Τουσκ: Ένας υπερδεξιός λύκος στο μαντρί των Βρυξελλών

Π.Κ.

Δεν αρκούν οι γνωστές κραυγές πολιτικής-προσωπικής επιβίωσης, όπως αυτές του επιτρόπου κ. Αβραμόπουλου, ο οποίος καπελώθηκε και αδειάστηκε με επικές διαστάσεις από τον Ντόναλντ Τουσκ ως προς τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος.

Ο κ. Αβραμόπουλος θα έπρεπε, αν είμεθα σοβαροί, να θέσει δημοσίως και εμφατικά την παραίτησή του στη διάθεση της Κομισιόν και της ελληνικής κυβέρνησης ως πράξη διαμαρτυρίας για τις ανήκουστες μεθοδεύσεις της ηγεσίας της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, η οποία υιοθετεί τις ακραίες απόψεις των απροσχημάτιστα ακροδεξιών διακυβερνήσεων των πρώην ανατολικών χωρών, οι οποίες αποθρασύνονται θεσμικά, πολιτικά και οικονομικά.

Όμως, το κύριο βάρος της αντιμετώπισης της διαφαινόμενης σοβαρής ευρωπαϊκής κρίσης ως προς το προσφυγικό οφείλουν να το σηκώσουν οι δύο θιγόμενες χώρες. Η Ιταλία και η Ελλάδα. Ο κ. πρωθυπουργός όφειλε ήδη να έχει συναντηθεί (στο Παρίσι ή αλλού) με τον Ιταλό ομόλογό του, προκειμένου να θέσουν από κοινού ζήτημα άρσης εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Ντόναλντ Τουσκ ως πρώτο, προειδοποιητικό, βήμα, ξεκαθαρίζοντας πως το προσφυγικό είτε είναι κοινό πρόβλημα της Ε.Ε. ή αλλιώς μπροστά σε μία τόσο σημαντική εξέλιξη η Ευρώπη απαρνείται η ίδια τους θεσμούς και τις συμφωνίες που συνδέουν τις χώρες-μέλη.

Η «προβοκάτσια» Τουσκ είναι ανήκουστη, με οσμή ανατολικού τύπου βαρβαρότητας, πρόκειται για πρόθεση πραξικοπηματικής παρέμβασης στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και αποκαλύπτει το «βάθος» της μεθόδευσης. Ως Πολωνός πολιτικός ευθυγραμμίζεται με τις συντηρητικότερες, αν όχι τις ακροδεξιότερες, απόψεις της χώρας του και των συμμάχων της, αφήνοντας την Ιταλία και την Ελλάδα θεσμικά, πολιτικά και οικονομικά απροστάτευτες από την πίεση που ασκείται σε αυτές από τις αναπόφευκτες, λόγω διεθνών αντικειμενικών συνθηκών, προσφυγικές ροές. Πρόκειται για σκανδαλώδη πολιτική αθλιότητα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χωρούν μισόλογα και απλές παραινέσεις ή ξενέρωτες πολιτικά τοποθετήσεις. Αθήνα και Ρώμη οφείλουν να διασώσουν τη χαμένη τιμή μιας καταρρέουσας Ευρώπης, η οποία γονατίζει μπροστά στα προβλήματα, όπως και γονάτισε στο Γιουγκοσλαβικό ζήτημα. Το Βερολίνο και το Παρίσι να υποχρεωθούν να τοποθετηθούν δημόσια και ξεκάθαρα. Αν μία τέτοια εξέλιξη αφεθεί στα χέρια της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, τότε πολύ σύντομα η Ιταλία και η Ελλάδα θα αναγκαστούν να διαχειρίζονται μόνες τους ένα κολοσσιαίων διαστάσεων ζήτημα που αποσταθεροποιεί τα πάντα στο πέρασμά του.