Δεν πρόκειται για ενδοοικογενειακό καβγαδάκι. Ούτε για περίπτωση που ο ένας κάνει «μούτρα» στον άλλο έως ότου περάσει η κρίση. Η περίπτωση που μας απασχολεί είναι σοβαρή. Ο Αντώνης Σαμαράς βγήκε «εκτός παιχνιδιού» και το περιβάλλον του αντιδρά, ενώ ο ίδιος, εκρηκτικά συναισθηματικός, δεν κρύβει την οργή του για το «άδειασμα».
Ο Αντώνης Σαμαράς την επομένη των εκλογών έκανε πρόβα στα κοστούμια του, διάλεξε γραβάτες και ετοίμαζε τις βαλίτσες του για τις Βρυξέλλες. Καλό μεροκάματο, καλή η θέση, καλή και η τελευταία φάση στην πολιτική του καριέρα πριν από τη συνταξιοδότηση.
Επίτροπος στην Κομισιόν αλλά και αντιπρόεδρος. Ό,τι πρέπει για μία «ομαλή μετάβαση» από τον περιθωριακό ρόλο στη ΝΔ στην οριστική αφάνεια, αφού και ηλικιακά κλείνει ο πολιτικός του κύκλος.
Αυτό ήταν το deal με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Λίγα εικοσιτετράωρα μετά την κάλπη του Ιουλίου ο Αντώνης Σαμαράς πληροφορήθηκε διά ζώσης πως η υπόθεση Βρυξέλλες ναυαγεί. Ο Μητσοτάκης τού εξήγησε πως δεν είναι δυνατόν να αναλάβει η Ελλάδα θέση αντιπροέδρου, ενδεχομένως δε λόγω συγκυριών, ούτε καν ένα καλό χαρτοφυλάκιο επιτρόπου. Δεν θα ήταν, δηλαδή, μία θέση που να ανταποκρίνεται στο κύρος που πρέπει να διατηρεί ένας πρώην πρωθυπουργός.
Προέκυψε Μαργαρίτης Σχοινάς. Παιδί της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, πνευματικό τέκνο του Γιούνκερ, νεοδημοκράτης παρεμπιπτόντως, ισορροπιστής μέγας.
Προέκυψε επίσης και «Αντιπροεδριλίκι» με καλό χαρτοφυλάκιο. Ο Μαργαρίτης Σχοινάς τα κατάφερε, ο Μητσοτάκης επίσης, η Νέα Δημοκρατία θριαμβολογεί, αλλά ο Σαμαράς απέτυχε παταγωδώς. Θεωρεί ότι του την έφεραν. Πιστεύει πως ήταν προσχεδιασμένο. Κάνει λόγο για αθέτηση δεσμεύσεων. Μιλά για «προδοσία». Στην ουσία έχασε και το τελευταίο βαγόνι του τρένου.
Μένει η Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά θα πρέπει ήδη να γνωρίζει πως δεν πρέπει να έχει έστω και την παραμικρή ελπίδα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα επιλέξει Πρόεδρο εκ των ακροδεξιών του. Θα επιλέξει Πρόεδρο εκ των κεντροδεξιών – αριστερών του.
Άλλωστε, το μήνυμα θα προέλθει (κατ’ αρχάς) από τον επόμενο ανασχηματισμό (ναι, ήδη συζητείται). Το επόμενο κυβερνητικό σχήμα θα είναι απολύτως «δικό του», λένε οι άμεσοι συνεργάτες. Διότι το σημερινό δεν απηχεί τις πραγματικές απόψεις του.
Μοιραίος άνθρωπος ο Αντώνης Σαμαράς. Το 1993 έριξε την κυβέρνησή του. Το 2010 με τα Ζάππεια έχασε την ευκαιρία να αναδειχθεί σε ηγέτη. Αρνήθηκε να συγκυβερνήσει με τον Γιώργο Παπανδρέου ή έστω να κυβερνήσει μόνος του υιοθετώντας τις συμφωνίες με τους δανειστές. Αργότερα υπέγραψε τα δικά του μνημόνια, για να αποτύχει τον Μάιο του 2014, για να χάσει και στη συνέχεια και να παραδώσει το κόμμα στον προαιώνιο αντίπαλό του, στην οικογένεια Μητσοτάκη. Όχι όμως στην Ντόρα. Στον Κυριάκο. Έχει διαφορά.
Τώρα ζει μία νέα φάση στο προσωπικό πολιτικό του δράμα. Δεν τον ανέχονται οι παραδοσιακοί Καραμανλικοί, δεν τον «πάνε» οι μεταρρυθμιστές, τον εχθρεύονται οι Μητσοτακικοί, τον αποκλείουν οι Κεντρώοι, δεν θέλουν να τον ακούσουν οι Φιλελεύθεροι. Στην Ευρώπη δεν έχει συνομιλητές παρά ενδεχομένως τους υπερδεξιούς λαϊκιστές, οι οποίοι τελικά κάνουν πολλή φασαρία, απειλούν, αλλά, όταν έρχεται η σειρά τους να ασκήσουν πολιτική, αποτυγχάνουν οικτρά.
Τα γνωρίζει αυτά ο Αντώνης Σαμαράς και οι περί αυτόν, ο αριθμός των οποίων συρρικνώνεται, διότι βλέπεις, και ο Άδωνις και ο Βορίδης και αρκετοί άλλοι είναι τώρα υπουργοί ή στελέχη και, άρα, συμμετέχουν στο πάρτι της εξουσίας. Οι «φιλίες» ξεχνιούνται και οι «λυκοφιλίες» έχουν πάντα ημερομηνία λήξης.
