Το Πανελλήνιο Κέντρο Οικολογικών Ερευνών πραγματοποίησε οδοιπορικό και έρευνες στη βιομηχανική περιοχή των Οινοφύτων και τα αποτελέσματα είναι… αποκαρδιωτικά.
Ακολουθεί η αναλυτική ανακοίνωση του ΠΑΚΟΕ:
«Επανειλημμένα το ΠΑΚΟΕ εδώ και 40 χρόνια εκτός από τις μετρήσεις που κάνει συνεχώς, έχει προβεί σε καταγγελίες στον Άρειο Πάγο, στα διεθνή φόρα, στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας καθώς και στο ΥΠΕΝ.
Δυστυχώς παρ’ όλα αυτά η κατάσταση παραμένει ίδια και χειρότερη. Κάτι πρέπει να αλλάξει.
Η πολιτική εξουσία κωφεύει, παρά το γεγονός ότι είχε δηλώσει επανειλημμένα πως θα δημιουργούταν ένα παρατηρητήριο περιβάλλοντος στην περιοχή, αυτό είναι ακόμα στον αέρα.
Η παρακάτω διαδρομή αποδεικνύει με αδιάσειστα στοιχεία και με τις αναλύσεις στα πιστοποιημένα εργαστήρια του ΠΑΚΟΕ ότι η κατάσταση είναι αφόρητη.
Για αυτό αγαπητοί φίλοι των Οινοφύτων πρέπει να ξεσηκωθείτε περισσότερο για τα παιδιά σας και λιγότερο για εσάς. Το ΠΑΚΟΕ θα βρίσκεται πάντα δίπλα σας.
Στις 5/10 επιστημονικό συνεργείο του ΠΑΚΟΕ πραγματοποίησε δειγματοληψίες σε απόβλητα του Ασωπού και σε πόσιμο νερό στο Σχηματάρι και τα Οινόφυτα.
Από τα 20 δείγματα τα 10 ήταν για πόσιμο νερό και τα άλλα 10 ήταν από απόβλητα στον Ασωπό.
Από τα 10 πόσιμα νερά τα 9 ήταν κατάλληλα για κατανάλωση και το 1 ήταν επικίνδυνο με κολοβακτηρίδια. (οδός Σιδηροδρομικού Σταθμού και Καλής Θελήσεως )
Από τα 10 δείγματα που πάρθηκαν από απόβλητα βιομηχανιών έδειξαν επικίνδυνα υπερβολικό μικροβιακό φορτίο καθώς επίσης και βαρέα μέταλλα
Από τις μετρήσεις ατμοσφαιρικής ρύπανσης διαπιστώθηκε ότι τα αιωρούμενα σωματίδια PM10 και PM2,5 βρέθηκαν 4 έως 5 φορές πιο πάνω από τα όρια.
Η δε φορμαλδεΰδη και αιωρούμενοι πτητικοί υδρογονάνθρακες βρέθηκαν 7 έως 8 φορές παραπάνω από τα όρια.
Μετά από τα παραπάνω η κατάσταση στο Σχηματάρι είναι πολύ επικίνδυνη και χρίζει ειδικής προστασίας.
Το οδοιπορικό του ΠΑΚΟΕ στα Οινόφυτα και την άτυπη βιομηχανική ζώνη ανέδειξε τις πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων. Κάθε χρόνο το ΠΑΚΟΕ προβαίνει σε μετρήσεις στην περιοχή που καταγράφουν πως τα επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης είναι πολύ παραπάνω από τα επιτρεπτά όρια, κάτι που το διαπιστώσαμε από την πρώτη στιγμή. Αρκούσε να πάρουμε μια ανάσα για να καταλάβουμε πόσο βρώμικη είναι η ατμόσφαιρα, παρ’ όλα αυτά το κράτος παραμένει αδρανές και ανενεργό και απλά εναπόκειται στην ανύπαρκτη διάθεση των βιομηχανιών προκειμένου να επεξεργαστούν τα απόβλητά τους.
