Κούλη, «Ε.Σ.Υ.» με αυτόν τον Πλεύρη να κοιμάσαι… 

 

Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας

 

Η πάλαι ποτέ τρόϊκα τού ακροδεξιού μορφώματος «ΛΑ.Ο.Σ.»

που πλέον διαπρέπει με τη «Νέα Δημοκρατία»,

αποτελεί έξοχη πολιτική και κοινωνική ηθογραφία

καθώς συμπυκνώνει σε απόλυτο βαθμό την ιδεολογική ευελιξία

με την οποία ενώνονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες·

η Χούντα και η Δημοκρατία σε αγαστή συνεργασία,

μέσα από ένα κόμμα εξουσίας που λειτουργεί εδώ και μία δεκαετία

ως πρώτης τάξεως «πλυντήριο» για τον Φασισμό.

 

 Ο Σπυρίδων-Άδωνης Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης, ο Θάνος Πλεύρης,

έχουν μεν κοινή αφετηρία, αλλά διαθέτουν απολύτως ετερόκλητα χαρακτηριστικά.

 

Ο Γεωργιάδης φέρει μεν ακροδεξιό υπόβαθρο,

αλλά χαρακτηρίζεται από την αντίληψη «Όπου φυσάει ο άνεμος…»

και έχει ως σήμα-κατατεθέν του την Κυβίστηση·

ακολουθώντας πάντοτε πιστά την αντίληψη τού ευπροσάρμοστου πλασιέ

που τον οδηγούσε σε οικονομική επιτυχία

όταν αντιμετώπιζε τα βιβλία τού εκδοτικού οίκου του

ωσάν να ήταν σετ από πάμφθηνα ταπεράκια,

δεν έχει πρόβλημα

-προκειμένου να εξασφαλίζει την προσωπική επιβίωση και ανέλιξή του-

να γλείφει εκεί που έφτυνε και να αποθεώνει αυτούς που απεδοκίμαζε

(ποιος δεν θυμάται, άλλωστε,

την άρδην αλλαγή τής συμπεριφοράς του προς τον Αντώνη Σαμαρά).

 

Ο Βορίδης, ως ο μακράν ευφυέστερος των τριών,

ντιενεϊκά αστός και «bon viveur» γαρ,

αντελήφθη ότι το «τσεκουράτο» παρελθόν του και το «απριλιανό» προφίλ του

έμπαιναν εμπόδια στο «ευ ζην» του

και -συν τοις χρόνοις- προέβη σε ικανοποιητικό αυτο-εκδημοκρατισμό του.

 

Και μένει ο Πλεύρης·

ο οποίος Πλεύρης,

είναι αναμφιβόλως ο ακραιφνής και ατόφιος χουντικός τής παλιοπαρέας.

Ένας σκληροπυρηνικός ακροδεξιός

που στον χθεσινό ανασχηματισμό εχρίσθη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως υπουργός Υγείας.

 

ΣΟΚ. ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ. ΖΟΦΟΣ. ΔΥΣΤΟΠΙΑ.

Αυτά είναι τα αρνητικά συναισθήματα που κατακλύζουν κάθε δημοκράτη πολίτη

στο άκουσμα τής είδησης ότι το σημαντικότερο αγαθό τής ζωής

θα εμπίπτει πια στη διαχείριση τού εν λόγω αμετανόητου νοσταλγού

που έχει καταθέσει τα διαπιστευτήρια τής στυγνότητας και τής αναλγησίας του.

 

Η πιο σκληρή, δίκαιη και εύγλωττη μορφή τού χρόνου είναι ο «Ανύποπτος Χρόνος»·

εκεί είναι που κάθε άνθρωπος αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό,

τις πραγματικές πεποιθήσεις του, τις μύχιες σκέψεις του.

Παρακολουθήστε, λοιπόν,

το ναζιστικού τύπου παραλήρημα που εξεστόμιζε σε ανύποπτο χρόνο, στις 10 Απριλίου 2011,

ο τότε (δήθεν) αντισυστημικός βουλευτής τού «ΛΑ.Ο.Σ.», Θάνος Πλεύρης. 

 

(έπεται και η αυτολεξεί απομαγνητοφώνηση) 

«Ακούτε και μένα πώς μπορεί να λυθεί το “Μεταναστευτικό”.
To “Μεταναστευτικό”, κατά την άποψή μου μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους,
οι οποίοι σιγά-σιγά πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα.
Ο πρώτος τρόπος είναι η φύλαξη των συνόρων, που να καταλάβουμε τι εννοούμε… Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται εάν δεν υπάρχουν απώλειες.
Και για να γίνω κατανοητός,
(φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται) εάν δεν υπάρχουν ΝΕΚΡΟΙ.

