Γεννήθηκε στην Σομαλία, μεγάλωσε στο Βέλγιο, το οποίο εκπροσωπεί, και προπονείται τακτικά στην Αιθιοπία. Ο λόγος για τον Μπασίρ Αμπντί, ο οποίος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στον Μαραθώνιο και στο «Παρίσι» 2024 θέλει να βρεθεί στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Ο 35χρονος δρομέας έχει μελετήσει προσεκτικά τα 42.195 χλμ. που τον περιμένουν στην γαλλική πρωτεύουσα:
«Όποιος έχει πάει στο Παρίσι ξέρει ότι δεν μπορεί να υπάρχουν 42 χλμ. σε… διαμέρισμα» λέει χαμογελώντας, παραπέμποντας σε ένα ιδιαίτερα τραχύ πέρασμα γύρω στο 30ο χιλιόμετρο και προσθέτει: «Μετά, μέχρι το τέλος, η διαδρομή είναι υπέροχη, χωρίς άλλες ανηφόρες και με το ιστορικό Παρίσι και τα μνημεία του. Για ε
μάς, τους Βέλγους αθλητές, είναι σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο… σπίτι».
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ένας τραυματισμός λόγω κόπωσης στις αρχές του 2024 τον ανάγκασε να κάνει αναγκαστική αποχή από τις προπονήσεις και τους αγώνες για σχεδόν δύο μήνες.
Ο κάτοχος του ρεκόρ Ευρώπης επέστρεψε στην δράση στα μέσα Μαρτίου. Και περιμένει αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες γεμάτος ελπίδα: «Ελπίζω να είμαι πιο φρέσκος από άλλους αθλητές. Ωστόσο, η απώλεια του Κέλβιν Κίπτουμ (σ.σ. σκοτώθηκε τον Φεβρουάριο, σε ηλικία 24 ετών, σε τροχαίο) ήταν ένα σοκ, μια τεράστια απώλεια για τον στίβο. Θυμάμαι, μια ημέρα πριν από έναν αγώνα στο Σικάγο, τον ρώτησα ποιο ήταν το αγωνιστικό του σχέδιο. Και μου απάντησε γελώντας: «Αύριο, θα προσπαθήσω για το παγκόσμιο ρεκόρ! Από την αρχή του αγώνα, άρχισε να πετάει και τα κατάφερε. Εάν υπήρχε ένας αθλητής που μπορούσε να τρέξει λιγότερο από δύο ώρες σε έναν Μαραθώνιο πόλης, αυτός ήταν ο Κέλβιν Κίπτουμ».
Η αναζήτηση του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου σ’ αυτήν την… θρυλική απόσταση δεν ήταν σε καμία περίπτωση παιδικό όνειρο για τον Αμπντί, ο οποίος έφυγε από τη Σομαλία σε ηλικία 9 ετών:
«Όταν ήμουν μικρός, δεν φανταζόμουν καν ότι θα μπορούσε να υπάρξει άλλο άθλημα εκτός από το ποδόσφαιρο. Δεν ονειρευόμουν ποτέ να γίνω δρομέας. Μερικές φορές έβλεπα Κενυάτες στην τηλεόραση να κάνουν γύρους και γύρους… Όταν παίζεις ποδόσφαιρο, τρέχεις πίσω από μια μπάλα, είναι ζωντανή»…
Λίγο μετά την άφιξή του στο Βέλγιο, έγινε μέλος ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου: «Η μητέρα μου συνειδητοποίησε ότι έκανα φίλους και ότι τα φλαμανδικά μου βελτιωνόντουσαν, αφού αυτό είναι το κλειδί όταν εγκατασταθείς κάπου».
Λίγα χρόνια αργότερα, μετά από έναν τραυματισμό στο γόνατο και μια επέμβαση, στράφηκε στο τρέξιμο κατόπιν συμβουλής ενός φίλου του. Η αρχή ήταν δύσκολη, αλλά σταδιακά άρχισε να προπονείται πιό έντονα. Ακολούθησαν οι πρώτοι αγώνες, οι πρώτες επιτυχίες και εν τέλει η καριέρα.
«Κατά την διάρκεια του αγώνα, σκέφτομαι την προετοιμασία μου, τις θυσίες και τα καμπ προετοιμασίας μακριά από την οικογένειά μου. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρέπει να περιμένεις τέσσερα χρόνια πριν φτάσεις κοντά στους στόχους σου, τα όνειρά σου, είναι κάτι υπέροχο, δύσκολο να το εξηγήσω, κάτι που άλλαξε την ζωή μου. Το Βέλγιο είναι ξεκάθαρα η χώρα όπου αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Είναι η χώρα που μας υποδέχθηκε».