Στην άτυπη βιομηχανική ζώνη οι δεκάδες ανεξέλεγκτες και χωρίς άδεια λειτουργίας βιομηχανίες ρυπαίνουν αδιάλειπτα, ο Ασωπός ποταμός έχει μετατραπεί σε μια περιοχή υποδοχής πάσης φύσεως απορριμμάτων με ποικίλους κινδύνους να εγκυμονούν και να απειλούν την υγεία των συνανθρώπων μας, οι οποίοι ασφυκτιούν. Και πιστέψτε μας το ρήμα που χρησιμοποιούμε δεν είναι καθόλου υπερβολικό, καταδεικνύει το τεράστιο πρόβλημα της περιοχής. Υπήρξαν στιγμές που η ατμόσφαιρα ιδίως στα Οινόφυτα ήταν αποπνικτική ακόμα για εμάς που απλά επισκεφθήκαμε την περιοχή για λίγες ώρες, φανταστείτε τους μόνιμους κατοίκους που διαμένουν μόνιμα εκεί και για πολλά χρόνια.
Έμοιαζε με επικίνδυνη αποστολή η περιήγησή μας στον Ασωπό ποταμό με την …άγρια βλάστηση, μη φανταστείτε τίποτα …τροπικά δέντρα, αλλά μόνο αγριόχορτα και πολλά σκουπίδια, στα οποία έχουν φωλιάσει πολλά φίδια! Στα μάτια μας έμοιαζε πως όποιος ήθελε να ξεφορτωθεί το οτιδήποτε περιττό, απλά το έριχνε στον Ασωπό αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών του. Γύρω – γύρω πολλά εργοστάσια, που ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα κι επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το περιβάλλον, . Και αναλογιστείτε πως όπως μας παραδέχθηκαν οι κάτοικοι, έχει παρατηρηθεί μια μικρή βελτίωση τα τελευταία χρόνια, φανταστείτε δηλαδή πώς ήταν τα προηγούμενα!
Πολύ σκληρός στα λόγια του ήταν και ο αντιδήμαρχος Οινοφύτων Γιώργος Βουγέσης που επέρριψε τις ευθύνες για τα όσα συμβαίνουν στην περιοχή στις εκάστοτε κυβερνήσεις: «Υπάρχει ένας νόμος εν ισχύι από το 1969 που αναθέτει στις βιομηχανίες να ελέγχουν και να επεξεργάζονται τα σκουπίδια και τα απόβλητά τους, έκτοτε καμία κυβέρνηση δεν είχε το ανάστημα, το σθένος αν θέλετε να αντιταχθεί και να θεσμοθετήσει ένα νόμο που θα περιορίζει αυτή την ανεξέλεγκτη δράση των βιομηχανιών. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και η κατάσταση παραμένει η ίδια, μόνο χάρη στις κινητοποιήσεις των δημοτικών αρχών και των κατοίκων πετυχαίνουμε να μην επιβαρυνθεί και άλλο η κατάσταση. Βλέπετε και μόνοι σας τι γίνεται στον Ασωπό, εμείς καθαρά και μόνο με δικές μας πρωτοβουλίες προσπαθούμε να περιορίσουμε το κακό. όμως όσο δεν κινητοποιείται ο κρατικός μηχανισμός, όσο οι κυβερνητικοί φορείς δεν βλέπουν ή κάνουν πως δεν βλέπουν τη ρίζα του κακού, αυτό θα διογκώνεται».
Οι κάτοικοι υπομένουν μοιρολατρικά –έχοντας πάντως και αυτοί τις ευθύνες τους- τις συνθήκες, στις οποίες ζουν, όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο 85χρονος συνταξιούχος κύριος Παναγιώτης Κυβελίδης «εγώ εδώ γεννήθηκα, το σπίτι που μένω το είχε χτίσει ο πατέρας μου. Ποτέ μου δεν σκέφτηκα να φύγω, οπότε είναι να πεθάνω, θα πεθάνω. Το θέμα είναι τι θα γίνει με τους νέους ανθρώπους, πώς θα ζήσουν, πώς θα φτιάξουν τις οικογένειές τους σε αυτές τις συνθήκες».
