Μεγαλύτερους κινδύνους για ασθένειες, καταστροφή περιουσιών και απώλεια θέσεων εργασίας αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι, λόγω των επιπτώσεων της αλλαγής του κλίματος στις θάλασσες που τους περιβάλλουν. Η προειδοποίηση αυτή έρχεται από το ερευνητικό πρόγραμμα «Έρευνα για την Κλιματική Αλλαγή και τα Ευρωπαϊκά Θαλάσσια Οικοσυστήματα (CLAMER)».
Η 246 σελίδων σύνθεση περισσότερων από 100 ερευνητικών προγραμμάτων που χρηματοδοτήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δημοσιεύθηκαν από το 1998 μέχρι σήμερα, τα αποτελέσματα πανευρωπαϊκής σφυγμομέτρησης για τη στάση των πολιτών σε αυτά τα ζητήματα, ένα καινούργιο βιβλίο που βασίζεται στα επιστημονικά ευρήματα και ένα σημαντικό καινούργιο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται στη συνάντηση με την οποία ολοκληρώνεται το CLAMER, στις Βρυξέλλες, σήμερα και αύριο.
Η έρευνα παρουσιάζει σειρά τεκμηριωμένων αλλά και αναμενόμενων φυσικών, χημικών και βιολογικών αλλαγών στα θαλάσσια περιβάλλοντα και οι οποίες έχουν ιδιαίτερα σημαντικές επιπτώσεις. Οι αλλαγές αυτές είναι η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, η διάβρωση των ακτών, η τήξη των πάγων, η συχνότητα και η ένταση καταιγίδων, οι φυσικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένου του συστήματος ρευμάτων στον βόρειο Ατλαντικό, οι χημικές αλλαγές (οξίνιση και αποξυγόνωση), οι αλλαγές στους τύπους θαλάσσιας ζωής και οι τελικές επιπτώσεις τους στους ανθρώπους, τόσο οι κοινωνικές όσο και οι οικονομικές.
Τα πιο θερμά νερά των ωκεανών προκαλούν την εξάπλωση παθογόνων του γένους Vibrio, τα οποία συγκαταλέγονται μεταξύ των πλέον επικίνδυνων παθογόνων βακτηρίων και τα οποία ευθύνονται για γαστρεντερίτιδα, σηψαιμία και χολέρα, όπως ανακάλυψε ομάδα ερευνητών από τη Ιταλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ.
Η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, σε συνδυασμό με τα υψηλότερα κύματα που παρατηρούνται στο βόρειο Ατλαντικό και τις πιο συχνές και ισχυρές καταιγίδες, απειλούν φυσικό ενεργητικό στην Ευρώπη σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων από τις ακτές, αξίας 1 τρισ. ευρώ. Στη σύνθεση σημειώνεται ότι περίπου το 35% του ΑΕΠ της Ευρώπης παράγεται σε μια ζώνη μέχρι και 50 χιλιόμετρα από τις ακτές.
Εν τω μεταξύ, αναμένονται πιο συχνές και ισχυρές καταιγίδες στη βόρεια Ευρώπη, ειδικά εντός της ζώνης που ξεκινά από τη νότια Αγγλία και μέσω βόρεια Γαλλίας, Δανίας και βόρειας Γερμανίας καταλήγει στην Ανατολική Ευρώπη. Οι ζημιές από τις ετήσιες καταστροφές εκτιμάται ότι θα αυξηθούν κατά 21% στη Βρετανία, κατά 37% στη Γερμανία και κατά 44% στο σύνολο της Ευρώπης. Κατά 104% αναμένεται να αυξηθούν οι ζημιές από τις καταιγίδες που συμβαίνουν μια φορά κάθε αιώνα.
Εκτεταμένες ανησυχίες των ευρωπαίων πολιτών για την αλλαγή του κλίματος, με κυρίαρχες τις ανησυχίες για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και τη διάβρωση των ακτών, αποκάλυψε η διαδικτυακή σφυγμομέτρηση σε 10.000 κατοίκους δέκα ευρωπαϊκών χωρών – χίλιοι από κάθε μία από τις Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Τσεχική Δημοκρατία, Ολλανδία, Ιρλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Νορβηγία και Εσθονία.
Η σφυγμομέτρηση διενεργήθηκε τον περασμένο Ιανουάριο από την TNS Opinion, είναι η πρώτη η οποία επικεντρώνει στο πώς αντιλαμβάνονται οι πολίτες τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στις ακτές ή τη θάλασσα.
Το 18% των ερωτηθέντων επέλεξε την αλλαγή του κλίματος ως το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος. Ήταν η δεύτερη επιλογή ως το σοβαρότερο πρόβλημα στον πλανήτη, καθώς το 31% επέλεξε ως σοβαρότερο πρόβλημα τη φτώχεια και την έλλειψη τροφής και νερού. Το 16% θεωρεί ως σοβαρότερο πρόβλημα τη διεθνή τρομοκρατία και το 12% την πτωτική στροφή της παγκόσμιας οικονομίας.
Περίπου το 86% εκτιμά ότι η κλιματική αλλαγή οφείλεται εξ ολοκλήρου, κυρίως ή εν μέρει στην ανθρώπινη δραστηριότητα ενώ μόνον το 8% θεωρεί ότι, κυρίως ή εξ ολοκλήρου, οφείλεται σε φυσικές διαδικασίες (στις ΗΠΑ, το ποσοστό αυτό κυμαίνεται μεταξύ 32% και 36%). Οι ερωτηθέντες εμπιστεύονται πολύ περισσότερο πανεπιστημιακούς ή περιβαλλοντικές οργανώσεις ως πηγές πληροφόρησης από ό,τι επιστήμονες που εργάζονται για λογαριασμό των κυβερνήσεων των χωρών τους ή της βιομηχανίας.
Τέλος, η υποστήριξη εθνικών πολιτικών ή πολιτικών των Βρυξελλών είναι η υψηλότερη αν πρόκειται για πολιτικές προστασίας ή εμπλουτισμού του θαλάσσιου περιβάλλοντος, όπως ο αυστηρότερος έλεγχος της ρύπανσης και η μείωση των εκπομπών αερίων των θερμοκηπίων. Είναι η χαμηλότερη αν πρόκειται για μέτρα προσαρμογής στην αλλαγή του κλίματος.
