Η τεχνική της αδιαφορίας συχνά προτείνεται ως μέθοδος εκπαίδευσης, όμως ο περισσότερος κόσμος τη βλέπει με δυσπιστία. Συνήθως μας ακούγεται σκληρή, απάνθρωπη και απρόσωπη, και δυσκολευόμαστε να την εφαρμόσουμε. Φοβόμαστε ότι έτσι στερούμε την αγάπη και την προσοχή μας από τον σκύλο μας, και ότι ίσως να ρισκάρουμε και τη δική του αγάπη για μας.
Αντίθετα, είναι ένας από τους πιο θετικούς τρόπους αντιμετώπισης προβλημάτων συμπεριφοράς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλές περιπτώσεις αντί πραγματικών τιμωριών, τις οποίες οι περισσότεροι χωρίς δισταγμό επιβάλλουμε στον σκύλο μας (επειδή ήταν άτακτος ή κατέστρεψε κάποιο αντικείμενο ή έπιπλο, ή είχε κάποιο «ατύχημα» τουαλέτας ή επειδή φέρθηκε άσχημα σε άλλο σκύλο). Οπότε μάλλον δεν έχουμε πρόβλημα με τις «άλλες» τιμωρίες… Απλώς, αυτές μας είναι γνώριμες από τα παιδικά μας χρόνια, όταν μας τις επέβαλλαν για τις δικές μας αταξίες. Η «αδιαφορία» δεν μας είναι οικεία ως τακτική.
Γιατί οι τιμωρίες φέρνουν αρνητικό αποτέλεσμα;
Συνήθως έρχονται με καθυστέρηση, δηλαδή πολύ μετά το συμβάν που τις επέβαλε. Και έτσι πάνε χαμένες. Ένας σκύλος αδυνατεί να συνδέσει κάτι που γίνεται τώρα με μια προηγούμενη «αταξία» -αφήστε που συνήθως ο ίδιος δεν την αντιλαμβάνεται ως αταξία. Γι’ αυτό μια τιμωρία με καθυστέρηση τις περισσότερες φορές δημιουργεί σύγχυση και φοβία στον σκύλο, οδηγεί σε ρήξη της σχέσης του με τον άνθρωπό του και έτσι το πρόβλημα χειροτερεύει.
Περισσότερα στο govastileto.gr