Σε μια μικρή καφετέρια της περιοχής έχει σχηματιστεί ένα μικρό πηγαδάκι από τέσσερις συνταξιούχους , οι οποίοι διαφωνώντας συμφωνούσαν: «Όταν μένεις σε έναν τόπο πενήντα κι εξήντα χρόνια τον αγαπάς με όλα τα ελαττώματά του, έτσι κι εμείς. Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που ακόμα και να βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που βρεθήκαμε εδώ, όμως στο τέλος της ημέρας γυρίζουμε στο σπιτικό μας, στο κεραμίδι μας. Ναι, σίγουρα, οι συνθήκες θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ανθρώπινες, όσο θυμάται τον εαυτό μου, πάντα διαμαρτυρόμαστε ώστε να βελτιωθεί η ζωή μας, αλλά πάντα πέφταμε σε τοίχο, οπότε τι να κάναμε; Υπομέναμε και όσο αντέξουμε» μας είπε ο κύριος Παντελής Τορνατώρος.
Η ιδιωτική υπάλληλος Αρετή Κατσιμεδέ –που έχοντας άδεια από την εργασία της βρήκε την ευκαιρία να αθληθεί- ήταν πολύ πιο καυστική: «Το έχετε αντιληφθεί κι εσείς πως η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή υπάρχουν στιγμές που δυσκολευόμαστε ακόμα και να αναπνεύσουμε, δεν χρειάζεστε εμένα να σας πω τι γίνεται το καλοκαίρι, όταν ακούμε για καύσωνα στην περιοχή, προσθέτουμε τρεις και τέσσερις βαθμούς στις υπάρχουσες προβλέψεις για τη θερμοκρασία. Οι βιομηχανίες λειτουργούν ανεξέλεγκτα, υποτίθεται πως οι ίδιες επεξεργάζονται τα σκουπίδια τους, αλλά κανείς δεν ξέρει με ποιον τρόπο. Για να είμαστε πάντως δίκαιοι, θα πρέπει να σημειώσουμε πως τα δύο – τρία τελευταία χρόνια οι συνθήκες διαβίωσής μας κάπως έχουν βελτιωθεί, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως μπορούν να θεωρηθούν ανθρώπινες».
Πιο επιθετικός ήταν επιχειρηματίας της περιοχής, ο οποίος δεν θέλησε να μας αποκαλύψει το όνομά του: «Εγώ έχω εδώ την επιχείρησή μου και όσο αντέχω, θα την κρατήσω, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω και δεν εννοώ από οικονομικής απόψεως. Κάθε μέρα ξυπνώ και αγωνιώ το πώς θα γυρίσω το βράδυ στο σπίτι μου, πόσο θα πονάει το κεφάλι μου, πόσο θα ζαλίζομαι. Η κατάσταση αυτή δεν αλλάζει, έτσι όπως πάμε, όμως, η νεολαία θα φύγει από την περιοχή και ο τόπος θα ερημώσει».
Και αυτό μας το επιβεβαίωσε η 18χρονη φοιτήτρια Μαίρη Βροχίδου, η οποία ήδη έχει οριοθετήσει το διάγραμμα της πορείας της: «Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ μένει η οικογένειά μου, αλλά το έχω ξεκαθαρίσει, μόλις τελειώσω τις σπουδές μου θα σηκωθώ να φύγω, θα πάω αλλού να μείνω. Ούτε που σκέφτομαι να μείνω εδώ, πού περισσότερο να δημιουργήσω μια οικογένεια εδώ, αυτά που πέρασα εγώ, δεν μπορώ να υποχρεώσω και τα παιδιά μου να τα περάσουν».