(η αιμοσταγής φράση του,
διακόπτεται από τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα
και τις ζητωκραυγές τού ούγκανου ακροατηρίου του·
οι επευφημίες λειτουργούν ως αναβολικό για τον Πλεύρη,
που συνεχίζει ακάθεκτος το αιμοσταγές παραλήρημά του)

Η ΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΕΧΕΙ ΝΕΚΡΟΥΣ.
Πρώτο, λοιπόν, αυτό.
Και δεύτερον, όσοι πλέον που ’ναι εδώ, θα έχουν τη “Λογική των Αντικινήτρων”.
Εγώ δεν πιστεύω τόσο πολύ στο Δουβλίνο
(εννοεί τον Κανονισμό τού Δουβλίνου,
περί επαναπροώθησης των αιτούντων άσυλο, στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην Ευρώπη).
Και να καταγγελθεί,
το Ισλάμ θα έρχεται, θα μπαίνει πιο μέσα, θα βυθίσει την ενδοχώρα τής Ευρώπης,
θα βυθίσει μετά και την Ελλάδα.
Το θέμα είναι να τούς κόψουν. Να μην έρχονται.
Συνεπώς, όταν βρίσκεσαι εδώ πέρα, όχι κοινωνική παροχή θα έχεις,
(αλλά επιπλέον) δεν θα μπορείς να φας, δεν θα μπορείς να πιεις,
δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο 
και θα λες στους άλλους στο Πακιστάν
“Εδώ πέρα περνάμε χειρότερα απ’ ό,τι στο Πακιστάν.”.
Αν δεν περνάνε χειρότερα, θα έρχονται.
Πρέπει να περνάνε χειρότερα.
Η ζωή τους, η κόλαση θα φαντάζει παράδεισος σ’ αυτό το οποίο θα ζουν εδώ πέρα.
(χειροκροτήματα)». 

Σφίξιμο στο στομάχι.

Ο Φασισμός ενώπιόν μας.

Ο Φασισμός που ενίοτε γίνεται απροκάλυπτος ναζισμός.

Ο ολίγιστος Μητσοτάκης επέλεξε ως υπουργό Υγείας τής χώρας

έναν αδίστακτο χουντικό που διψάει για νεκρούς

και διατυμπανίζει το δικό του «Άουσβιτς» μέσω τής φράσης

«…όταν βρίσκεσαι εδώ πέρα, όχι κοινωνική παροχή θα έχεις,

(αλλά επιπλέον) δεν θα μπορείς να φας, δεν θα μπορείς να πιεις,

δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο

και θα λες στους άλλους στο Πακιστάν

“Εδώ πέρα περνάμε χειρότερα απ’ ό,τι στο Πακιστάν.”.

 

«ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.».

Αυτό το απάνθρωπο και εκδικητικό ον

είναι από χθες ο νέος υπουργός Υγείας στην τεταρτοκοσμική νεοελληνική μπανανία.

 

Από τη μέρα που ολοκληρώθηκε η πρόσφατη δίκη τού ναζιστικού μορφώματος

και επήλθε η καταδίκη των μελών του

(καθώς αναγνωρίστηκε -ΚΑΙ με την επίσημη ποινική σφραγίδα-

ότι επρόκειτο για «Εγκληματική Οργάνωση»),

γελώ.

 

Γελώ πικρά με τούς αφελείς πολίτες.

Γελώ ειρωνικά με τούς κομματικούς προβοκάτορες.

Οι μεν πρώτοι, αιθεροβάμονες γαρ,

επίστευσαν ότι η «Νέα Δημοκρατία» εχάρη για τον θρίαμβο τής Δημοκρατίας,

ενώ οι δε, έχοντες πολιτικό συμφέρον,

διεκήρυσσαν ότι η «Νέα Δημοκρατία» εχάρη για τον θρίαμβο τής Δημοκρατίας.

 

ΜΠΟΥΡΔΕΣ.

Ο μόνος λόγος που η «Νέα Δημοκρατία» τού Κούλη Μητσοτάκη

εχάρη για τη διάλυση τού ναζιστικού μορφώματος,

είχε καθαρά ψηφοθηρικό υπόβαθρο·  

τώρα πια, οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι, 

που παραδοσιακά αποτελούν σημαντική εκλογική δεξαμενή στη μεσαιωνίζουσα Νεοελλάδα,

θα έβρισκαν το αποκούμπι τους σε ένα -ιδεολογικώς, φίλα προσκείμενο- κόμμα,

το οποίο έχει και το σημαντικό πλεονέκτημα ότι κάνει πρωταθλητισμό. 

Διόλου τυχαία, νυν βουλευτής τής «Ν.Δ.» είναι ο περιβόητος Μπάμπης Παπαδημητρίου, 

ο οποίος διετείνετο -από δημοσιογραφικής καθέδρας το 2013- 

ότι αν το ναζιστικό μόρφωμα απεκτούσε σοβαρότερη κοινοβουλευτική στάση 

θα ημπορούσε να συμμετάσχει σε μία συντηρητική κυβερνητική συμμαχία.
… 

 

Πρωθυπουργός τής Ελλάδας: Κούλης Μητσοτάκης

Υπουργός Υγείας τής Ελλάδας: Θάνος Πλεύρης

Ελλάδα, με τις υγείες σου…

 

Γιώργος Μιχάλακας

Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος