Π.Κ.
Δεν είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά που ένας πολιτικός αυτο-διασύρεται μεταπηδώντας με μία απίστευτη πολιτική αγαρμποσύνη από έναν πολιτικό χώρο στον άλλο. Σαν κοριτσάκι που παίζει κουτσό και χάνει τα τετράγωνα. Η Μυρσίνη Ζορμπά δεν είχε κανέναν λόγο να ταυτοποιηθεί ως «Κουμουνδούρου». Ούτε της χρειαζόταν να αναλάβει χρέη Υπουργού. Ώριμη πια ηλικιακά και πνευματικά, αποφάσισε να ακολουθήσει την πεπατημένη της «βολικής μεταγραφής». Αν παρατηρήσει κάποιος, με προσοχή πάντα, βρισκόταν στο «σωστό στρατόπεδο» την «κατάλληλη στιγμή».
Στην υπόθεση «Βαρώτσου» έκανε απλώς ένα μεγάλο λάθος. Υπερεκτίμησε την ικανότητά της να διαχειριστεί την πολιτική αγαρμποσύνη. Θεώρησε πώς ακόμη και οι κουβέντες «εντός των τειχών» καλύπτονται από στεγανά. Τίποτε δεν διασφαλίζεται από στεγανά. Ο Βαρώτσος επικοινώνησε το περιεχόμενο της κουβέντας τους. Η Μυρσίνη είχε χάσει από χέρι. Είπε ψέματα.
Αυτή είναι η στυγνή πολιτική πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο στη βάση του οποίου κλείστηκε το ραντεβού.
Τώρα επί της ουσίας. Στη βάση ποίας πολιτικής οξυδέρκειας μία Υπουργός προτείνει σε έναν καλλιτέχνη ανταλλαγή μίας δημιουργίας του με ένα άθλιο μετασοσιαλιστικό γλυπτό, αποθέωση του βλαχομπαρόκ, που στήθηκε ως ένδειξη μακεδολαγνείας στα Σκόπια με κρατική χορηγία ενός από τους πλέον επικίνδυνους εθνικιστές και αποδεδειγμένα στο pay-roll του Πούτιν, τσιράκι του Όρμπαν και ακροδεξιού από γέννα; Μιλάμε για τον Γκρούεφσκι τον ανεπανάληπτο. Υπό τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν στην Αθήνα και τις ζυμώσεις στην κοινωνία περί Μακεδονίας και ανεξάρτητα από την ίδια την ουσία της Συμφωνίας των Πρεσπών, η κουβέντα περί «ανταλλαγής αγαλμάτων» ήταν ένα θηριώδες πολιτικό ατόπημα. Με λίγα λόγια, ποιο είναι το πολιτικό κριτήριο με γνώμονα το οποίο πορεύεται η έμπειρη και καπάτσα Μυρσίνη Ζορμπά; Απλώς δεν διαθέτει πολιτικό κριτήριο. Τζάμπα επιλογή του Αλέξη Τσίπρα. Δεν πρόκειται ούτε καν για κεντροαριστερό άνοιγμα στον μαγευτικό κόσμο του Σημιτικού μπλοκ. Πρόκειται για αυτογκόλ.
Αντιγράφω από κείμενο του Γ. Λακόπουλου: Το έχουν οι Συριζαίοι να αυτοτραυματίζονται. Αν μπορεί να εκλάβει κανείς τη Μυρσίνη Ζορμπά ως Συριζαία με το πολιτικό ιστορικό που έχει: τουλάχιστον αμφιλεγόμενο- όσο και το παρελθόν του «Δρομέα», στον δρόμο του οποίου έβαλε τον εαυτό της. Με τον τρόπο της.
Όπως τον έβαλε στον δρόμο του Τσίπρα τα τελευταία χρόνια, αλλάζοντας κουλουάρ σε μια κούρσα ρόλων κατ’ απονομήν…
Ή όπως τον έβαλε στον δρόμο του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στον οποίο ο ακραίος και επωφελής σημιτισμός της την υποχρέωνε να τρέφει αισθήματα απέχθειας. Αυτό δεν την εμποδίζει να βγάλει βιβλίο για τον «πολιτισμικό» Παπανδρέου, στο οποίο ωστόσο ο αντιπαπανδρεϊσμός είναι διάχυτος».
Διαβάζω το βιογραφικό της Μυρσίνης Ζορμπά:
Η Μυρσίνη Ζορμπά σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνέχισε με ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης και πήρε το διδακτορικό της στις πολιτικές επιστήμες από το Πάντειον.
Από το 2007 δίδαξε πολιτισμική θεωρία και πολιτική στο μεταπτυχιακό τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικών Μονάδων του ΕΑΠ. Διετέλεσε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (2000-2004), διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (1995-1999), εκδότρια του «Οδυσσέα» μαζί με τον Τίτο Μυλωνόπουλο (1973-1992) και είναι πρόεδρος της ΜΚΟ «Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού» από το 2000. Έχει δημοσιεύσει μονογραφίες, βιβλία και άρθρα.
Ανάμεσα στα πιο πρόσφατα περιλαμβάνονται: «La culture comme politique publique» στο Ph. Poirrier (ed.) Pour une histoire des politiques culturelles dans le monde, Paris, La documentation Francaise 2011. «Ηγεμονία και μετα-ηγεμονία στις Πολιτισμικές Σπουδές» στο Γ. Βούλγαρης (επ.) Στα μονοπάτια του Αντόνιο Γκράμσι,Αθήνα, Θεμέλιο 2010. «Conceptualizing Greek Cultural Policy», International Journal of Cultural Policy, 3: 2009. «Α. Παπανδρέου –πολιτισμικό πορτρέτο» στο Β. Παναγιωτόπουλος (επ.) Α. Παπανδρέου, Αθήνα, Ελληνικά γράμματα 2005. «Μελίνα Μερκούρη και πολιτισμική πολιτική» στο Β. Βαμβακάς, Π. Παναγιωτόπουλος (επ.) Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80, Αθήνα, το πέρασμα 2010. Από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, Αθήνα, Οδυσσέας 2004. Η κρατική πολιτική βιβλίου, Αθήνα, Οδυσσέας 1995.
Καταλήγω: Τι να τα κάνεις τα διπλώματα, τους τίτλους, τις θέσεις, τα υπουργιλίκια και ευρωβουλευτιλίκια. Η Υπουργός Πολιτισμού αγνοεί και την απλή αλφαβήτα της πολιτικής. Τον Πολιτισμό θα σκεφτεί;
