«Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει το ρουσφέτι, πελατειολογία, η αναζήτηση ψηφοφόρων, ή ακόμα και η μη δυσαρέστηση αυτών; Κάποτε έταζαν μέχρι και γεφύρια, χωρίς καν να υπάρχουν ποτάμια. Σήμερα τάζουν από έργα, μέχρι νομοθετήματα ή περιορισμούς και απαγορεύσεις, χωρίς καν να υπάρχει ίχνος λογικής ή ευαισθησίας.
Ποιος ξέρει τι θα δουν τα μάτια μας πάλι, εν όψει και των προσεχών δημοτικών εκλογών. Ο λόγος για το Δήμο Νέας Χαλκηδόνας και τις ευφάνταστες πινακίδες του. Προκειμένου, λοιπόν, να ικανοποιήσει παράλογες απαιτήσεις και παράπονα ψηφοφόρων του, που δεν ανέχονται την παρουσία σκύλων σε δημόσιους χώρους, αναλαμβάνει τάχιστα ο ίδιος καθήκοντα νομοθέτη!
Έτσι, δεν διστάζει να τοποθετήσει σε πολλές πλατείες και πάρκα της περιοχής πινακίδες που απαγορεύουν την είσοδο σκύλων μέσα σε αυτές. Για να αποκτήσει όμως και το απαιτούμενο κύρος αυτή του η ”πρωτοβουλία”, επικαλείται ψευδώς συγκεκριμένο νόμο του κράτους, που δήθεν ορίζει την ”εμπνευσμένη” αυτή απαγόρευση.
Παραπέμπει, λοιπόν, στην παράγραφο 8, του άρθρου 2, του νόμου 3170/2003. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου νόμου είναι όντως πραγματική, αυτό όμως που είναι ανύπαρκτο είναι η παράγραφος 8, του άρθρου 2! Θα μπορούσε εδώ ο δήμος να επικαλεστεί τυχόν τυπογραφικό λάθος.
Ακόμα και έτσι, όμως, δεν γίνεται πειστικός, καθότι πουθενά μέσα στον νόμο δεν γίνεται αναφορά για τέτοιου είδους απαγορεύσεις. Πρόκειται ξεκάθαρα για μία κίνηση μίσους του δήμου για τα ζώα, αλλά και για τους αναδόχους αυτών, και για ένα ολοφάνερο σιγοντάρισμα σε κακόβουλους ψηφοφόρους που απεχθάνονται την ύπαρξη κατοικίδιων στις γειτονιές τους, θεωρώντας μάλιστα τα πάρκα προέκταση της ιδιωτικής τους περιουσίας και αποκλειστικής τους χρήσης με τους δικούς τους “όρους”.
Προκειμένου, λοιπόν, ο δήμος από τη μία να ξεμπερδεύει γρήγορα με τα παράπονά τους, και από την άλλη να μην τους “χαλάει χατίρι” (μη χάσει και καμιά ψήφο), τοποθετεί τις συγκεκριμένες πινακίδες, παραπλανώντας όμως με τις ψευδείς πληροφορίες όλους τους υπόλοιπους δημότες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές από τις πινακίδες “μπήκαν” τις αμέσως επόμενες μέρες μετά από διαπληκτισμούς σε πάρκα, επειδή κάποιοι πολίτες “τόλμησαν” να βγάλουν βόλτα το σκυλάκι τους στο πάρκο!
Επίσης, αυτές οι πινακίδες, μαζί με άλλες παλιότερες, πιο απλές, χωρίς επίκληση σε ανύπαρκτους νόμους, φιγουράρουν στη συντριπτική πλειονότητα των πάρκων του Δήμου Νέας Χαλκηδόνας! Στα χνάρια τέτοιων “πρωτοποριών” και άλλοι δήμοι, με λιγότερο τρανταχτές κινήσεις. Έτσι, ο Δήμος Ιλίου υπενθυμίζει σε αυτούς που βγάζουν περίπατο το σκύλο τους να τον έχουν δεμένο με λουρί και να φροντίζουν για τα περιττώματά του, επικαλούμενος τον ίδιο νόμο 3170/2003. (Μέχρι εδώ όλα καλά, αφού όντως κάτι τέτοιο αναφέρεται και στο νόμο.)
Στο τέλος όμως της επιγραφής ένα μικρό σκίτσο απεικονίζει ένα σκύλο μέσα σε απαγορευτικό κύκλο! Εδώ έχουμε μία “κίνηση διπλωματίας” από τον δήμο, όπου επιδιώκει αφενός να είναι τυπικός με όσα προβλέπονται (μην έχει και τίποτα τρεχάματα), αφετέρου όμως με ένα σκίτσο φροντίζει και τα παράπονα για “τα σκυλιά στις πλατείες”.