Το ΠΑΚΟΕ επικοινώνησε με το Σώμα Επιθεώρησης Περιβάλλοντος, όπου μας γνωστοποίησαν πως διενέργησαν τον τελευταίο έλεγχο στην επίμαχη περιοχή τον Δεκέμβριο του 2019, διαπίστωσαν αρκετές παρατυπίες και επέβαλαν πρόστιμα στις ζημιογόνες και ρυπογόνες βιομηχανίες. Όμως από την άλλη διατύπωσαν και το παράπονό τους πως αν δεν ενισχυθεί το προσωπικό –αυτή τη στιγμή το Σώμα μετράει μόνο 19 ελεγκτές…- είναι σχεδόν αδύνατον να πραγματοποιούνται εξειδικευμένοι κι εμπεριστατωμένοι έλεγχοι για τη μόλυνση και τη ρύπανση του περιβάλλοντος. «Είμαστε πολύ λίγοι και είναι βέβαιο πως δεν αρκούμε προκειμένου να προβαίνουμε σε συστηματικούς ελέγχους. Είναι απαραίτητο να γίνουν προσλήψεις, θα πρέπει να στελεχωθεί το ανθρώπινο δυναμικό με έμπειρους και καταρτισμένους ελεγκτές ώστε να μπορούμε να κάνουμε ακόμα καλύτερα τη δουλειά μας σε αυτούς τους ευαίσθητους τομείς όπως είναι η ρύπανση και η μόλυνση του περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση η υγεία του ανθρώπου» μας είπαν από το Σώμα Επιθεώρησης Περιβάλλοντος.
Φεύγοντας από τα Οινόφυτα και την άτυπη βιομηχανική ζώνη –με μουδιασμένο είναι η αλήθεια το στομάχι μας αλλά και με έντονα τα συμπτώματα της κεφαλαλγίας- κατευθυνθήκαμε προς το Σχηματάρι έχοντας απαισιόδοξη διάθεση σχετικά με το τι θα συναντήσουμε. Το θετικό είναι πως η ατμόσφαιρα και το περιβάλλον δεν είναι τόσο επιβαρυμένα όπως στα Οινόφυτα, σίγουρα αναπνεύσαμε πιο καθαρό αέρα όμως από την άλλη η ρύπανση υπάρχει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε και τα συχνά δρομολόγια των τρένων, τα οποία διασχίζουν κατοικημένες περιοχές κι εκτός από τη συνεπαγόμενη μόλυνση, τρομάζουν τους κατοίκους –όσο πλέον και αν έχουν συνηθίσει- με τους εκκωφαντικούς θορύβους.
«Αν δεν υπήρχαν τα τρένα, θα ήμασταν μια χαρά» μας λέει ο κ. Φώτης Καρακούτσης, ιδιωτικός υπάλληλος, ο οποίος περίμενε έξω από την αυλή του σχολείου τον γιο του που θα ολοκλήρωνε τη σχολική ημέρα του. «Όπως θα παρατηρήσετε κι εσείς, δεν έχουμε θορύβους, η ατμόσφαιρα δεν είναι άσχημη, όμως τα τρένα μάς …τρομάζουν. Εμείς γνωρίζουμε τις ώρες των δρομολογίων και είμαστε προετοιμασμένοι, αλλά για φανταστείτε έναν επισκέπτη ή έναν περαστικό. Επίσης δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τους μαθητές και τους δασκάλους σε τακτά χρονικά διαστήματα να διακόπτουν τις όποιες δραστηριότητές τους μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος από τη διέλευση των τρένων».
Ο Πέτρος Καρανικόλας, ιδιοκτήτης περιπτέρου είναι πιο γλαφυρός στην περιγραφή του: «Όταν κοντά σου είναι τα χειρότερα, τότε μαθαίνεις να εκτιμάς αυτά που έχεις, ακόμα και αν δεν είναι τα καλύτερα. Πηγαίνω αρκετά συχνά προς τα Οινόφυτα και δεν σας το κρύβω πως η διαφορά είναι κάτι παραπάνω από αισθητή. Έχουμε κι εμείς εδώ τα προβλήματά μας, παραδείγματος χάριν όταν επικρατεί ζέστη, το επίπεδο της υγρασίας εκτοξεύεται και η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ βαριά, όμως δεν πρέπει να παραπονούμαστε όταν τόσο κοντά μας η κατάσταση είναι πολύ πιο δυσάρεστη. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα άντεχα με τη δουλειά που κάνω να βρίσκομαι τόσες ώρες στα Οινόφυτα».
