Στην εικόνα βλέπετε ένα από τα τέσσερα σκυλιά μου, το αρσενικό Κόκερ Ζεν, το οποίο «υιοθέτησε» ένα γατάκι, που κάποιοι, λίγες ώρες μετά τη γέννησή του, πέταξαν στο διπλανό οικόπεδο του σπιτιού μας.
Ήταν Σάββατο, θυμάμαι, 15 ημέρες πριν, και το επίμονο κλάμα με έκανε να περάσω στο διπλανό οικόπεδο και να αρχίσω να ψάχνω ανάμεσα σε αγκάθια, πέτρες και σκουπίδια, για να εντοπίσω το σημείο από όπου ακουγόταν η απελπισμένη φωνή του νεογέννητου.
Πρώτα θυμάμαι είδα τα μυρμήγκια. Το σωματάκι του κυριολεκτικά είχε σκεπαστεί από στρώμα μυρμηγκιών που το τρώγανε… Το πήρα στη χούφτα μου, πήγα σπίτι, το καθάρισα από τα έντομα και το πήγα με ελάχιστες πιθανότητες (νόμιζα) να ζήσει στον γιατρό των ζώων μου, Θωμά Μαραγκό. Μου είπε ότι ήταν περίπου έξι ημερών… έπασχε σαφώς από ασιτία και ότι θα έπρεπε να το ταΐζουμε με σύριγγα κάθε δύο ώρες. Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, ήταν τα τσίσα. Τα γατάκια, αν δεν τα γλείψει η μαμά τους, δεν μπορούν να «λειτουργήσουν», καθώς είναι τελείως ανώριμο το νευρικό τους σύστημα. Γύρισα σπίτι με τον μικρό στο κουτάκι του και με… δυσοίωνες σκέψεις για το μέλλον του. Ένα επιπλέον πρόβλημα σκεφτόμουν ότι θα ήταν τα σκυλιά μου, που με το που βλέπουν ή ακούνε γάτα… επιτίθενται στους «αιώνιους εχθρούς».
Το έκρυψα σε ένα δωμάτιο, το τάισα αλλά η μυρωδιά… ήταν αδύνατον να μην προκαλέσει το κυνηγόσκυλο… Η λύση, μονόδρομος. Συνάντηση νεογέννητου και σκυλιών… Αυτό που βλέπετε έγινε από την πρώτη στιγμή. Τα σκυλιά μου υιοθέτησαν το ορφανό και από εκείνη τη στιγμή και μετά… κάθε δύο ώρες … ερχόντουσαν να με ειδοποιήσουν ότι είναι η στιγμή να φάει ο μικρός. Στη συνέχεια άρχιζε το Κόκερ να κάνει ό,τι θα έκανε η μαμά γάτα… Τώρα… τώρα το μικρό ανήμπορο ετοιμοθάνατο γατάκι έχει γίνει ένα στρουμπουλό χαρούμενο ζώο που ακολουθεί παντού τη «μαμά» του, που δεν είναι άλλη από το αρσενικό μας Κόκερ.
Εικονολήπτης: Νικόλας Μανώλας