Ένα τελευταίο αντίστοιχα παράδειγμα θα βρούμε και στο άλσος της Φιλαδέλφειας, όπου εδώ ο Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας στην κεντρική είσοδο του άλσους απαγορεύει σκυλιά, ποδήλατα,… (πάλι καλά που δεν απαγόρευσε και τους ανθρώπους!).
Μία μικρή λεπτομέρεια μόνο είναι το γεγονός ότι μέσα στο άλσος υπάρχει κέντρο περίθαλψης και προστασίας αδέσποτων από εθελοντές! (Τα αδέσποτα αυτά πιθανότατα εισέρχονται στο άλσος από αέρος!).
Πολύ πιθανό να υπάρχουν και σε άλλους δήμους τέτοιες “καινοτομίες”, που όμως δεν έπεσαν στην αντίληψη των γραφόντων του κειμένου. Σε αυτό το σημείο προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα, που οφείλουν οι συγκεκριμένες δημοτικές Αρχές να απαντήσουν δημόσια: Πώς πράττουν και πώς συμπεριφέρονται οι δήμοι σε ένα σκύλο που “αθέτησε” την ιδιότυπη αυτή «απαγόρευση», και κυρίως όταν ο σκύλος είναι αδέσποτος; Με ποιο τρόπο του απαγορεύουν να εισέρχεται σε πάρκα και πλατείες;
α) Με φόλες; Τις οποίες ρίχνουν είτε οι δήμοι είτε προτρέπουν δημότες να τις ρίξουν; Ή
β) Απλώς διώχνουν με κάθε τρόπο τα αδέσποτα, φτάνοντας μέχρι και στον βασανισμό τους; Η προτροπή δημοτών σε τέτοιου είδους πράξεις ισχύει και εδώ.
Κλείνοντας το ερώτημα, που είναι έτσι και αλλιώς ρητορικό, αναφέρουμε ότι στο νόμο 3170/2003 (που τόσο αρέσκεται να επικαλείται και ο Δήμος Ν. Χαλκηδόνας) ορίζονται συγκεκριμένες υποχρεώσεις για κάθε δήμο σχετικά με τη φροντίδα και περίθαλψη αδέσποτων ζώων, και στη συνέχεια την επιστροφή αυτών στο σημείο από όπου περισυλλέχτηκαν, δηλαδή στο φυσικό τους περιβάλλον. Για ένα σκύλο, λοιπόν, που είναι (ή ακόμα και αν δεν είναι) αδέσποτος σε μια μεγαλούπολη, φυσικό του περιβάλλον δεν μπορεί να είναι άλλο εκτός από ένα πάρκο ή μία πλατεία!
Οι συγκεκριμένες κινήσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας ήδη άκρως προβληματικής και ζοφερής πραγματικότητας. Σε μια κοινωνία όπου η εκμετάλλευση, οι φόλες, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες ζώων είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, η έλλειψη παιδείας, κουλτούρας και γενικότερα αντίληψης που να σέβεται και να υπερασπίζεται την ύπαρξη άλλων έμβιων όντων, είναι η γενεσιουργός αιτία του φαινομένου.
Έτσι, οι τοπικοί άρχοντες, από τη μεριά τους, αντί να ενισχύουν και να στηρίζουν την προώθηση της ζωοφιλίας σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, απεναντίας συμβάλλουν στο πρόβλημα με τη γενικότερη αδιαφορία τους αλλά και τις συγκεκριμένες “απαγορεύσεις”, που είναι αυθαίρετες αλλά κυρίως ανεπίτρεπτες ηθικά και πολιτισμικά.
Ζώντας μέσα στη μητρόπολη, όπου οι άνθρωποι πραγματικά ασφυκτιούν από το σύγχρονο τρόπο διαβίωσης, αυτό που έχουμε όλοι ανάγκη δεν είναι οι περαιτέρω περιορισμοί και απαγορεύσεις, αλλά η ύπαρξη περισσότερων δημόσιων χώρων ανοιχτών για όλους. Χώρους πρασίνου και συναντήσεων, ανοιχτούς, ελεύθερους και δωρεάν για όλους, και όχι μόνο για πολίτες ‘Α ή ‘Β κατηγορίας. Χώρους, όπως πάρκα και πλατείες, όπου θα συνυπάρχουμε αρμονικά άνθρωποι και ζώα, άνθρωποι με σκυλιά ή χωρίς, ηλικιωμένοι, παιδιά, νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες».
Πρωτοβουλία Κατοίκων Ν. Φιλαδέλφειας και Ν. Χαλκηδόνας
