της Αλεξάνδρας Γωγούση
Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα των ημερών που ζούμε -στην αβάσταχτη οικονομική κρίση και στο γενικότερο χάλι μας αναφέρομαι, τα συναισθήματα ζωοφιλίας έχουν κι αυτά τη θέση τους κάπου ψηλά στην ατζέντα των καθημερινών προβλημάτων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλοι.
Και δεν εννοώ πρωτίστως την εξαφάνιση των ειδών, τα βασανιστήρια των ζώων, τα πειράματα, τη θανάτωση για εξυπηρέτηση του ανθρώπου (γούνες, χαυλιόδοντες, δέρμα, φτερά, κρέας και άλλα αποκρουστικά, ων ουκέστιν αριθμός), τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης και μεταφοράς των ζώων, την απασχόλησή τους σε τσίρκο…
Αυτά είναι τα «μεγάλα», τα «δύσκολα»…
Αυτά εξαντλούνται σε ένα σχόλιό μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή και σε μια γκριμάτσα απέχθειας και …βδελυγμίας στην παρέα που θα τύχει να κάνουμε μια ανάλογη κουβέντα. Εννοώ τα συναισθήματα που αφορούν στα γατάκια και στα σκυλάκια. Αυτά που συναντούμε παντού και κάθε ημέρα: στα πάρκα, τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους.
Είτε είναι αδέσποτα είτε όχι. Αλήθεια. Γιατί υπάρχουν τόσα πολλά αδέσποτα; Αναρωτηθήκατε ποτέ; Από πού έρχονται όλα αυτά; Γιατί το κράτος δεν μεριμνά για το θέμα;
Τέλεια. Το κράτος φταίει για όλα. Και τώρα που ρίξαμε όλες τις ευθύνες στο κράτος που είναι αρμόδιο, ας συνεχίσουμε αμέριμνοι τη βόλτα μας με ήσυχη τη συνείδησή μας. Ας παραβλέψουμε ότι πρωτίστως εμείς οι πολίτες είμαστε που δημιουργούμε αυτή την απαράδεκτη και επώδυνη για τα ζώα κατάσταση.Γιατί; Να γιατί:
Γιατί ξεχάσαμε που όταν η μικρή μας κόρη, ζήτησε ναζιάρικα ένα κουταβάκι, σπεύσαμε να της το εξασφαλίσουμε προτού της εξηγήσουμε μερικά απλά πράγματα. Κι αυτό γιατί ούτε οι ίδιοι πολλές φορές, εμείς οι μεγάλοι, δεν ξέρουμε τι σημαίνει να “πάρεις” ένα ζώο.
Ξεχάσαμε να της πούμε ότι το σκυλάκι ή το γατάκι έχει ψυχή, δεν είναι παιχνίδι. Έχει τις ανάγκες του, πρέπει να βγαίνει τις βόλτες του, 2-3 φορές την ημέρα, πρέπει να τρώει ειδική τροφή, όχι τα αποφάγια μας, πρέπει να εξετάζεται από κτηνίατρο και να κάνει τα εμβόλιά του, πρέπει να το παίρνουμε μαζί μας στα ταξίδια και τις διακοπές.
Δεν της εξηγήσαμε ότι πολλά ταξί, τα τρένα, τα λεωφορεία, τα περισσότερα ξενοδοχεία στην Ελλάδα δεν επιτρέπουν την είσοδο σε ζώα. Δεν της εξηγήσαμε ότι όταν βγάζουμε το σκυλάκι μας για τις ανάγκες του πρέπει να παίρνουμε μαζί μας μια σακούλα για να μαζέψουμε τα περιττώματά του. Γιατί αλλιώς ο επόμενος “διαβάτης” που θα νιώσει το άσχημο συναίσθημα στις σόλες των παπουτσιών του, θα τα βάλει με τα καημένα τα ζώα και θα του έρθει στο μυαλό η “φόλα”.
Δεν της εξηγήσαμε πως τα επόμενα 12,13,15 χρόνια θα είμαστε δεσμευμένοι με το νέο μας συγκάτοικο. Πως όταν ο σκύλος μας γεράσει θα έχει ακόμη περισσότερο ανάγκη τη φροντίδα μας. Δεν της τα είπαμε όλα αυτά. Κι έτσι, μόλις το κουτάβι μεγαλώσει, τότε που θα αρχίσουν οι ευθύνες, μια ωραία Κυριακή, θα μπούμε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο και θα πάμε σ’ ένα πάρκο, ένα δασάκι, μια …εξοχή, κάπου τέλος πάντων που έχει δένδρα και δεν έχει μάτια να μας βλέπουν και θα παρατήσουμε το σκυλάκι μας, με τη δικαιολογία: «εδώ θα τρέξει, θα παίξει, θα μεγαλώσει στη φύση, όπου ανήκει». Κι αν δεν παρατήσουμε το ίδιο, θα παρατήσουμε τα μωρά του.
Κι αυτά τα δύστυχα, από τους καναπέδες και τα μαλακά κρεβάτια, θα βρεθούν ανήμπορα και μόνα, να αντιμετωπίσουν την πείνα, τη δίψα, τη φόλα, τους βασανισμούς των ανθρώπων, τις ρόδες των αυτοκινήτων…
Εμείς όμως και το κέφι της κόρης μας κάναμε, ως καλοί γονείς και το μέλλον των σκυλιών σκεφτήκαμε: τα ζώα περνούν καλύτερα στη φύση από ό,τι στα διαμερίσματα, αποφανθήκαμε. Τα έρημα ζώα, επόμενο είναι κάποια στιγμή, μέχρι τότε που θα γεμίσουν έναν δρόμο με κόκκινο (γιατί κάποιο αυτοκίνητο παραβίασε ένα άλλο κόκκινο), θα ζευγαρώσουν μια, δύο, τρεις φορές, θα γεννήσουν από 6, 8, 10 ακόμη και 12 κουτάβια τη φορά, δηλαδή θα φέρουν στη ζωή ένα σωρό άμοιρα ζωάκια.
Και η ιστορία θα επαναληφθεί. Και θα επαναλαμβάνεται συνέχεια, γιατί εμείς οι μεγάλοι, ξεχάσαμε ακόμη να πούμε στην κόρη μας, ότι τα ζώα μας πρέπει να τα στειρώνουμε εφόσον δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε σίγουρη στέγη για τα μωρά τους. Όλα αυτά όμως που ο καθένας από εμάς ξεχνάει να πει στα παιδιά του, δημιουργούν το τεράστιο θέμα των αδέσποτων ζώων. Με συνέπειες άσχημες και για τα ζώα και για εμάς.
Ας μη γελιόμαστε: το επίπεδο του πολιτισμού μας φαίνεται μέσα και από αυτή την εικόνα. Το θέαμα των αδέσποτων ζώων δείχνει την αγωγή μας, την κουλτούρα μας, την παιδεία μας. Ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια. Όσα γράφονται στο άρθρο αυτό είναι απλές συμβουλές.
Με την ευκαιρία της «Παγκόσμιας ημέρας των ζώων», ας υποσχεθούμε στον εαυτό μας να τις κάνουμε “αρχές” μας.
