάει το κουμπί.

«Ο σκύλος έχει αποδειχθεί ότι βλέπει έγχρωμα όχι όμως όπως εμείς. Πιο γήινες αποχρώσεις. γι αυτό το λόγο το φίλτρο που χρησιμοποίησα στο Instagram είναι πιο καφέ »

 Ώρες χωρίς συζήτηση αλλά γεμάτες συναίσθημα. Αυτή η σειρά εικόνων δεν ήταν απλά μια εργασία, μια πτυχιακή, μια έκθεση φωτογραφίας. Ήταν μια εσωτερική αναζήτηση, αυτή την αναγκαία διαδρομή που πρέπει να κάνει κάθε καλλιτέχνης. Ίσως τελικά να μην έχει να κάνει καθόλου για μένα αυτή τη φορά ́. Ίσως να είναι αποκλειστικά δικό της.