ΠΚ
Η Μυρσίνη Ζορμπά πάλεψε με τον καρκίνο. Όταν ένιωσε πώς ο αγώνας ήταν πια άνισος και πως η κατάληξη της μάχης προδιαγεγραμμένη, έγραψε ένα κείμενο. Αυτή η τελευταία της κατάθεση είναι οδυνηρά συγκλονιστική. Οι λέξεις είναι έμφορτες νοημάτων. Σπανίως κείμενα ανθρώπων που έχουν συνειδητοποιήσει το άγγιγμα της ανάσας του αναπόφευκτου, καταγράφουν με τόση επάρκεια τη μονομαχία με τον φόβο. Μία μονομαχία της οποίας η έκβαση εξαρτάται από τα αποθέματα ορθολογισμού που διαθέτει ο υποψήφιος ταξιδιώτης.
Η Μυρσίνη Ζορμπά μπορεί να ηττήθηκε στη μάχη με την ασθένεια, ωστόσο νίκησε στον πόλεμο με τον φόβο. Και αυτή η νίκη είναι μάθημα ζωής.
Τότε, όταν η Μυρσίνη Ζορμπά ανήκε στον στενό πυρήνα των προσώπων που εκτιμούσε ο Κώστας Σημίτης, η αθηναϊκή ελίτ την τιμούσε .
Όταν ανέλαβε Υπουργός Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, η Μυρσίνη Ζορμπά αντιμετώπισε την εχθρότητα εκείνων που στο παρελθόν την τιμούσαν.
Μόλις αναρτήθηκε, αμέσως μετά τον θάνατο της, το κείμενο της στο διαδίκτυο, οι πρώην τιμητές και στη συνέχεια κατήγοροι της επανήλθαν ενθυμούμενοι (πολύ αργά) τους επαίνους.
Πόσο ιδιοτελής, μικρούτσικη και ανεπαρκής είναι τελικά η ανθρώπινη ύπαρξη. Πόσο έντονη είναι αυτή η γεύση της πίκρας, όταν συνειδητοποιείς το πόσο η ανοησία των ανθρώπων είναι η πραγματικά ανίατη νόσος.
Η Μυρσίνη Ζορμπά ήταν μία διανοούμενη η οποία πάλεψε με πάθος σε όλη της τη ζωή για την Πολιτισμική Δημοκρατία. Αυτός ο αγώνας είναι τελικά πιο άνισος και από εκείνον με τον καρκίνο. Ο πόλεμος με την ασθένεια αφήνει και κάποια περιθώρια εξορθολογισμού της ελπίδας. Ο πόλεμος με την γονιδιακή ανοησία των ανθρώπων δεν αφήνει κανένα απολύτως περιθώριο αισιοδοξίας. ADIOS
Το τελευταίο κείμενο της Μυρσίνης Ζορμπά
«Η λέξη που ταιριάζει σε αυτόν τον σύντομο ορίζοντά μου είναι η ανυπαρξία. Δεν περιγράφεται, γιατί είναι ένας ου τόπος, ου χρόνος. Την περασμένη εβδομάδα στη συζήτηση με τον γιατρό κατάλαβα ότι διακόπτουμε τις χημειοθεραπείες, δεν είχαν αποτέλεσμα, και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Επομένως η ανυπαρξία είναι αυτό που εκφράζει καλύτερα, που διατυπώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που έρχεται. Βέβαια όλο το διάστημα, εδώ και έναν χρόνο, μέσα από τη συμπίεση, που διαρκώς μεγαλώνει, τον χρόνο που η κλεψύδρα του αδειάζει, διογκώνεται ο φόβος, που στην αρχή είχε μερικές χαραμάδες, κάποιες ελπίδες, μερικά ίσως πιθανόν, και σιγά σιγά ο φόβος καταλαμβάνει όλον τον υπάρχοντα χρόνο και είναι τόσο απόλυτος που πια δεν φοβάσαι, γιατί δεν υπάρχει μέσα σε αυτό κάτι που να κινείται, να έχει μία ροή.
Υπάρχει μόνο αυτό που ζεις και που από τη μία μεριά είναι σκοτεινό και δυσοίωνο, μια δυστοπία, από την άλλη είναι η πραγματική ζωή, αυτό το κάθε μέρα, που το επιμελείσαι, το φροντίζεις. Το φαγητό, το διάβασμα, ο καιρός έξω από το παράθυρο, τα ωραία λουλούδια, οι φίλοι, οι επικοινωνίες οι συζητήσεις, τα ενδιαφέροντα πάνω απ’ όλα, η δύναμη των ιδεών που δεν σταματάει να υπάρχει και που καταφέρνει να εξακτινωθεί πέρα από χρόνο. Επομένως υπάρχουν οι δύο πλευρές και η ζωή είναι αυτή που κερδίζει την καθημερινότητα, οπότε αυτός ο συμπαγής όγκος του φόβου μένει εκεί, παγωμένος και παγιωμένος και σου επιτρέπει να ζήσεις αυτό που ζεις. Πιο πέρα, σηκώνοντας το βλέμμα, η ανυπαρξία είναι το πιο ρεαλιστικό… Είναι λίγο αστείο βέβαια, καμία ανυπαρξία δεν είναι ρεαλιστική, παρά μόνο άμα τη βλέπεις απ’ έξω και εγώ τη βλέπω από πολύ κοντά πια».
