Π.Κ.
Με μία κυνική ομολογία ή μάλλον με μία κυνικότατη προσέγγιση, ο εφοπλιστής Πάνος Λασκαρίδης απογύμνωσε τη γνωστή επιχειρηματολογία περί ελληνικής ναυτιλίας με τέσσερις σκληρές κουβέντες.
1. Η διεθνής ναυτιλία δεν έχει τίποτα να κάνει με την Ελλάδα.
2. Οι εφοπλιστές δεν έχουν ανάγκη τον πρωθυπουργό, «they can shit on the Prime Minister» είπε αγγλιστί, που σημαίνει «μπορούν να χέσουν τον πρωθυπουργό».
3. Δεν έχουν ανάγκη την κυβέρνηση.
4. Στην πλειοψηφία τους οι πλοιοκτήτες χρησιμοποιούν ξένη σημαία και όχι την ελληνική.
Σπάνια οικονομικός παράγοντας με διαμέτρημα και επιρροή όπως ο Πάνος Λασκαρίδης χρησιμοποιεί μία τέτοια φρασεολογία και ορολογία η οποία είναι και προκλητική αλλά και αποκαλυπτική για το πώς πραγματικά σκέφτονται και ενεργούν οι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες στη χώρα αυτή και συγκεκριμένα τα εφοπλιστικά στελέχη που παραδοσιακά διατηρούν γραφεία, σχέσεις και συμφέροντα στην Ελλάδα.
Είναι προφανές πως ο Πάνος Λασκαρίδης αποκαλύπτει με τον δικό του ωμό και κυνικό τρόπο μία πραγματικότητα την οπoία δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανένας. Βεβαίως η Ελλάδα σαν χώρα είναι πολύ μικρή για να αποτελεί σημαντικό παράγοντα στη διεθνή ναυτιλία, με την έννοια ότι το διεθνές εμπόριο της χώρας, εισαγωγικό-εξαγωγικό, είναι πολύ περιορισμένα. Βεβαίως και η Ελλάδα δεν μπορεί να επηρεάσει τις διεθνείς τιμές στη ναυτιλία, ούτε κατά διάνοια μπορεί να σκεφτεί κανείς πως η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τα διεθνή μεγέθη και τις τιμές στις κατασκευαστικές μονάδες της Δύσης ή της Ανατολής. Βεβαίως οι ισχυροί της παγκόσμιας ναυτιλίας, μεταξύ των οποίων και πάρα πολλοί Έλληνες στην καταγωγή, δεν δίνουν δεκάρα για το τι πρεσβεύει κάποια ελληνική κυβέρνηση ή πώς νομοθετούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, διότι τα συμφέροντά τους είναι προσανατολισμένα προς τα μεγάλα διεθνή μεγέθη τα οποία δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη μικρή Ελλάδα.
Ωστόσο, από την άλλη, αναντίρρητα σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει τέτοια πυκνότητα πλοιοκτητών και τόσο μεγάλος αριθμός εξειδικευμένων ναυτικών σε όλα τα επίπεδα, από τον καπετάνιο έως τον τιμονιέρη και από τον μηχανικό έως τον λοστρόμο, για να θυμηθούμε και το γνωστό άσμα.
Υπάρχει δηλαδή σε αυτή τη χώρα μία παράδοση, ένας καημός και πάνω απ’ όλα μία συσσωρευμένη γνώση για αυτό που ονομάζουμε γενικά και αόριστα «θάλασσα». Η θάλασσα ήταν εδώ και περίπου 7.000 χρόνια μέχρι και σήμερα εκείνο το στοιχείο που επέτρεψε σε αυτή τη γλώσσα και στους ανθρώπους που την ομιλούν να κυριαρχήσουν στη γνώση αλλά και να τη μεταδώσουν, να την κάνουν σύμβολο και παγκόσμια αναφορά στο τέλος διότι ο κάθε Έλληνας εφοπλιστής, κυνικός ή ωμός, θα πρέπει πάντα να αναλογίζεται γιατί όπου και να δέσουν τα καράβια του σε εκείνο το λιμάνι θα υπάρξει πάντα κάποιος που θα μιλήσει για έναν Αριστοτέλη, για τη Δημοκρατία του Περικλή, για κάποιον «Επιτάφιο», για κάποιον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, για κάποιον Θεμιστοκλή στη Σαλαμίνα, αλλά και για κάποιον Ελύτη ή εκείνον τον Σεφέρη.
Ας μας συγχωρέσουν οι αναγνώστες αυτή τη συναισθηματική έκρηξη που ξεπερνά τα όρια της απλής παράθεσης των γεγονότων και της απογύμνωσης της είδησης.
Ας ξαναγυρίσουμε, λοιπόν, στο ζητούμενο και ας παρακολουθήσουμε τι είπε ο εφοπλιστής Πάνος Λασκαρίδης και άλλοι, αλλά κυρίως να παρακολουθήσουμε το πώς αντέδρασε -ή μάλλον πώς δεν αντέδρασε- ο αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας κ. Πλακιωτάκης, ο οποίος προφανώς «μαρμάρωσε» ακούγοντας τον Έλληνα εφοπλιστή να μιλάει με τόσο σκληρά λόγια.