Ο 20άχρονος φοιτητής Πέτρος Αρκάδης προς το παρόν δεν σκέφτεται να φύγει από την περιοχή, που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ανδρώθηκε: «Στην παρούσα φάση δεν πλάθω σκέψεις να φύγω από το Σχηματάρι, ούτε προτίθεμαι να το πράξω ακόμα και όταν ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Θα εγκαταλείψω την περιοχή μου μόνο για επαγγελματικούς λόγους, δηλαδή αν βρω κάποια δουλειά μακριά από εδώ, οπότε και θα υποχρεωθώ να μείνω κοντά στον τόπο της εργασίας μου».
Η περιοχή Οινοφύτων-Σχηματαρίου-Τανάγρας στη Βοιωτία συνιστά τη μεγαλύτερη βιομηχανική συγκέντρωση στην περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Έχει αναπτυχθεί σε μια έκταση 15.000 στρεμμάτων δίπλα στα σύνορα του νομού με την Αττική κατά μήκος της εθνικής οδού και της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνας – Θεσσαλονίκης
Οι επιχειρήσεις απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα των ισχυρών εξωτερικών οικονομιών αστικοποίησης από τη γειτνίαση με το μεγάλο αστικό κέντρο της πρωτεύουσας, χωρίς να επιβαρύνονται από τις αρνητικές εξωτερικές οικονομίες που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις που έχουν χωροθετηθεί εντός του αστικού κέντρου. Στα μέσα της δεκαετίας 1980 η βιομηχανική συγκέντρωση των Οινοφύτων γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη με περισσότερα από 300 εργοστάσια και 60.000 εργαζομένους. Πρόσφατα στοιχεία εκτιμούν ότι στην περιοχή είναι χωροθετημένες λιγότερες από 200 μεταποιητικές μονάδες. Οι περισσότερες από αυτές είναι μικρές μονάδες που δραστηριοποιούνται σε ένα ευρύ φάσμα κλαδικών ειδικεύσεων. Ξεχωρίζει ένας μικρός αριθμός μεγάλων μονάδων για τα ελληνικά δεδομένα που κατέχουν ηγετική θέση στον κλάδο τους και αποτελούν πολύ σημαντικούς εργοδότες.
Οι μεγάλες μονάδες δραστηριοποιούνται κυρίως στους κλάδους της μεταλλουργίας, των μεταλλικών κατασκευών και της χημικής βιομηχανίας. Η συμβολή τους στην τοπική απασχόληση δεν είναι μικρή. Ένας σημαντικός αριθμός ντόπιων και οικονομικών μεταναστών που έχει εγκατασταθεί μόνιμα στους γειτονικούς οικισμούς εργάζονται στις βιομηχανίες της περιοχής. Στη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων οι γειτονικοί οικισμοί έχουν πολλαπλασιάσει τον πληθυσμό τους. Επιπλέον εκτιμάται ότι περίπου 10.000 εργαζόμενοι μετακινούνται σε ημερήσια βάση, συχνά με λεωφορεία των επιχειρήσεων, από την ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας προκειμένου να εργαστούν στα Οινόφυτα. Είναι προφανές ότι οι εργαζόμενοι αυτοί εκτελούν τις πιο εξειδικευμένες εργασίες και απολαμβάνουν τις καλύτερες αμοιβές.
Ωστόσο οι επιχειρήσεις αυτές, κατά κανόνα, δεν ανέπτυξαν ισχυρές διασυνδέσεις με την περιοχή εγκατάστασης τους και η συμβολή τους στην τοπική ανάπτυξη είναι περιορισμένη. Συνήθως ανήκουν σε επιχειρηματίες που κατοικούν εκτός της περιοχής, έχουν την έδρα τους στην Αθήνα και προμηθεύονται πρώτες ύλες, ενδιάμεσες εισροές και υπηρεσίες εκτός της περιοχής. Δηλαδή, τα εισοδήματα που δημιουργούνται από τη δραστηριότητα των μονάδων είτε ως επιχειρηματικά κέρδη είτε ως αμοιβές της εργασίας και των άλλων παραγωγικών συντελεστών διαρρέουν εκτός της περιοχής, με κύρια κατεύθυνση την Αττική. Η αύξηση λοιπόν του ΑΕΠ του νομού Βοιωτίας είναι σε μεγάλο βαθμό πλασματική.
