Φωτορεπορτάζ:Κορίνα Ντούβλη
Πήγαμε απρόσκλητοι στην Πάρνηθα. Τη γνωστή, αυτή που λησμονήθηκε σαν μια κακοτυχία που εύκολα ξεπεράστηκε. Ο ορεινός όγκος που κάηκε με τόση ευκολία, μας στένεψε τον κόσμο. Ακόμη μυρίζει ο θάνατος της χλωρίδας, μα εκτός από την όσφρηση, για πολλούς χάθηκε και η εν συναίσθηση. Το μόνο που ακούγεται είναι ο άνεμος.
Τοπίο ερειπωμένο σαν ερημωμένο πεδίο μάχης. Δεν υπάρχει η ησυχία της φύσης αλλά η νεκρική σιγή της. Αν τολμάς ,έλα να την ακούσεις μαζί.
Η Πάρνηθα πενθεί μόνη της. Γύρω της, οι άνθρωποι – εργάτες την ερημώνουν όλο και περισσότερο , κόβοντας τα εξόφθαλμα καμένα της δέντρα με άνωθεν εντολές.
Βαδίζουμε στο στάδιο αποτέφρωσης της. Όσο η φύση προσπαθεί να σώσει τον άνθρωπο , τόσο ο άνθρωπος την προδίδει ανεπανόρθωτα.
(«Σ’ αυτούς που δεν αρέσουν οι αχάριστες αλήθειες και οι σκληρές πραγματικότητες.»)
Αυτά ,βλέπει κάποιος καθώς φεύγει από μια κηδεία που το λιβάνι της ακόμη καίει.
Αυτοί που θέλησαν να ευεργετηθούν , ακόμη να καταλάβουν πως η φύση δεν αποζημιώνεται (δεν είναι επιχείρηση…ακόμη). Ακόμη λοιπόν να καταλάβουν πόσο μάταια αχάριστοι είναι.
Γύμνωσαν τη φύση , για να ντυθούν οι ίδιοι. Αυτοί που δεν νοιάζονται ούτε για την ίδια τους την αυτοκαταστροφή , επειδή δεν θα προλάβουν να τη ζήσουν, επειδή κάποιοι παθιασμένοι φιλόδοξοι πολέμησαν την ανυστερόβουλη πνοή της φύσης πρέπει διαρκώς να υπενθυμίζεται το αυτονόητο σε κάθε εξουσία ότι : Εμείς ανήκουμε στην κοινωνία, όχι η κοινωνία σε εμάς.
Τώρα ξέρουμε πως κάτω από τα μελλοντικά τσιμέντα θα υπάρχουν αδικημένα δάση που θα ζητούν δικαίωση. Πως αυτά τα αποκαΐδια δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά μια κοινωνία που υποτροπιάζει ολούθε. Μια κοινωνία σαν δάσος δίχως ρίζες.
Αν δεν πας να βοηθήσεις να ανθίσει ένα λουλούδι , μην πας καθόλου. Αρκετά μας έταξαν απανεμιά. Φύλλο δεν έμεινε. Όσο και αν κλάψεις , τίποτα δεν θα ριζώσει. Ο πολιτισμός μας βουτηγμένος σε χρώμα σταχτί …
«Και μόνο μια ευγενικιά πεταλούδα , μη βρίσκοντας άλλη φλόγα να καεί, τρύπωσε στη καρδιά μου».