Η άτυπη και άναρχη βιομηχανική ανάπτυξη στα Οινόφυτα είχε ως αποτέλεσμα οι μονάδες να μην έχουν πρόσβαση σε απαραίτητες τεχνικές υποδομές όπως βασικά δίκτυα οδοποιίας και υδροδότησης, κεντρικές υπηρεσίες εξυπηρέτησης και, κυρίως, εγκαταστάσεις επεξεργασίας αποβλήτων και λυμάτων. Οι ελλείψεις αυτές, σε συνδυασμό με τους πλημμελείς ελέγχους σε επίπεδο επιχείρησης, έχουν οδηγήσει στη σοβαρή περιβαλλοντική υποβάθμιση της ευρύτερης περιοχής. Το σοβαρότερο περιβαλλοντικό πρόβλημα προκαλείται από την ανεξέλεγκτη λειτουργία 60 περίπου εργοστασίων της περιοχής που δεν διαθέτουν ή δεν θέτουν σε λειτουργία τον απαραίτητο εξοπλισμό επεξεργασίας αποβλήτων και λυμάτων με καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον.
Οι μονάδες αυτές, που δραστηριοποιούνται κυρίως στην επεξεργασία μετάλλων, διοχετεύουν ακατέργαστα υγρά απόβλητα στον ποταμό Ασωπό με αποτέλεσμα την αύξηση των συγκεντρώσεων εξασθενημένου χρωμίου στα νερά του ποταμού και την επιμόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα της ευρύτερης περιοχής. Το εξασθενημένο χρώμιο είναι καρκινογόνο οξειδωτικό που έχει διαπιστωθεί ότι αυξάνει την προδιάθεση για ανάπτυξη καρκίνου σε ζωτικά όργανα. Μετρήσεις σε γεωτρήσεις στα Οινόφυτα και τον Ωρωπό έχουν ανιχνεύσει εξασθενές χρώμιο σε ανώτερα επίπεδα από το κατώφλι των 50 μικρογραμμάριων ανά λίτρο που έχει θέσει ως όριο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Εκτός από τον πληθυσμό της ευρύτερης περιοχής που κατοικεί σε οικισμούς που υδροδοτούνται από τα υπόγεια ύδατα της περιοχής, δυνητικά είναι εκτεθειμένοι στη ρύπανση και κάτοικοι άλλων περιοχών που καταναλώνουν αγροτικά προϊόντα τα οποία ποτίζονται με νερό από τα τοπικά δίκτυα ή μεταποιημένα τρόφιμα παραγόμενα με το νερό αυτό.
Το πρόβλημα της ρύπανσης ανέδειξαν οι κινητοποιήσεις και αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών, των περιβαλλοντικών οργανώσεων και η προβολή του από ΜΜΕ μεγάλης εμβέλειας. Η ρύπανση του ποταμού Ασωπού αναγνωρίζεται επίσημα ως χρόνιο και σύνθετο πρόβλημα χωρίς όμως να έχει γίνει μέχρι το 2009 κάποια σημαντική ενέργεια.
Στα πλαίσια του Εθνικού Χωροταξικού για την Βιομηχανία έχει προγραμματιστεί η ποιοτική αναδιάρθρωση της περιοχής και η δημιουργία Β.Ε.ΠΕ. (Βιομηχανική και Επιχειρηματική Περιοχή) εθνικής εμβέλειας σε περιοχή έκτασης 2.000 στρεμ. στη ζώνη Οινοφύτων–Σχηματαρίου–Τανάγρας, στην οποία θα εγκατασταθούν και αποθηκευτικοί χώροι και κέντρα διανομής του τριτογενή τομέα. Στα πλαίσια της ΒΕΠΕ πρόκειται να κατασκευαστούν τα απαραίτητα έργα για την αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος (οργανωμένος χώρος υποδοχής επιχειρήσεων, εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού, δίκτυο αποχέτευσης ακαθάρτων, κ.α.). Ωστόσο οι εργασίες υλοποίησης των έργων είναι εξαιρετικά αργές και τα προβλήματα επιτείνονται.
